Μετά την ένταξη της χώρας μας στις δαγκάνες των τοκογλύφων δανειστών μας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ιδιαίτερα δε τα τελευταία τρία χρόνια της διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που αναρριχήθηκε στη εξουσία υποσχόμενοι ότι θα μας σώσουν από την καταστροφή και αντί αυτού επέφεραν την παραπέρα φτωχοποίηση της μεσαίας ιδιαίτερα τάξης και γενικότερα την εξαθλίωση μεγάλου τμήματος του λαού μας φθάνοντας τον στα όρια της απελπισίας, ένα ερώτημα πλανάται στα χείλη του κόσμου “…Γιατί δεν ξεσηκώνεται ο λαός;” Μία κωμική και εξωφρενική απάντηση το συνηθίζει άλλωστε, στο ερώτημα αυτό ψέλλισε ο αρχηγός των ΑΝΕΛ: “Μας ψεκάζουν…”.
Ανάξια συζήτησης η άποψη αυτή καθότι και ένα μικρό παιδί αντιλαμβάνεται ότι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα επηρέαζε αφού τον ίδιο αέρα αναπνέουμε και τους “ψεκαστές” πράγμα άτοπο. Όμως, παρόλα αυτά, σε σχετικό γκάλοπ το 35% των Ελλήνων πιστεύει ότι μας ψεκάζουν δυστυχώς. Παρά το ότι δε όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι όσο δεν αντιδρούμε έρχονται τα χειρότερα επικρατεί πλήρης “άπνοια”…
Και όμως ο ελληνικός λαός, μπροστά στις δραματικές μειώσεις των συντάξεων μας, σε επίπεδο φιλοδωρήματος, στην διογκούμενη ανεργία, στους δυσβάστακτους φόρους, στις κατασχέσεις λογαριασμών για χρέη, στους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας, στις χιλιάδες αυτοκτονίες συμπολιτών μας για οικονομικούς λόγους, κλπ κλπ είναι σε τέτοιο σημείο αγανάκτησης που βρίσκεται στα όρια της έκρηξης. Και όμως δεν ξεσηκώνεται ακόμη.
Και δεν φταίει η φυλή μας, ούτε η ποιότητα του Έλληνα και άλλες ανοησίες που ακούγονται για να αιτιολογήσουν το φαινόμενο του καναπέ. Ιστορικά έχει παρατηρηθεί ότι ένας λαός ξεσηκώνεται μόνο αν συντρέξουν σωρευτικά τέσσερις προϋποθέσεις:
Α) Πρέπει να υπάρξει ένα όραμα, μια ιδέα. Αυτή η υψηλή ιδέα που θα ξεπερνά τα πεζά αιτήματα του για καλύτερη ζωή και αποτίναξη της εξαθλίωσης του. (Δηλαδή πρέπει να υπάρξει ένα σάλπισμα εγερτήριο, αφύπνισης του που θα τον καλεί να δράσει “υπέρ βωμών και εστιών”, ή “για του Χριστού την πίστιν την αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία” “την δικαιοσύνη”,”Για την ακεραιότητα των εδαφών μας” ή το “όνομα της Μακεδονίας” κλπ κλπ που απαιτείται να αποτελέσει την “ομπρέλλα” κινητοποίησης μεγάλων μαζών λαού για να δράση..)
Β) Πρέπει να υπάρχει συγκεκριμένος και ορατός εχθρός. Κανένας λαός δεν ξεσηκώνεται ποτέ με αντίπαλο τον κανένα ή έναν αόρατο εχθρό (π.χ. παγκοσμιοποίηση, αγορές, δανειστές κ.λ.π.) που δεν μπορεί να τον δει. Υπάρχει άραγε ορατός εθνικός ή ταξικός εχθρός; (Ναι υπάρχει το πολυεθνικό κρατίδιο των Σκοπίων το οποίο με τις αλυτρωτικές του προθέσεις και της ιστορικής παραχάραξης αποτελεί οιωνεί απειλή…)
Γ) Θα πρέπει να υπάρξει προοπτική βελτίωσης της παρούσας θέσης. Δηλαδή ξεσηκώνεται ένας λαός, όχι για να πάει αυτοκτονικά σε χειρότερη κατάσταση, αλλά για να βελτιώσει τη ζωή του.
Ποια είναι άραγε η εναλλακτική πρόταση που υπόσχεται καλυτέρευση της θέσης του λαού σήμερα; Αυτό το ερώτημα επειδή δεν έχει με σαφήνεια απαντηθεί προκαλεί την αμηχανία και την αδράνεια του λαού, καθότι έχει δοκιμάσει την σημερινή αντιπολίτευση και θεωρεί ότι αδυνατούμε να αντιδράσουμε αποτελεσματικά ευρισκόμενοι μέσα στην ζουρλομανδύα των δανειστών…
Δ) Θα πρέπει, ακόμη, να υπάρξει γγέτης ή ηγετική ομάδα που θα ενσαρκώνει τις τρεις προηγούμενες προϋποθέσεις, θα εκφράσει τη λαϊκή συνισταμένη και θα τεθεί επικεφαλής του λαϊκού ξεσηκωμού. Κανένας λαός ποτέ δεν ξεσηκώνεται μόνος του άτακτα και ασυντόνιστα. Και φυσικά ο ηγέτης ή ηγετική ομάδα δεν θα γεννήσουν μόνοι τους τις προϋποθέσεις αυτές, αλλά θα εκφράσουν σε δεδομένη ιστορική στιγμή τις ήδη γεννημένες προϋποθέσεις.
