Γράφω αυτή την ανοιχτή επιστολή προς εσάς, τους πολιτικούς της πατρίδας μου, σε σας που ο λαός μας έχει εκλέξει και έχει εναποθέσει στα χέρια σας τις τύχες του. Σας έχει εκλέξει για να λαμβάνετε αποφάσεις που θα συντελούν στην πρόοδό του, που θα λύνουν τα προβλήματά του, που θα ανεβάζουν το βιοτικό και το μορφωτικό του επίπεδο, που θα τον κάνουν να νιώθει ασφαλής και ευτυχισμένος μέσα σε μια πατρίδα που θα προκόβει και θα στέκεται χωρίς αισθήματα μειονεξίας πλάι στα άλλα ευρωπαϊκά κράτη.
Γιατί αυτό επιτάσσει το δημοκρατικό μας πολίτευμα, όπως απορρέει από το Σύνταγμά μας. Φαίνεται, όμως, ότι πολλές από αυτές τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις σας τις έχετε λησμονήσει. Έχετε ξεχάσει το Χρέος, για το οποίο ομιλεί ο εθνικός μας ποιητής στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» του, όταν λέει ότι η Ελευθερία να είναι «μεστή από το Χρέος, δηλαδή απ’ όσα περιέχει η Ηθική, η Θρησκεία, η Πατρίδα, η Πολιτική». Ετούτο το Χρέος απέναντι σε όλες αυτές τις μεγάλες αξίες το έχετε οι περισσότεροι λησμονήσει.
Αψευδείς μάρτυρες: ο σκληρός κομματισμός, οι άσκοπες και χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο συγκρούσεις, η λασπολογία, η υποσχεσιολογία, το πολιτικό ψεύδος, οι προσωπικές φιλοδοξίες, ο πόλεμος πάντων κατά πάντων, η αδυναμία πολιτισμένου διαλόγου και συμπόρευσης στα μεγάλα θέματα του τόπου. Παριστάνετε τους Μεσσίες, μα όταν έλθει η ώρα της δοκιμασίας αποκαλύπτεται η γύμνια σας.
Αγαπάτε τις πρωτοκαθεδρίες, θέλετε τα χειροκροτήματα του κόσμου, επιζητείτε τις τιμές, μα στις κρίσιμες ώρες αποδεικνύεται ότι δεν τις αξίζετε. Γιατί όποιος θέλει να απολαμβάνει τις τιμές του αξιώματος, πρέπει να τιμά το αξίωμά του. Δεν κάνει το αξίωμα σπουδαίο τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος δίδει αξία στο αξίωμα.
Ναι, δεν είστε όλοι το ίδιο, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, που όμως-δυστυχώς- επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Έτσι κι αλλιώς, όλα στην πολιτική (το λέτε κι εσείς) κρίνονται από τα αποτελέσματα και όχι από τις προθέσεις. Το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, όπου με τον πιο αδόκητο και φρικτό τρόπο έχασαν τη ζωή τους πενήντα επτά νέοι άνθρωποι, ήλθε να αποκαλύψει την αναποτελεσματικότητά σας, την αβελτηρία σας, τις παραλείψεις σας, το πελατειακό κράτος που έχετε στήσει και που ποτέ ή ελάχιστα πασχίσατε να το αλλάξετε, αλλά και όσους προσπάθησαν να το αλλάξουν τους στείλατε στο περιθώριο.
