Σύμφωνα με το άρθρο Ι-2 του Ευρωπαϊκού Συντάγματος, η Ευρωπαϊκή Ένωση βασίζεται στις αξίες του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, οι οποίες είναι κοινές στα κράτη μέλη εντός κοινωνίας, που χαρακτηρίζεται από τον πλουραλισμό, την αλληλεγγύη και την ισότητα.
Κατά το άρθρο δε Ι-3, η Ένωση αποσκοπεί να προάγει την ειρήνη, την ευημερία των λαών της, την οικονομική, κοινωνική και εδαφική συνοχή και την αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών μελών και, τέλος, στην παράγραφο 7 του άρθρου Ι-41, ρητά προβλέπεται ότι: στην περίπτωση που κράτος μέλος δεχθεί επίθεση στο έδαφός του, τα άλλα κράτη μέλη οφείλουν να του παράσχουν βοήθεια και συνδρομή με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους! (Η αλληλεγγύη, λοιπόν, ως αξία της Ε.Ε., επαναλαμβάνεται συχνά στο Ευρωσύνταγμα!).
Υψηλές, όντως, αρχές, αξίες και ιδανικά πρεσβεύει και υπηρετεί, κατά το Σύνταγμα, το κοινό ευρωπαϊκό μας οικοδόμημα, γιατί εξίσου υψηλοί ήταν οι στόχοι και τα οράματα των ιδεολόγων ιδρυτών της Ευρωπαϊκής Κοινότητας.
Εύλογα, όμως, διερωτάται ο κάθε Ευρωπαίος, κυρίως όμως ο Έλληνας, πολίτης. Η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση είναι όντως Ευρωπαϊκή, είναι όντως Ένωση των κρατών και των λαών που την απαρτίζουν; Πιστεύουν ειλικρινά οι σημερινοί ηγέτες της πως προάγουν και προστατεύουν, προς όφελος των λαών της, την ισότητα, την ειρήνη, την εδαφική συνοχή και αλληλεγγύη τους, όπως την οραματίσθηκαν οι σκαπανείς της Ένωσης και ρητά προνοεί το Ευρωσύνταγμα; Αν κάποιος εξ αυτών όντως το πιστεύει, σίγουρα αυταπατάται!
Η μέχρι σήμερα πορεία της δημιουργεί την πεποίθηση πως τείνει να μετατραπεί σε μιαν ισχυρή οικονομική οντότητα, πως έχει ξεφύγει παντελώς από τις παγκόσμιες αξίες που κλήθηκε και δεσμεύθηκε να υπηρετήσει, τις αξίες, δηλαδή, του ευρωπαϊκού πολιτισμού και των χριστιανικών ιδεωδών του πληθυσμού της, και, τέλος, πως επιθυμεί να λησμονήσουμε τις ρίζες μας, την ταυτότητα και την εθνική μας ιστορία.
Με τις υποψήφιες προς ένταξη χώρες της Ευρώπης, την Αλβανία και τα Σκόπια, και της Ασίας(!), την Τουρκία, και ενδεχομένως κι άλλες μελλοντικά, χώρες, όμως, με διαφορετική κουλτούρα – πολιτισμό, αξίες και ιστορία, αλλά – το κυριότερο και πλέον επικίνδυνο για την Ελλάδα – με αλυτρωτικές και επεκτατικές σε βάρος μας προθέσεις και συμπεριφορές, η Ευρώπη φαίνεται να υποτάσσεται σε συμφέροντα ξένα προς το πνεύμα και τον πολιτισμό των μέχρι σήμερα κρατών μελών της, χωρίς να νοιάζεται και να σέβεται τις προδιαληφθείσες – και τις άλλες – διατάξεις του Ευρωπαϊκού Συντάγματος, ούτε τα ευρωπαϊκά κεκτημένα των λαών της!