Συντρέχουν άραγε οι τέσσερις παραπάνω προϋποθέσεις και βλέπουμε τον “κοιμισμένο γίγαντα” να αφυπνίζεται; Οι δύο πρώτες σίγουρα υπάρχουν. Η τρίτη επίσης φαίνεται να συγκεκριμενοποιείται αφού ο λαός μας, απελπισμένος, λέει: “Χειρότερα από σήμερα δεν γίνεται…”.
Η δε τέταρτη προϋπόθεση δεν έχει ακόμη οριστικοποιηθεί γιατί έχει περάσει το σύνθημα ότι οι πολιτικοί εκπρόσωποι του Δημοκρατικού τόξου είναι “όλοι είναι οι ίδιοι” και δεν είναι ορατός ο ηγέτης του ξεσηκωμού. Αποτέλεσμα να ενισχύονται οι ακραίες δυνάμεις και μάλιστα ακούγονται δυστυχώς φωνές νοσταλγών της μαύρης επταετίας.
Ιστορικά έχει διαπιστωθεί ότι οι μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις ανεξάρτητα για τον επίσημο λόγο του ξεσηκωμού που επικαλούνται είναι προάγγελοι πολιτικών ανατροπών και εξελίξεων καθόσον ουσιαστικά υποκρύπτουν βαθιά μαζική αντικυβερνητική δυσαρέσκεια…
Oι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, μετά τον Αρμαγεδδώνα του μνημονίου στοχοποίησαν την τότε κυβέρνηση σαν μεγάλο εχθρό του λαού και της πατρίδας, χαρακτηρίζοντας τους σαν δωσιλόγους και ταγματασφαλίτες, υποσχέθηκαν δε ότι θα απαλλάξουν τον τόπο με ένα άρθρο και ένα νόμο από τα μνημόνια κινητοποιώντας πολλες χιλιάδες αγανακτισμένους στις πλατείες.
Και αυτό γιατί ένα σημαντικό τμήμα του ελληνικού λαού διοχέτευσε την αγανάκτηση και το αίσθημα εθνικής ταπείνωσης που προκαλούσε η ιταμή συμπεριφορά των δανειστών, στο κόμμα που του υποσχέθηκε την λύτρωση από κακούς τοκογλύφους. Αποτέλεσμα η εκλογή τους στη εξουσία, αντί της σωτηρίας ζήσαμε και ζούμε την καταβύθιση του λαού μας στη φτώχεια και την εξαθλίωση.
-Το πρόσφατο συλλαλητήριο λοιπόν στη Θεσσαλονίκη, αλλά και το επόμενο στην Αθήνα στις 4/2/2018 σηματοδοτούν τη δυναμική είσοδο του λαϊκού παράγοντα στο πολιτικό προσκήνιο, με το ευγενές κίνητρο της πατριωτικής αντίθεσης για την αναγνώριση του μικρού κρατιδίου των Σκοπίων, με το όνομα Μακεδονία, μετά από μακρά σιωπή.
Ιστορικά όμως συμπεραίνουμε ότι ουσιαστικά τα βαθύτερα αίτια και του ξεσηκωμού αυτού είναι το παλλαϊκό αίτημα της απομάκρυνσης μια ανεπαρκούς κυβέρνησης από την εξουσία, που όχι μόνο παραπλάνησε τον λαό με ψευδείς υποσχέσεις αλλά τον οδήγησε στη παρακμή και την φτωχοποίηση, υποτακτική των τοκογλύφων που αναθεμάτιζε.
Βέβαια την λαϊκή αυτή δυναμική αναμενόμενο άλλωστε, για το το εθνικό θέμα επιχειρούν να το εκμεταλλευτούν εθνικιστικές δυνάμεις ή και πολιτικοί φορείς προς ίδιον κομματικό όφελος. Χρειάζεται λοιπόν προσοχή.
Φυσικά είναι ευχής έργο να λυθεί το Μακεδονικό. Βέβαια, μία θέση για το όνομα που δεν θα έχει τον όρο «Μακεδονία», με βάση τις συνθήκες και τους διεθνείς συσχετισμούς και δεν θα είναι διεθνώς εύκολα υπερασπίσιμη.
