Καλό Μήνα, Οκτώβρη…. (που γράφεται και προφέρεται χωρίς Μ).
Η πρώτη του Οκτώβρη είναι αφιερωμένη στην τρίτη ηλικία για να μας υπενθυμίζει την οφειλόμενη τιμή και υπόκλιση προς τους ηλικιωμένους και ακόμη να μάς επισημάνει τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν όλοι οι ηλικιωμένοι.
Οφείλουμε όλοι, ως άτομα, ως κοινωνία, πολιτεία να ενσκήψουμε στα προβλήματα και στις ανάγκες των ηλικιωμένων, ώστε να έχουν ένα επίπεδο υγείας και ποιότητας ζωής τέτοιο, που να τους εξασφαλίζεται μια άνεση και μια ζεστή… αγκαλιά.
Γιατί αυτό θέλει ο ηλικιωμένος: Μια ζεστή αγκαλιά… ένα χάδι…, ένα φιλί…, ένα αστείο… ένα γέλιο…., ένα φιλικό άγγιγμα στον ώμο… Δεν ζητά πολλά!
Άκουσα τη…. γιαγιά να λέει με παράπονο στο παιδί της , που μάλλον είχε ξεχάσει με τι δυσκολίες το είχε μεγαλώσει…:
«Δεν θέλω εγώ, αγάπη μου, πλούτη και μεγαλεία..
Μονάχα μια ζεστή αγκαλιά σ’ αυτήν την ηλικία».
Ας αναφερθούμε και στους κοντινούς δικούς μας ηλικιωμένους:.. Στον παππού και στη γιαγιά. Σ’ αυτούς τους πιο αγαπημένους ανθρώπους, ίσως, της ζωής μας.
Αλήθεια, ποιος ξεχνά ή θα ξεχάσει τη γιαγιά και τον παππού;
Ποιος δεν θυμάται την απέραντη εκείνη αγκαλιά που άνοιγε μόλις μας έβλεπε από μακριά και πόση στοργή και αγάπη δεν έκρυβε εκείνη η τόσο ζεστή αγκαλιά;!
Ποιος δεν θυμάται τη λάμψη που εξέπεμπαν τα ίσως δακρυσμένα και γερασμένα μάτια τους, στη θωριά μας;!
Ποιος θα ξεχάσει εκείνα τα άδολα συναισθήματα που έχουν ζωγραφιστεί με ανεξίτηλο μελάνι στην ψυχή και στην καρδιά μας!
Αξίζουν λοιπόν σήμερα να τους εκφράσουμε και να τους ανταποδώσουμε, όπου κι αν βρίσκονται, εκείνα τα συναισθήματα που μας άφησαν παρακαταθήκη και μας δίδαξαν κρατώντας μας μικρά παιδάκια στην αγκαλιά τους.
Με ένα γλυκό φιλί ή ένα αναμμένο κερί, να τους αγκαλιάσουμε πραγματικά ή νοητά και να τους κεράσουμε εκείνο το γλυκύτατο πιοτό της ευγνωμοσύνης… ψιθυρίζοντας… γλυκιά γιαγιά μου, μεγάλη μου αγάπη… (πόσο μου λείπεις!) σε μακαρίζω και σε ευχαριστώ για όσα έκανες για μένα !! Είσαι η ψυχή μου!
Γλυκούλη παππούλη μου σε μακαρίζω και σε ευχαριστώ που καθισμένος στην ποδιά σου μού έδειξες με το δάκτυλό σου έναν δρόμο. Τον ανηφορικό δρόμο της τίμιας και της ηθικής ζωής που σήμερα ακολουθώ.
Όση στοργή, όση αγάπη μας προσφέρατε θα σας προσφέρουμε πάντα!