Κάπως περίεργα ομολογουμένως ακούστηκε η είδηση! Κι’ αυτή σε εκείνους μόνο που έτυχε να υποπέσει στην αντίληψή τους, ξεφυλλίζοντας την εφημερίδα τους, ακούγοντας ραδιόφωνο, ατενίζοντας με τη γνωστή ραθυμία τον τηλεοπτικό δέκτη, είτε περιπλέοντας στο πάντα τρικυμισμένο, πολυδαίδαλο και δημοφιλές διαδίκτυο. Εν τούτοις, είναι πραγματικότητα και πρέπει να τη λάβουμε σοβαρά κατά νου!
Έναν πιο έμπειρο βέβαια πολίτη, κατά πάσα πιθανότητα, δεν τον ξενίζει το γεγονός, αλλά, όπως και να το δούμε, αποτελεί πρωτοτυπία. Ο λόγος για όλη αυτή την εισαγωγή, η ειλημμένη απόφαση της βρεττανικής κυβέρνησης να ιδρύσει υπουργείο μοναξιάς, μία απόφαση από κάθε πλευρά, συνταρακτική! Η ίδια η Τερέζα Μέι, η πρωθυπουργός, ανακοίνωσε πως εννέα εκατομμύρια πολίτες στην πατρίδα της υποφέρουν από μοναξιά και τις επικίνδυνες επιπτώσεις της.
Ίσως εκεί στα μάλλον ‘αφιλόξενα’ για τους μεσογειακούς λαούς βρεττανικά νησιά, με τη συννεφιασμένη και σχεδόν καθημερινή βροχή, με το αποκρουστικό για εμάς κλίμα, το πλημμυρισμένο από υγρασία και σκοτεινιά, να έρχονται στην επιφάνεια γρηγορότερα καταστάσεις που βρίσκονται σε κατάσταση λήθης ή μερικής ύπνωσης, όπως για παράδειγμα η κατάθλιψη και οι συναφείς παθήσεις και υποκατηγορίες τους, και να αρκεί μόνο ένα μικρό ερέθισμα, μια ασήμαντη αφορμή για να εκδηλωθούν σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια, παλιά σαφώς και αναμφίβολα τεκμηριωμένη γνώση της ψυχιατρικής επιστήμης.
Για όσους έτυχε να παραμένουν ένα, άλλοτε άλλης διάρκειας, χρονικό διάστημα σε τούτη τη χώρα, να συγχρωτισθούν, να γίνουν κοινωνοί και να ενστερνισθούν κάποιες βαθύτερες νοοτροπίες, απόψεις και συμπεριφορές, η προαναφερθείσα πολιτική απόφαση, σίγουρα δεν αποτελεί έκπληξη.
Ένας ανυποψίαστος και ίσως λίγο επιπόλαιος παρατηρητής πιθανότατα θα σχολίαζε ότι η ίδρυση ενός τέτοιου υπουργείου στη γηραιά Αλβιώνα μπορεί να είναι επιτακτική, να το εκλάβει ως απλό και αστείο, και να ισχυρισθεί με τη σειρά του ότι δεν αφορά τον τόπο μας. Ίσως αν αναλογισθεί κανείς το παρελθόν της αποικιοκρατικής μεγάλης κάποτε χώρας, μιας επικράτειας στην οποία, όπως τόσο χαριτωμένα και σοβαρά, οι κάτοικοί τους περηφανεύονταν ότι ο ήλιος δεν δύει ποτέ, εκπλαγεί αρχικά.
Γιατί το όνομα της χώρας ετούτης είναι συνδεδεμένο με έντονους κοινωνικούς αγώνες, συμπλοκές αιώνων με λαούς που ήρθαν σε επαφή, καταπιέζοντας και εκμεταλλεύοντας όσους ήθελαν, ή πιο σωστά τις πλουτοπαραγωγικές περιοχές του πλανήτη, όσους έπρεπε καλύτερα σύμφωνα με τους παμπόνηρους πολιτικούς και την μοναδική και απροσπέλαστη διπλωματία τους, για ίδιον προφανώς όφελος. Συνεπώς το όνομα και μόνο “Υπουργείο Μοναξιάς” φαντάζει περίεργο από πολλές σκοπιές για έναν λαό με τόσο εξωστρεφή χαρακτήρα και παρελθόν.