Πέραν αυτού όμως, θα πρέπει να επιδιωχθεί και να διασφαλιστεί μία συμφωνία που να περιφρουρεί το αίσθημα εθνικής αξιοπρέπειας των Ελλήνων και θα ακυρώνει τον αλυτρωτισμό των Σκοπίων. Σε κάθε περίπτωση να μην είναι μία λύση που θα συνιστά νέα εθνική ήττα ή θα εκληφθεί σαν εθνική ήττα από τον ελληνικό λαό.
Αυτές οι προϋποθέσεις όμως δεν φαίνεται να υπάρχουν. Τόσο οι δηλώσεις της ηγεσίας των Σκοπίων όσο και του Μάθιου Νίμιτς συνηγορούν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Με αυτά τα δεδομένα η συνάντηση Τσίπρα-Ζάεφ στο Νταβός δεν φαίνεται να προσφέρει τα αναμενόμενα από τους εμπνευστές του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εξελέγη καλλιεργώντας στον λαό το εθνικιστικό μίσος κατά των δήθεν “Γερμανοτσολιάδων” και “προδοτών”.
-Τώρα κινδυνεύει να τιμωρηθεί με το ίδιο νόμισμα κατηγορούμενος για “Εθνική Μειοδοσία”, λόγω του άγαρμπου χειρισμού της υπόθεσης του ονόματος των Σκοπίων, προσφέροντας τα πάντα χωρίς να πάρει για αντάλλαγμα τίποτα το συγκεκριμένο, μόνο υποσχέσεις για αλλαγή της ονομασίας του αεροδρομίου τους και μιας λεωφόρου. Μα και η οδός Πανεπιστημίου μετονομάστηκε κάποτε σε Ελευθερίου Βενιζέλου αλλά κανείς δεν την αποκαλεί με το νέο όνομά της.
-Στην προσπάθεια του να γίνει αρεστός στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ, ώστε να κρατηθεί στην εξουσία με την εύνοια τους γνωρίζοντας ότι επιθυμούν διακαώς την ένταξη του κρατιδίου στους κόλπους τους ώστε να διασφαλίσουν τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα: (Κατοχύρωση της παρουσίας της τεράστιας “αμερικανικής βάσης Boldsteel” με 9.000 σρατιώτες στα σύνορα Κόσοβου – Σκοπίων, του Αγωγού φυσικού αερίου ΤΑΡ, εφοδιασμού με ενέργεια της Ε.Ε. και ιδιαίτερα της απόκρουσης της επιρροής του Πούτιν στη περιοχή κλπ) και απαιτούν την αναγνώριση των Σκοπίων με όνομα που να περιέχει το όνομα Μακεδονία, με το επιχείρημα ότι άλλως κινδυνεύει με διάλυση το κρατίδιο λόγω των εθνικιστικών αντιθέσεων των εθνοτήτων που το απαρτίζουν.
-Παίζοντας δε παιγνίδι εμπαιγμού του ελληνικού λαού με τον συγκυβερνήτη του των ΑΝΕΛ, έφθασαν στο σημείο ο ένας να λέει: “Ναι στη σύνθετη ονομασία” και ο άλλος: “Καμία υποχώρηση”, θέλοντας “μονά–ζυγά” δικά τους ελπίζοντας ότι θα κρυφτούν πίσω από την πλειοψηφία των βουλευτών στη Βουλή θέτοντας τους θέμα ”εθνικού καθήκοντος”.
-Έκαναν όμως βιαστικούς και αδέξιους χειρισμούς και δίχασαν τον ελληνικό λαό, ενώ το πρόβλημα είναι στο γήπεδο των Σκοπιανών και των συμμάχων οι οποίοι είναι οι επισπεύδοντες… Ενώ είμαστε, για πρώτη φορά, από θέση ισχύος.
-Κατάφεραν τελικά, όμως, να σηκώσουν τον λαό από τον “καναπέ”, έστω και με πολύχρονη καθυστέρηση, με την αφορμή του θέματος των Σκοπίων εκφράζοντας ταυτόχρονα απερίφραστα τη μεγάλη του δυσαρέσκεια για τα κυβερνητικά πεπραγμένα…
-Αξίζει όμως να διχασθεί ο ελληνικός λαός για χάριν της ενότητας των Σκοπίων τα οποία ζητούν το όνομα αυτό σαν προϋπόθεση της ενότητάς τους λόγω των πολλών αντιτιθέμενων μεταξύ τους εθνοτήτων, χωρίς καν να διασφαλιστεί τουλάχιστον η επίσημη εγκατάλειψη των ανιστόρητων αλυτρωτικών διαθέσεων τους;
Σαφώς όχι.
-Μια νέα τολμηρή στάση από την ελληνική πλευρά με νέα ηγεσία αναβαπτισμένη στη λαϊκή εντολή μπορεί να δρομολογήσει μια κοινά αποδεκτή λύση με τις λιγότερο δυνατόν αντιδράσεις προστατεύοντας την ελληνική ιστορία από τους πλαστογράφους της διασφαλίζοντας ταυτόχρονα την ακεραιότητα της χώρας μας από τους όσους άφρονες γείτονες την επιβουλεύονται…