Ποιος είναι, αλήθεια σήμερα, ο ρόλος της Ευρώπης και των εταίρων «και φίλων» μας στους λοιπούς Διεθνείς Οργανισμούς και δυνάμεις, τον ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ, στην Αμερική και αλλού, όταν βλέπουν και ανέχονται έναν Ερντογάν να βρίζει και να απειλεί όλη την Ε.Ε., την Αμερική και άλλους λαούς της Υφηλίου
• να εκτοξεύει απειλές πολέμου κατά της Ελλάδας – κράτους μέλους της Ε.Ε., του ΟΗΕ, του ΝΑΤΟ και φίλης χώρας της Αμερικής• να προσβάλλει πρόστυχα τους Έλληνες
• να εμβολίζει το πλοίο μας στα ΙΜΙΑ
• να απάγει και να φυλακίζει παράνομα τους δυο στρατιωτικούς μας
• να διεκδικεί τη μισή Ελλάδα, το Αιγαίο, τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο στη θάλασσα και τη στεριά της χώρας μας
• να κρατά όμηρο και φυλακισμένο επί 2 χρόνια Γερμανό δημοσιογράφο και ένας ξένος παράγοντας να μην τολμά να του τραβήξει τα ηνία και να τον αναχαιτίσει; Να ζητά, όμως, παράλληλα να εντάξουμε τη χώρα του στο ευρωπαϊκό μας σπίτι! Ε! όχι, λοιπόν να τον κάνουμε και Σουλτάνο στην Ευρώπη! Γιατί, στην ουσία, γι’ αυτό ζητά την ένταξη.
Ποιος είναι ακόμη ο ρόλος της Ευρώπης και των άλλων Διεθνών Οργανισμών, όταν βλέπουν και ανέχονται – αντί να συνετίζουν – τους άσπονδους και μπαμπέσηδες «φίλους» και γείτονές μας, τους Αλβανούς και Σκοπιανούς, με τους μεν να διεκδικούν με ψεύδη, και ανιστόρητους αλυτρωτισμούς ολόκληρη την Ήπειρο, τους δε (Σκοπιανούς) να διεκδικούν κι αυτοί μπαμπέσικα το όνομά μας, τη Μακεδονία μας και τη Θεσσαλονίκη; Και, ενώ γνωρίζουν οι Ευρωεταίροι μας πως και οι δυο αυτές χώρες επείγονται να ενταχθούν στην Ε.Ε., ΚΑΙ με τη δική μας ψήφο για να το καταφέρουν, αδιαφορούν, και πάλι, για τον εις βάρος μας αλυτρωτισμό και τις διεκδικήσεις τους!
Αν δεν αλλάξει «ρότα» η Ευρώπη• αν συνεχίσει να αδιαφορεί για τα κεκτημένα – και κατοχυρωμένα – δικαιώματα της ασφάλειας, της εδαφικής συνοχής, της προστασίας και αλληλεγγύης των κρατών μελών της• αν εξακολουθεί να ανέχεται και να συγχωρεί τις προκλήσεις και διεκδικήσεις του Τούρκου δικτάτορα Ερντογάν και των ανιστόρητων γειτόνων μας, Αλβανών και Σκοπιανών, αυτοί μεν δεν πρόκειται ποτέ να διαβούν την πόρτα της Ευρώπης, η ίδια δε ίσως καταφέρει να καταστεί μελλοντικά μια ισχυρή οικονομική οντότητα, μια Ευρώπη όμως των ολίγων, όπως θα το επιθυμούσαν μερικοί ισχυροί εταίροι μας, εντός κι εκτός αυτής.
Δεν πρόκειται όμως ποτέ, έτσι όπως βαδίζει, να καταστεί, η σημερινή Ευρώπη, το «προνομιακό πεδίο της ανθρώπινης ελπίδας» ούτε να εξασφαλίσει την «αλληλεγγύη ανά την Υφήλιο» ή να διασφαλίσει «τη συνέχεια του κοινοτικού κεκτημένου», όπως πομπωδώς μας υπόσχεται στο προοίμιο του Ευρωπαϊκού Συντάγματος!
Οι δε ιδεολόγοι «πατέρες» της Ευρωπαϊκής Κοινότητας θα «βλέπουν», τα κατορθώματα (!) των «επιγόνων τους», σημερινών ηγετών τής «μεταλλαγμένης» Ευρώπης και – αλήθεια τι ειρωνεία(!) – θα «αναλογίζονται» περίλυποι το παράπονο του Μαχάτμα Γκάντι «Αγωνίσθηκα για έναν καλύτερο κόσμο• δεν τα κατάφερα»!