Παλιότερα με την κατάθεση του προϋπολογισμού κάθε χρόνο, οι εκπρόσωποι διαφόρων επαγγελματικών τομέων της χώρας απαιτούσαν να επιτύχουν την επίλυση διαφόρων θεμάτων που αφορούσαν τον κλάδο τους, όπως για παράδειγμα κάποιες φορολογικές ελαφρύνσεις ή την ικανοποίηση διαφόρων άλλων αιτημάτων τους.
Ιδιαίτερα όμως οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι απαιτούσαν την αύξηση των αποδοχών τους και οι κυβερνήσεις, προκειμένου να μη χάσουν την εκλογική τους πελατεία, ικανοποιούσαν αρκετές φορές τα αιτήματά τους.
Έτσι, λοιπόν, οι ομοσπονδίες των εργαζομένων, οι σύλλογοι και γενικά οι εργαζόμενοι προκήρυσσαν απεργίες, κατέβαιναν στους δρόμους και με κάθε τρόπο διεκδικούσαν να πάρουν αύξηση στις αποδοχές τους. Οι διεκδικήσεις βέβαια των εργαζομένων για αύξησση των αποδοχών τους, είχε γίνει πλέον συνήθεια και κάθε χρόνο με την κατάθεση του προϋπολογισμού, περίμεναν τη χορήγησή τους.
Σήμερα όμως οι όποιες κινητοποιήσεις γίνουν, αυτές δεν αφορούν την αύξηση των αποδοχών τους αλλά την κατά το δυνατόν περιορισμένη μείωση στις αποδοχές των εργαζομένων και των συνταξιούχων. Όσο, όμως, η χώρα είχε δικό της νόμισμα, οι κυβερνήσεις μπορούσαν να δίδουν αυξήσεις, αφού είχαν τη δυνατότητα, να κάνουν ακόμη και υποτίμηση του νομίσματος και να φέρνουν την οικονομία ίσα βάρκα ίσα νερά.
Μετά όμως την εφαρμογή από τη χώρα μας του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος του ευρώ, η χώρα δεν είχε πλέον τη δυνατότητα υποτίμησης του νομίσματος και έτσι αυτό που έδιδε έπρεπε να αναπληρωθεί από τα δικά της έσοδα, διαφορετικά γινόταν χρέος στο κράτος.
Ακόμη όμως και μετά την είσοδο της χώρας στην Ενιαία Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση, οι εργαζόμενοι συνέχισαν, να ζητούν αυξήσεις και οι κυβερνήσεις, για να μη χάσουν την εκλογική τους πελατεία, ικανοποιούσαν τις περισσότερες φορές τις απαιτήσεις τους, αλλά κάποια στιγμή έφτασε ο κόμπος στο χτένι και η οικονομία δεν άντεχε πλέον. Το αποτέλεσμα ήταν να παρέμβουν οι δανειστές μας και να επιβάλουν τα μνημόνια, τα οποία ταλαιπώρησαν και ταλαιπωρούν τον ελληνικό λαό τώρα και πάνω από επτά χρόνια.
Μετά την εφαρμογή, λοιπόν, των μνημονίων, γίνονται όχι αυξήσεις αλλά μόνο περικοπές σε μισθούς, οι οποίες δεν αφορούν πλέον κλάδους εργαζομένων, αλλά το σύνολο των εργαζομένων και ιδιαίτερα των συνταξιούχων, οι οποίες επβάλλονται κυρίως από τους δανειστές μας, αφού αυτοί καθορίζουν το ποσό της δαπάνης που θα καταβάλλεται εφεξής από τη χώρα. Ετσι, λοιπόν, οι αυξήσεις που γίνονται αποτελούν πλέον παρελθόν, ενώ για τις μειώσεις που γίνονται κανείς δε γνωρίζει, πότε και πού θα σταματήσουν.
* Ο Ιωάννης Ξηρουχάκης είναι πρώην δ/ντής ΕΛΤΑ