Όσο περισσότερο μπαίνει ο χειμώνας και το κρύο δυναμώνει, τόσο περισσότερα γεροντάκια μαζεύονται στο καφενείο της γειτονιάς. Και συζητούνε. Προχθές ο κυρ Ζήσης έλεγε ότι ο πεθερός του, ο Χαρίσης, στο χωριό, ζει ζωή μαρτυρική. Μετά από καρκίνο στο παχύ έντερο, ζει πια με “παρά φύσιν έδρα” ή όπως αλλιώς το λένε οι γιατροί με “κολοστομία μετά από κολεκτομή”. Με μια τρύπα δηλαδή στην κοιλιά, από την οποία σε σακουλάκι φεύγουν τα κόπρανά του.
-Πρέπει να προσέχει τι τρώει… Άσ’ τα… Όμως το χειρότερο είναι, έλεγε ο κυρ Ζήσης, ότι κυριολεκτικώς έχει βαρεθεί πια να ζει. Σκέφτεται ότι καλύτερα θα ήταν να πεθάνει. Τώρα που πλησιάζουν και τα Χριστούγεννα και ο κόσμος χαίρεται, τον βλέπω παραπονεμένο να προσεύχεται στα εικονίσματα – είναι θρήσκος άνθρωπος – και να κλαίει. Και τον λυπάμαι.
-Ναι, απάντησε ο κύριος Κυριάκος, το γεροντοπαλίκαρο. Υπάρχουν κάποιοι τέτοιοι ασθενείς, οι οποίοι όμως τελικώς συνηθίζουν και ζουν μια κανονική ζωή.
-Τι κανονική ζωή, κύριε Κυριάκο; απάντησε ο Ζήσης. Εδώ υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πολύ άσχημα γεράματα. Παίρνουν τροφή μόνο με σωληνάκι επειδή δεν μπορούν να καταπιούν. Μόνο σε υγρή μορφή. Άλλοι λερώνονται επάνω τους, ουρούν με καθετήρα. Άλλοι έχουν χάσει το φως τους. Δε βλέπουν. Άλλοι, με το αλτσχάιμερ, έχουν χάσει το μυαλό τους. Άλλοι παίρνουν του κόσμου τα φάρμακα, που το ένα κάνει καλό στην καρδιά αλλά βλάπτει τα νεφρά…
Φαντάσου τώρα να πονάς συνεχώς, να μην μπορείς να περπατήσεις να πας μόνος σου την τουαλέτα, να χρειάζεσαι πάντοτε τη βοήθεια κάποιου άλλου… Μερικοί ζουν υποφέροντας τα πάθη του Χριστού. Πώς να τα συνηθίσουν; Ο κόσμος λέει “Η ζωή είναι γλυκιά και με τα βάσανά της”. Δε συμφωνώ. Τι χαρά μπορείς να έχεις με τέτοια ζωή; Καλύτερος ο θάνατος! Μερικοί θα προτιμούσαν την ευθανασία. Και δεν είναι μόνο ο άρρωστος που υποφέρει. Είναι και οι δικοί του που τον βλέπουν να βασανίζεται, να λιώνει.
-Εγώ, πετάχτηκε ο κυρ Γιώργος, αν δε μου ανανεώσουν την άδεια να οδηγώ, που σε ένα μήνα λήγει, θα προτιμούσα να πεθάνω.
-Ο Κίσινγκερ πέθανε εκατό χρονώ. Έζησε σχεδόν εκατό χρόνια! είπε ο κυρ Τάσος.
-Δεν συμφωνώ μαζί σας, απάντησε ο κύριος Κυριάκος. Βέβαια μετά από κάποια ηλικία αλλάζει η ποιότητα της ζωής μας. Διότι έρχεται κάποια στιγμή που η υγεία μας χαλάει. Με τους σωματικούς πόνους, με τις διάφορες ταλαιπωρίες, αλλά και με τους πόνους ψυχής και τις δυνατές στενοχώριες αρχίζεις πράγματι να σκέφτεσαι μερικές φορές ότι καλύτερα θα ήταν να πεθάνεις.
Γι’ αυτό μερικοί επιστήμονες τελευταίως προτείνουν να υπολογίζομε όχι τόσο το “προσδόκιμο ζωής” , αλλά το “προσδόκιμο υγείας” , δηλαδή τα έτη υγιούς επιβίωσης, που στις πολιτισμένες κοινωνίες σήμερα είναι πάνω κάτω τα 66 έτη. Αυτό ιδίως να προσπαθήσομε να επιμηκύνομε. Πάντως κανείς ψυχολογικά υγιής άνθρωπος δεν επιθυμεί τον θάνατο, όσο κι αν βασανίζεται. Με τον καιρό συνηθίζομε. Και με την συνήθεια ξεπερνούμε ακόμη και την μεγαλύτερη δυστυχία.
Τα γεροντάκια πάντως δυσκολεύονταν να πιστέψουν τον κύριο Κυριάκο.