Δεν έφταναν φαίνεται οι καμένοι στο Μάτι, οι πνιγμένοι στη Μάνδρα, οι πυρκαγιές στην Ηλεία και στην Εύβοια και τόσα άλλα κακά, για να προνοήσετε γι’ αυτά που πρέπει να γίνουν και να τα κάμετε πράξη, ώστε να μην οδηγούμαστε σε τέτοιες καταστροφές. Θέλετε μήπως θυσίες, σαν τους αρχαίους θεούς, θέλετε Ιφιγένειες, για να πνεύσει ο «ούριος άνεμος» της πράξης που θα βγάλει τη χώρα από το τέλμα; Γιατί, όμως, πρέπει σε τούτη τη χώρα να χύνεται αίμα, για να αλλάξουν τα πράγματα; Γιατί όλα είναι ένα «γεφύρι της Άρτας», που για να χτιστεί πρέπει να θυσιαστεί η γυναίκα του πρωτομάστορα; Και γιατί όταν το «γεφύρι» χτιστεί, έρχεται ο επόμενος να το γκρεμίσει;
Μα τι λέω; Εσείς το γνωρίζετε καλά το παιχνίδι. Γνωρίζετε ότι ο λαός αργά ή γρήγορα θα ξεχάσει. Ποντάρετε στο ότι σε λίγο καιρό όλα θα βουλιάξουν στη θάλασσα της λήθης. Το έχουμε ζήσει από προηγούμενες καταστροφές. Αυτό είναι η παρηγοριά σας, για να συνεχίσετε την πορεία σας, βολεμένοι οι περισσότεροι στα έδρανα της Βουλής, του πιο ιερού χώρου της Δημοκρατίας. Χωρίς φόβο, χωρίς αιδώ, χωρίς ενοχές, χωρίς τύψεις. Το αποδεικνύει ο τρόπος με τον οποίο αντιδράσατε όλοι, και προπάντων οι πολιτικοί των κομμάτων που κυβερνήσανε τη χώρα τα τελευταία είκοσι χρόνια, στο φρικτό σιδηροδρομικό δυστύχημα.
Το αίμα των θυμάτων είναι νωπό ακόμα, οι κηδείες τους δεν έχουν γίνει, οι φωνές, τα μοιρολόγια και οι κατάρες των μανάδων και των πατεράδων σχίζουν ακόμη τον αέρα, όλη η χώρα βιώνει την πικράδα της τραγωδίας κι εσείς εκεί, στο κομματικό παιχνίδι, στις διενέξεις σας, στην εκμετάλλευση ακόμη και του θανάτου για λίγα «ψηφαλάκια». Ανερυθρίαστοι, χωρίς μια ένδειξη ενσυναίσθησης, χωρίς ταπείνωση, «χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ». Κάποιοι από εσάς «διαρρηγνύετε τα ιμάτιά σας» για τα σφάλματα και τις παραλείψεις των κομματικών σας αντιπάλων, την ώρα που εσείς έχετε κάνει τα ίδια ή και χειρότερα. Τόσο σας τυφλώνει ο έρως της εξουσίας ο επενδυμένος με μεσσιανικά σύνδρομα;
Ετούτη την περίοδο της Σαρακοστής, για όσους από εσάς τουλάχιστον νιώθουν ότι είναι χριστιανοί, η Εκκλησία καλεί σε μετάνοια και ταπείνωση. Είναι, λοιπόν, καιρός, μπροστά στο φρικτό γεγονός των Τεμπών, να κάνετε την αυτοκριτική σας, αυτή που δεν κάνατε ποτέ. Και να την κάνετε με κριτήριο όχι απλώς το γράμμα του νόμου, αλλά την ίδια σας τη συνείδηση. Να δείτε όχι απλώς τι καλό κάνατε μέχρι τώρα για τον τόπο αλλά και τι θα μπορούσατε να κάνετε και το παραλείψατε: «τι δε μοι δέον ουκ ετελέσθη», που έλεγαν οι Πυθαγόρειοι.
Να δείτε τι δεν προνοήσατε, τι αφήσατε στην τύχη, ποια προβλήματα δεν λύσατε. Να μπείτε στη θέση των απλών ανθρώπων που έχασαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, των πολιτών που σας εμπιστεύθηκαν και σας έστειλαν να τους εκπροσωπήσετε και τώρα νιώθουν να τους κυριεύει η απογοήτευση. Να εξετάσετε πόσο αγκυλωμένοι είστε στην κομματική γραμμή, που σας εκτρέπει από τη θέα της αλήθειας, πόσο τα κομματικά γυαλιά που φοράτε διαστρέφουν την πραγματικότητα. Είναι καιρός να ταπεινωθείτε, να σκύψετε το κεφάλι με ταπείνωση μπροστά στο Χρέος με το οποίο σας έχει επιφορτίσει η εκλογή σας στο Κοινοβούλιο και στη διακυβέρνηση της χώρας.
