Είναι λίγες μέρες που επέστρεψα από ένα ταξίδι στην Κεντρική Ευρώπη. Γέμισα εικόνες μιας παρατεταμένης καλαισθησίας, πολιτισμού, καθαριότητας και σεβασμού στους κατοίκους, στο περιβάλλον, στις ανάγκες και του πιο απομακρυσμένου χωριού της χώρας που επισκέφθηκα.
Σε έναν τόπο που δεν έχει πάρει κανένα βραβείο θαύμασα την αρμονία με τη φύση, τα απέραντα δάση, τις ζυγισμένες καλλιέργειες, την ομορφιά των πλατειών, των παρτεριών, τη φροντίδα και της πιο μικρής γλάστρας και τον ΣΕΒΑΣΜΟ. Και το τονίζω αυτό, γιατί δεν υπήρχε πουθενά ένα κομμένο λουλούδι, ένα αποτσίγαρο φυτεμένο για να «μεγαλώσει» ή έστω ένα μικρό σκουπιδάκι στο δρόμο. Πιστέψτε με έκανα εκατοντάδες χιλιόμετρα στην ενδοχώρα και πουθενά δεν είδα το παραμικρό…
Και κούνησα με νόημα πολλές φορές το κεφάλι μου, χαμογελώντας μόνο στον εαυτό μου. Άλλωστε ποιος να με ακούσει ακόμα και αν του πω την εμπειρία μου; Ποιος να νοιαστεί για τα κοινά χωρίς κάποιο συμφέρον κάπου εκεί …παραδίπλα.
Και για να μην αδικήσω την πόλη που ζω ( άλλη στιγμή θα τα πω!) μιλάω για τη γενέθλια κωμόπολή μου, τις Αρχάνες. Κάποτε είχαμε αυτόνομο Δήμο και τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά… Ο σκοπός όμως που γράφω δεν είναι για να μιλήσω για τα πολιτικά, αλλά για την αδικία και την καλαισθησία που αγνοείται κάποιες φορές και το ποτήρι ξεχειλίζει…
Ένα χιλιοφωτογραφισμένο χωριό, πολυβραβευμένο και την ίδια στιγμή εγκαταλελειμμένο στην τύχη του και στον καθένα που θέλει να κάνει το κομμάτι του στο…τίποτα!
Έκανε μια ανάρτηση χθες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο Κωνσταντίνος Γριβάκης, γνωστός και αναγνωρισμένος καλλιτέχνης στο εξωτερικό περισσότερο από τον τόπο του, για την κατάντια μιας από τις κατασκευές που «ζει» παρατημένη σε κάποια αποθήκη, φαντάζομαι, και που έπρεπε να είναι από πέρυσι το καλοκαίρι στην πλατεία του κτιρίου της Ηλεκτρικής Αρχανών που κάποιοι θεωρούν πως είναι και χώρος πολιτισμού!
Ποιου πολιτισμού; Είναι μεγάλη κουβέντα…
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Στα πλαίσια λοιπόν του 3ου, νομίζω, φεστιβάλ Αρχανών, ζητήθηκε από σχεδόν όλους τους καλλιτέχνες της περιοχής να συμμετάσχουν, αφιλοκερδώς, και να ζωγραφίσουν κάποιους από τους τοίχους του χωριού και έτσι να δείξουν το ταλέντο τους.
Εδώ για μένα είναι το πρώτο λάθος… Ξέρετε οι καλλιτέχνες, ζωγράφοι, ηθοποιοί, μουσικοί, τραγουδιστές, συγγραφείς, ποιητές κ.α. χάνουν χρόνο, δικά τους χρήματα κάποιες φορές, και δεν είναι υποχρεωμένοι στο όνομα του εθελοντισμού να συμμετέχουν στην κάθε οργάνωση, του κάθε Δήμου με το γνωστό : « οι Δήμοι δεν έχουν και πολλά χρήματα. Δεν έχει προβλεφθεί κωδικός» και άλλα τέτοια που συχνά ακούμε όλοι μας… Η τέχνη πρέπει πάντα να αμείβεται, πάντα! Είναι τρόπος διαβίωσης συχνά και επίσης χρειάζεται μεγάλη ψυχή και πολύ κόπο για να ευοδώσει!
