Θυμούμαι πριν πολλά χρόνια, που μας προβίβασαν από Έλληνες σε Ευρωπαίους πολίτες (για το καλό μας) για να ανέβη το κοινωνικό και οικονομικό status μας (ανήκομεν εις την Δύσην). Λίγο ήθελε τα τελευταία χρόνια, να πάρομε και άλλη προαγωγή από Ευρωπαίοι σε Παγκόσμιους Πολίτες. Δηλαδή να συμπεθεριάσομε, να συντεκνιάσομε, να γίνομε κολλητοί, να ανταλλάσσομε επισκέψεις, τροφές, συνήθειες κλπ. με τους μαύρους, τους κίτρινους, τους μελαμψούς και τους άλλους τους ξεπλυμένους. «Αδέλφια μου, αλήτες, πουλιά» πιο μεγάλη μάντρα, πιο μεγάλο τσουβάλιασμα, για καλύτερη διαχείριση των ανθρώπινων υποκατάστατων.
Στα σκαριά έχουν άλλη μια προαγωγή για τους «ημέτερους» σε διαστημικούς πολίτες, με τις προσομοιώσεις που κάνουν στις ερήμους της Αφρικής, για το πώς θα είναι η ζωή στα αστέρια και μάλιστα θα μπορείς να κλείσεις σε τιμή ευκαιρίας οικόπεδο στον Άρη, στη Σελήνη, να τρως αέρα κοπανιστό και να κάθεσαι !!! Μεγάλη πρόκληση.
Εκεί που σκεφτόμαστε την ευτυχία μας, εκεί που ονειρευόμαστε λαγούς με πετραχήλια, σου φέρνουν τούμπα τα πράγματα και να αρρώστιες, να πολέμους, να φτώχεια, να φόβο, να ανασφάλεια και σου λένε: Να πας να βρεις ξύλα, ριζομακάρονα και ότι άλλο μπορείς, γιατί πώς θα βγάλεις το Χειμώνα.
Ποιος μας ζήλεψε, ποιος μας φτάρμισε, ποιος, που με τα καμώματά του μας έβαλε ημερομηνία λήξης; Μήπως αυτός, που, Γιάννης κερνά, Γιάννης πίνει; Μήπως αυτός που τα θέλει όλα δικά του; Μήπως αυτός ο Ισχυρός που δε φοβάται ούτε το Θεό; Μήπως αυτός που θέλει να ελέγξει την τροφή και την ενέργεια του κόσμου;
ΝΑΙ όλοι αυτοί το 1 το 2% του παγκόσμιου πληθυσμού, που έχουν όλα τα λεφτά, που υποτίμησαν την ανθρώπινη ζωή. Σήμερο ο σκύλος πεθαίνει και ο άνθρωπος ψοφά. Το χειρότερο θηρίο είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Πάνω από τους μισούς από τους καρπούς που παράγει η Γη, γίνονται ενέργεια (πετρέλαιο) και τροφή των ζώων, για να παραχθεί το 15% του κρέατος που προορίζεται για τα παχιά πορτοφόλια.
Χωρίς να θέλω να γίνω μάντης κακών, θα ‘ρθει καιρός σύντομα, που θα σου καθορίζουν το εβδομαδιαίο διαιτολόγιο και αν δεν το τηρείς, δεν θα σε δέχονται στα νοσοκομεία για περίθαλψη.
Μέσα σ’ αυτόν το λάκκο των λεόντων που σ’ έχουν ρίξει, τί να σκεφτείς και πώς να αντιδράσεις; Έχεις όρεξη, έχεις μπόρεση; «Ρε πώς καταντήσαμε φίλε μου καμπούρη, που κάποτε αγοράζαμε δυο φράγκα το κουλούρι (Καραγκιόζης). Μια φορά είχε πάρει ο ποταμός ένα Κινέζο και αυτός αντί να προσπαθήσει, να σωθεί, άρχισε να τραγουδεί: «Μας πήρε το ποτάμι, μας πήρε ο ποταμός». Να λοιπόν που η λαϊκή μούσα τα ’χει προβλέψει όλα: Ένα ωραίο τραγουδάκι λέει: Με το βουνό θα γίνω φίλος… κι όταν θα κλαίω και πονώ θ’ αναστενάζει το βουνό…
Να πάρεις δηλαδή τα όρη τα βουνά, όπως έλεγε στα τελευταία ο πατέρας μου, ότι θα σηκωθεί να φύγει, να πα να ζήσει στα βουνά, αδέσποτος. Επίκαιρα είναι και τα παρακάτω τραγούδια: Άλλη στράτα θα χαράξω, τα μεράκια μου να φθιάξω… Ν’ αλλάξω μυαλό, δεν θα μου βγει σε καλό, … Τώρα π’ αλλάζουν τις καρδιές, θ’ αλλάξω για να μην πονώ…Θ’ αλλάξω βιολί, θ’ αλλάξω γειτονιά… Θ’ αλλάξω σπίτι, θ’ αλλάξω ρούχα, θ’ αλλάξω τακτική… Θ’ αλλάξω θέλει το σκοπό, θ’ αλλάξω τα τραγούδια, θ’ αλλάξω την αγάπη μου, να πα να βρω καινούργια.
Ότι και να κάνεις και προβιά ν’ αλλάξεις δε θωρώ «διάφορο».
Ουφ… Άϊντε θύμα, άϊντε ψώνιο, άντε σύμβολο αιώνιο… αν ξυπνήσεις… θα ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς.
*Ο Μανώλης Σπανάκης είναι συνταξιούχος καθηγητής