Και τι σημαίνει να ταπεινωθείτε; Σημαίνει να αποκτήσετε επίγνωση του ρόλου σας ως υπηρετών του λαού. Σημαίνει να συνειδητοποιήσετε τα όριά σας: δεν είστε ούτε Μεσσίες ούτε θεοί, αλλά άνθρωποι που η θέληση του λαού σάς έχει στείλει σ’ αυτή τη θέση και, ως εκ τούτου, οφείλετε να τον τιμάτε και με τα λόγια και με τις πράξεις σας. Σημαίνει ακόμη να αλλάξετε πορεία, αφήνοντας στην άκρη την έπαρση, τον μεσσιανισμό, την υποσχεσιολογία, τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα».
Σημαίνει ανάληψη των ευθυνών σας και όχι καταφυγή στις εύκολες δικαιολογίες, που πολλές μπορεί να εφεύρει κανείς, αλλά που η αλήθεια θα έλθει να τις ανατρέψει, αργά ίσως τότε-δυστυχώς- για τον λαό. Σημαίνει να αφουγκραστείτε τον παλμό του λαού, τις ανάγκες του και να δώσετε λύσεις στα προβλήματά του. Σημαίνει να διαλύσετε το πελατειακό κράτος που χτίσατε διαχρονικά. Σημαίνει να καταλάβετε ότι δεν είστε απλώς πολιτικοί αλλά και παιδαγωγοί του λαού και ότι, συνεπώς, ο λαός αντιγράφει τις συμπεριφορές σας.
Σημαίνει να σας γίνει συνείδηση ότι δεν ασκείτε κάποιο επάγγελμα, αλλ’ ότι επιτελείτε ένα κορυφαίο λειτούργημα, ένα λειτούργημα απ’ το οποίο εξαρτάται η ζωή και η ευτυχία των πολιτών αλλά και η πρόοδος της πατρίδας. Να συνειδητοποιήσετε αυτό που είπε ο μεγάλος Περικλής: «Όταν η πατρίδα ως σύνολο είναι ευτυχισμένη και προκόβει, τότε, στο πλαίσιο αυτής της πατρίδας, μπορεί και κάθε πολίτης χωριστά να προκόψει και να ευτυχήσει».
Ταπεινωθείτε, λοιπόν! Δείτε τον ρόλο σας ξανά, πιάστε το πράγμα απ’ την αρχή. Όλοι έχετε ευθύνες, όπως τις έχουν και οι συνδικαλιστές που εσείς εκθρέψατε. Αλλάξτε, συνεννοηθείτε, αφήστε τις κοκορομαχίες και τις αντεγκλήσεις. «Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω». Πρωταρχικό είναι το συμφέρον της χώρας και όχι το στενό κομματικό συμφέρον.
Ναι, η Δημοκρατία δεν υπάρχει χωρίς τα κόμματα. Αλλά τα κόμματα ας μη γίνονται η αιτία φαλκίδευσης της Δημοκρατίας. Αντίθετα, ας είναι η υγιής έκφρασή της. Κοιτάξτε γύρω σας και δείτε τους εχθρούς της Δημοκρατίας που περιμένουν. Μην τους δίδετε αφορμές να την κατηγορούν. Εργαστείτε όλοι από κοινού με σύνεση και νηφαλιότητα, με στόχο την αλλαγή των κακώς εχόντων. Βοηθήστε με τη στάση σας τους πολίτες να γίνουν καλύτεροι ως άνθρωποι και ως πολιτικά όντα. Αυτό θα είναι το καλύτερο μνημόσυνο στα παιδιά που χάθηκαν με τόσο τραγικό τρόπο.