Έτσι λοιπόν για την συγκεκριμένη περίπτωση που θα σας περιγράψω, δόθηκαν χρήματα για υλικά ζωγραφικής και ξύλων και ο καλλιτέχνης θα παρέμενε …εθελοντής. Η έμπνευση του Κωστή Γριβάκη ήταν να ζωγραφίσουν μαζί με τα «παιδιά του» γράμματα σε μεγάλες διαστάσεις που θα σχημάτιζαν την λέξη ARCHANES και το πασίγνωστο πια σύμβολο #.
Η προεργασία και ολοκλήρωση του έργου κράτησε πάνω από είκοσι πέντε μέρες, άσχετα αν το κοινό είδε μόνο την μία μέρα του φεστιβάλ τα παιδιά και τον Κωστή στην πλατεία της Ηλεκτρικής να ζωγραφίζουν. Κανείς δεν πληρώθηκε για όλο αυτό και τολμώ να πω πως ο Κωνσταστίνος Γριβάκης το έκανε με χαρά κι ας έπρεπε να πληρωθεί με πολλά παραπάνω.
Προέβλεψε όμως την πορεία του και δυστυχώς βγήκε αληθινός. Το έργο του μαζί και των παιδιών παραπετάχτηκε σε κάποια αποθήκη, νομίζω. Ένα μεγάλο αριστούργημα, έργο πολύχρωμο παιδιών με λεπτοδουλεμένη τέχνη αγνοήθηκε και κρύφτηκε… Τι έπρεπε να γίνει; Μια βάση που να αντέχει στη βροχή και να στηριχθούν όλα αυτά τα γράμματα…
Όμως αυτό έχει κόστος και αδιαφορία μπόλικη…
Στο ίδιο φεστιβάλ ο Κωστής έφτιαξε επτακόσια περιστέρια από ειδικό υλικό που αντέχει στη βροχή και κρεμάστηκαν από ψηλά στα σύρματα μιας κληματαριάς στην παλιά Αγορά. Φωτίστηκαν και υπήρξαν πόλος έλξης χιλιάδων επισκεπτών για φωτογράφηση και θαυμασμό. Εννοείται πως και τούτη η δουλειά ήταν δικής του έμπνευσης και αμισθί…
Όχι, δεν γκρινιάζω για αυτό, στεναχωριέμαι για την εκτίμηση, την αδιαφορία και το «έλα μωρέ, τώρα!»
Ξέρετε, οι Αρχάνες θα έπρεπε να συνεχίσουν να είναι πρότυπο χωριό σε πολλά, αλλά δυστυχώς έχουν λίγο παραιτηθεί από αρμοδίους…
Θα έπρεπε εκείνη η Απάνω Αγορά να είναι ζωντανή…
Να έχουν δοθεί όλα τα εγκαταλελειμμένα μαγαζιά σε βιοτέχνες, καλλιτέχνες και ανθρώπους με μεράκι, να προσελκύουν τουρίστες για τα τοπικά προϊόντα, για χίλια δυο πράγματα…
Θα έπρεπε οι μαγικές αυλές των Αραχνών να είναι γνωστές σε όλα τα προγράμματα των Τουριστών…
Να αναδειχτούν περισσότερο οι αρχαιολογικοί μας τόποι…
Να υπάρχει η ιστορία του Γιούχτα και διαδρομές πιο γνωστές για πολύ περισσότερο κόσμο…
Να είναι ο «Παράδεισός » μας γνωστότερος… και πολλά άλλα!
Θα έπρεπε ο τόπος να μην διώχνει τα παιδιά του και τους καλλιτέχνες…
Θα έπρεπε να στηρίζει όλες τις ιδέες και να αφήνει χώρο να εκφρασθούν και να υλοποιηθούν πολλά θαύματα…
Εδώ, στις Αράχνες δεν είναι και το εργαστήριο του Μανόλη Τζομπανάκη;
Αλλά ας γυρίσουμε στο θέμα μας!
Τι θα γίνει λοιπόν, θα συνεχίσουμε να μην βλέπουμε την κατάντια μας και να είμαστε μόνο για πανηγύρια και δήθεν φεστιβάλ ή θα ασχοληθεί κάποιος πιο υπεύθυνα με τον τόπο;
Και προσοχή, όχι προεκλογικά θα…
Μάιος είναι ο μήνας; Πόσο κοστίζει μια κατασκευή για να ομορφύνει μια άδεια πλατεία;
Δείτε τις φωτογραφίες για να καταλάβετε για ποιο πράγμα μιλάμε …
Αχ, αυτός ο τόπος δεν θα αλλάξει ποτέ!
Ούτε η νοοτροπία μας!