Φτάσαμε, λοιπόν, στον Νοέμβρη. Και σιμώνουμε στις μέρες του Πολυτεχνείου. Πολλά έχουν ειπωθεί και γραφεί για τη θυσία των φοιτητών του 1973 και για τη σημασία της στην πολιτική και κοινωνική ιστορία του τόπου αφενός και για το πώς κάποιοι εξ ημών, το κοινό καλό προτάσσοντας, τη σεβάστηκαν και πώς ορισμένοι προς ίδιον όφελος την καπηλεύτηκαν.
Η νέα γενιά παίζει πάντοτε ρόλο ρυθμιστή σε μιαν κοινωνία. Άσχετα εάν οι μεγαλύτεροι συχνά την ψέγουν για αμυαλιά και παρορμητισμό και την αποκλείουν από τα κέντρα λήψης αποφάσεων για το παρόν και το μέλλον των πολιτών. Ρυθμιστή, εφόσον αυτή, θαρρώ, είναι η ενεργός “πρώτη ύλη” στους “ευαίσθητους” χώρους της εκπαίδευσης και της εργασίας…
Με τέτοιες σκέψεις ξαναβρέθηκα τις τελευταίες μέρες στο φαρμακείο της γειτονιάς μου. Μέχρι, λοιπόν, να έρθει η σειρά μου, παρατηρούσα τους ανθρώπους που προσέρχονταν. Στη συντριπτική τους πλειονότητα, κατόπιν συνταγής γιατρού, παίρνουν φάρμακα προς αποκατάσταση της λαβωμένης τους σωματικής υγείας. Λόγω της οικονομικής, όμως, κρίσης, που έχει πλήξει το πορτοφόλι κάθε οικογένειας, οι γιατροί δεν συνιστούν τα δραστικά φάρμακα, γιατί είναι πανάκριβα.
Έτσι, στρέφουν τους ασθενείς στις φτηνότερες λύσεις των υποκατάστατων, που αποτελούν, όπως όλοι ομολογούν, προσωρινό μέτρο και δεν εξαλείφουν πλήρως τους πόνους. Υπό την επήρρεια του τρόπου ελέγχου και αντιμετώπισης των νόσων άθελά τους οι άνθρωποι τελικά παρασύρονται και αντιπαλεύουν καθετί που τους πονά στη δημόσια και την ιδιωτική ζωή τους με “υποκατάστατα”, πρόχειρες και επιφανειακές λύσεις. Ενδεικτικό παράδειγμα, ο τρόπος που επικοινωνούμε και συνεννοούμαστε πλέον με τους φίλους, τους συναδέλφους και τους συγγενείς μας. Όλη μας η κοινωνία, μα πιο πολύ η νεολαία της… Είμαστε η γενιά του facebook, του viber και του sms, δηλαδή η επικοινωνία μας, κατά τη γνώμη μου, είναι ελεγχόμενου κόστους, περιεχομένου και σκοπού.
Κι ο νέος τρόπος επαφής, που υποκατέστησε, όπως βλέπουμε καθημερινά, τη διά ζώσης συνομιλία και συζήτηση, επειδή – λόγω της προαναφερθείσης κρίσης, που ας μην ξεχνάμε πως μας φόρτωσαν στις πλάτες τα κάθε λογής “αφεντικά” και κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι “μεσσίες” της ζωής μας – δεν μπορούμε να βγούμε να βρούμε έξω από το σπίτι τους συνανθρώπους μας, έχει συχνότατα φέρει σημαντικές συνέπειες και στην ψυχική μας ισορροπία και στις σχέσεις μας με αυτούς και πληγώνουμε και πληγωνόμαστε πολύ άθελά μας αλλά μην μπορώντας να ξεφύγουμε από τα δολερά δόκανα κάποιων επιτηδείων.
Για σκεφτείτε το καλά και ανεπηρέαστοι από τα κάθε λογής “παράσιτα” και “κηφηναριά” που μας περιβάλλουν και πείτε μου κατόπιν με θαρραλέα ειλικρίνεια, εάν έχω δίκιο ή όχι…!
* Ο Γεώργιος Η. Ορφανός είναι υποψήφιος διδάκτωρ στο Τμήμα Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής του Α.Π.Θ., φιλόλογος Msc Διαχ/σης Πολιτιστικής Κληρονομιάς και Διαχ/σης Πληρ/κών Συστημάτων.