Πηγαίνοντας λίγο πίσω, πέρα απ’ την πολιτική λοβιτούρα των βρεττανικών λαών, θα θαυμάσουμε παράλληλα σωρεία ενεργειών με έντονη γοητεία, αλλά και πολιτιστική, τουλάχιστον, διείσδυση στα εσωτερικά των άλλων χωρών, με τη μορφή του ποιοτικού κινηματογράφου, της σωστής και παντοδύναμης λογοτεχνίας, της αξεπέραστης ακόμα μουσικής τους, και τόσων άλλων παραμέτρων της καθημερινής ζωής. Ίσως για έναν αναγνώστη της δικής μας χώρας να αποτελεί καινοτομία που δεν έχει να κάνει με το χαρακτήρα της ελληνικής κοινωνίας. Είναι όμως έτσι;
Η τελευταία μεγάλη κρίση της χώρας μας δημιούργησε τα γνωστά αποτελέσματα, τα οποία όλοι γνωρίζουμε και όλοι βιώνουμε καθημερινά. Ανεργία, ανασφάλεια, ξεριζωμός της νέας γενιάς σε ξένα μέρη που θυμίζει τα μεταναστευτικά κύματα του προηγουμένου, φευ, αιώνα, πλειστηριασμοί κατοικιών σε εξέλιξη, σύμφωνα με τις οδηγίες και τις προτροπές των κατ’ όνομα ευρωπαίων συμμάχων και εταίρων, οδηγούν πολλούς συμπολίτες μας σε αυτές τις καταστάσεις, την αφόρητη μοναξιά και σε ό,τι αυτό συνεπάγεται. Μέσα σε όλα αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε και τον μικρό αριθμό τέκνων ανά οικογένεια, που σε συνδυασμό με τα παραπάνω όχι απλώς ευθύνονται και δημιουργούν το πρόβλημα, αλλά το επιτείνουν με ραγδαίο μάλιστα τρόπο.
Και στη χώρα μας η έννοια της μοναξιάς είναι μπροστά μας, απλώς χρειάζεται λίγη προσπάθεια, και μια διαφορετική γωνία για να γίνει πλήρως οφθαλμοφανής! Βεβαίως, τι να σχολιάσει κάποιος, όσο καλοπροαίρετος και να είναι, για τα του οίκου μας, όταν σε μια χώρα που στηρίζει την ύπαρξή της ουσιαστικά στον τουρισμό και τη ναυτιλία, δεν υπάρχουν αντίστοιχα υπουργεία, ή όταν δημιουργούνται, καταργούνται λίγο μετά απ’ τους επόμενους!
Η πολύπειρη ιστορία, αδιάψευστος μάρτυρας. Παράλληλα, δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι εδώ και πολλά χρόνια, διεθνείς οργανισμοί υγείας ξεκαθάρισαν ότι τουλάχιστον μέχρι το 2050 οι περισσότερες οικογένειες στην Ελλάδα θα είναι μονογονεϊκές, και η πλειοψηφία των ηλικιωμένων θα ζει μόνη της, παράμετροι οι οποίες θα πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψιν απ’ όλους, πολιτικούς και πολίτες!
Όλα τα πράγματα αλλάζουν, λοιπόν, σε αυτόν τον κόσμο. Αυτό το ήξεραν και οι αρχαίοι μας πρόγονοί τους οποίους τόσο συχνά επικαλούμαστε και τόσο συχνά δεν λαμβάνουμε στοιχειωδώς, έστω κατ’ ελάχιστο, υπόψιν. Μόνο ίσως κάποια μένουν ως έχουν εσαεί, και αναλλοίωτα, απλώς αλλάζοντας χρώμα και σχήμα. Αλλά κι’ αυτά, όπως, ας πούμε, το φεγγάρι τις τελευταίες ετούτες μέρες, απλώς και μόνο για να ερεθίζουν και να εμπνέουν τους πάσης φύσεως ονειροπόλους ποιητές!