Πολλά έχουν ειπωθεί και γραφεί επανειλημμένως και από πολλούς για το πώς μια ανθρώπινη κοινωνία του καιρού μας θα μπορούσε να στέκεται όρθια και να προκόψει. Ανάλογα με το ιδεολογικό του “οπλοστάσιο”, ο καθένας μας έχει καταθέσει και τις αντίστοιχες προτάσεις και ιδέες.
Ας μου επιτραπεί, λοιπόν, σήμερα να προσθέσω κάτι ακόμα. Στηρίγματα της πρότασής μου είναι πολλά εξ όσων βλέπω και ακούω καθημερινά γύρωθέ μας.
Καλή, σίγουρα, η ανιδιοτελής οικονομική και η άδολη κοινωνική συνεργασία μεταξύ όλων των πολιτών! Αυτό, όμως, που πραγματικά, προσωπικά πιστεύω, θα δυνάμωνε την κοινωνία μας είναι το επίσημο κράτος να δώσει και οι λοιποί πολίτες να τις στηρίξουν τις ευκαιρίες σε δασκάλους και σχολεία όλων των εκπαιδευτικών βαθμίδων να κάνουν καινοτομίες ως προς τη διδασκαλία των σχολικών μαθημάτων και την αντιμετώπιση των ενδοσχολικών προβλημάτων και να τις μοιράζονται με άλλους συναδέλφους τους.
Και πώς θα δοθούν, κατά τη γνώμη μου, αυτές οι ευκαιρίες; Μόνο με πραγματική αύξηση του μεριδίου του κρατικού προϋπολογισμού προς τη δημόσια εκπαίδευση και την έρευνα χωρίς γραφειοκρατικές αγκυλώσεις.
Και συνάμα να δίδουμε, ως κράτος, κίνητρα στους εκπαιδευτικούς να βλέπουν την εκπαίδευση των σημερινών παιδιών και αυριανών πολιτών ως λειτούργημα και όχι ως αγγαρεία. Να τους βοηθάμε, ως κοινωνία και ως πολιτεία, κατόπιν, κάθε στιγμή έμπρακτα να βρίσκουν καινοτόμους και μοντέρνους τρόπους διδασκαλίας χωρίς αναχρονιστικά “κολλήματα ή κωλύματα”, να προσεγγίζουν βαθιά ψυχικά τα παιδιά και να συμμερίζονται τον πνευματικό αγώνα και τις ιδιαιτερότητες ενός εκάστου των μαθητών, ώστε αυτοί να αγαπήσουν το σχολείο και να μην το εγκαταλείψουν μισώντας το.
Να τους ενισχύουμε, ως κοινωνικός περίγυρος, στην προσπάθεια να τονίζουν τις ψυχικές ή πνευματικές ομοιότητες και να υπερνικούν τις πολιτισμικές ή κοινωνικές διαφορές των μικρών παιδιών, ώστε να τα πείθουν να συστρατεύονται όλα ανεξαιρέτως στον κοινό αγώνα για ένα καλύτερο, πιο ανθρώπινο αύριο για όλους υπερφαλαγγίζοντας τις σημερινές, ενδοσχολικές και εξωσχολικές, δυσκολίες.
Έτσι, το δημόσιο σχολείο, ως μικρογραφία της κοινωνίας μας, θα τραβά, με την αρωγή της πολιτείας και όλων μας, σταθερά κι αταλάντευτα το δρόμο του. Κι ο δρόμος αυτός και με τους δασκάλους και τους μαθητές και το κοινωνικό σύνολο, στους κόλπους του οποίου όλοι μας ανήκουμε, θα κατευθύνεται πάντοτε και παντού προς τα μπροστά με προορισμό την κοινή (υλική και πνευματική) μας πρόοδο και ποτέ δε θα πισωγυρίζει…