“Πολλά δε θέλει ο άνθρωπος να ‘ν’ ήμερος να ‘ναι άκακος, λίγο φαΐ – λίγο κρασί, Χριστούγεννα κι Ανάσταση”.
Και θα πρόσθετα… και τέχνη. Τέχνη θέλει ο άνθρωπος για να δημιουργήσει. Για σκέψου αν οι παππούδες μας δεν είχαν κάνει τον Παρθενώνα, αν δεν είχαν λαξεύσει περίτεχνα την πέτρα, όπως και τον λόγο, σήμερα θα ήμαστε φτερό στον άνεμο δίχως ρίζες, δίχως ιστορία για να πιανόμαστε και να μην κατρακυλήσουμε.
Στην επίσκεψή μας στην έκθεση στο Π.Κ. της Ι. Μητροπόλεώς Γορτύνης και Αρκαδίας συναντήσαμε τον κο Κοντό Γιάννη. Έναν άνθρωπο της “πέτρας” θα έλεγα, γιατί λαξεύει περίτεχνα την πέτρα και της δίνει πνοή, της δίνει ζωή, την αγαπάει την πέτρα – της Τέχνης ο δημιουργός.
Τη μια την κάνει πύλη σε μοναστήρι, την άλλη κρήνη περίτεχνη στον κήπο κάποιας έπαυλης ή στην πλατεία ενός χωριού, την άλλη τέμπλο σε εκκλησιά.
Μιλώντας μαζί του διαπίστωσα πόσο λίγα θέλει ο άνθρωπος για να ζήσει και να δημιουργήσει. Παρά τις δυσκολίες που υπάρχουν και την έλλειψη διάθεσης για δημιουργία κυρίως καλλιτεχνική, υπάρχουν άνθρωποι που μένουν πιστοί θεματοφύλακες στης ψυχής τα “θέλω”. Ζουν και δημιουργούν σιωπηλά και αδιάκοπα. Κάνουν τ’ όνειρο πραγματικότητα και προχωρούν. Δίνουν απλόχερα σε όλους εμάς της τέχνης τους τα δώρα και μας καλούν κατά κάποιο τρόπο, ν’ ακολουθήσουμε τα βήματά τους. Μας παρακινούν να δούμε εντός μας τι μπορούμε να κάνουμε και να μη δειλιάσουμε να το εκφράσουμε μέσω της δημιουργίας.
Σαν το κουτί των τεχνών ανοίξουμε με περίσσια σπουδή, τότε θα βρούμε και τις λύσεις που αναζητούμε καιρό τώρα.
Η τέχνη είναι ο μοναδικός δρόμος μέσω του οποίου μπόρεσε ο άνθρωπος να συμβολίσει την ανεξήγητη πίστη του στη διάρκεια. Την πίστη αυτή, την λέει ποίηση. Στη μακρά διάρκεια, ανυψωμένη σε όνειρο, την λέει αιωνιότητα. Μια λέξη που λυγμό θυμίζει. Γλώσσα λοιπόν, η τέχνη, για να μπορεί να πραγματοποιηθεί, να βρίσκει και τον τρόπο να ξεπερνάει τις “διαλέκτους”.
Η τέχνη ανοίγει προοπτικές διαφυγής από την κλειδωμένη ερμητικά, πραγματικότητα. Αρκεί, όπως μας λέει ο κος Κοντός, να έχεις οξύτατη ακοή για ν’ ακούσεις τα μηνύματα και να μην προσποιείσαι ότι έχεις, από φόβο μην σε πουν αγράμματο. Το παιδί προσεγγίζοντας ένα έργο τέχνης, αναπτύσσει την ευαισθησία του και το βοηθά να κατανοήσει ένα κόσμο σκληρό δημιουργώντας με τη σειρά του έργα τέχνης που θα περιέχουν την ανάσα του και την ψυχή του την ίδια.
Οι τέχνες μάς κάνουν ικανούς ν’ αποκτήσουμε την εμπειρία που καμιά άλλη πηγή δεν μας δίνει. Μέσα από μια τέτοια εμπειρία ανακαλύπτουμε το εύρος και την ποικιλία του τι είμαστε ικανοί να συναισθανόμαστε.
* Η Εύα Καπελλάκη – Κοντού είναι εκπαιδευτικός και αρθρογράφος στο Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “federico II”.