Όσο και να θέλεις να πείσεις τον εαυτό σου πως δεν διανύουμε προεκλογική περίοδο, η πολιτική καθημερινότητα σου επιβεβαιώνει το ακριβώς αντίθετο.
Το βλέπεις, το ακούς, το διαβάζεις, το αισθάνεσαι… Έχεις τις δικές σου έγνοιες, για το πώς θα βγάλεις το μήνα, τη βδομάδα ή και τη μέρα, αλλά αυτό αλήθεια, ποιον ενδιαφέρει;
Η ζωή εξάλλου, είναι σαν τη θάλασσα. Δεν δίνει δεκάρα αν δεν ξέρεις κολύμπι!
Μα και κολύμπι να ξέρεις, αν θα σε δει να πνίγεσαι, πάλι δεκάρα δεν θα δώσει! Μονάχος πρέπει να παλέψεις με τα κύματα κι αν έχεις τύχη και ψυχή, ίσως και να τα καταφέρεις.
Αυτά όμως συνέβαιναν μέχρι χτες! Γιατί από τώρα και μετά, η άχαρη, γκρίζα και μονότονη ζωή σου θα αρχίσει και πάλι να βρίσκει κάποιο ενδιαφέρον. Θα αρχίσει ξανά να αποκτά χρώμα και να γίνεται λίγο καλύτερη. Τα ευχάριστα και ανέξοδα «λόγια του αέρα» θα φουσκώσουν και πάλι τα πανιά της αισιοδοξίας σου και θα σε ταξιδέψουν για άλλη μια φορά σε κόσμους «μαγικούς». Στην «Ατλαντίδα» των χαμένων προσδοκιών σου.
Καλώς όρισες λοιπόν στη νέα προεκλογική περίοδο! Μπορεί να είναι μικρή, μπορεί και μεγάλη. Αυτό δεν έχει σημασία. Προεκλογική πάντως είναι!
Το θεωρούμενο από πολλούς και ως «χρεοκοπημένο» πολιτικό μας σύστημα, για κάποιον περίεργο λόγο, βρίσκει πάντα τον τρόπο στο τέλος να την σκαπουλάρει, αφού καταφέρνει να «δανείζεται» εμπιστοσύνη από το πρωτογενές πλεόνασμα ανοχής της κοινωνίας μας. Μιας κοινωνίας, που «αποταμιεύει» την οργή και το θυμό της για τρία με τέσσερα χρόνια και στο τέλος «ρευστοποιεί» τη λογική της, με «συνάλλαγμα» απωθημένου συναισθήματος!
Οι περισσότεροι πολιτικοί σχηματισμοί που έδρασαν στη χώρα από την περίοδο της μεταπολίτευσης και μετά, είτε αυτοί μετεξελίχθησαν σε κόμματα εξουσίας είτε όχι, είχαν κάποια κοινά χαρακτηριστικά γνωρίσματα, τόσο ως προς την δομή, όσο και ως προς την λειτουργία τους. Αποτελούσαν καθαρά προσωποπαγή δημιουργήματα, με κυρίαρχο συστατικό στοιχείο τον πολιτικό καιροσκοπισμό.
Αν και κάποια από αυτά αυτοπροσδιορίστηκαν ως «κινήματα», κανένα τους δεν είχε ως εφαλτήριο την λαϊκή έμπνευση. Αυτοσκοπός τους ήταν η πολιτική τους επικράτηση με κάθε τρόπο και το αποκαλούμενο «πολιτικό κόστος» αποτελούσε ανέκαθεν τον αποκλειστικό γνώμονα της δράσης τους. Γι’ αυτούς τους λόγους και δεν άντεξαν στο χρόνο (βλ. «Ποτάμι», «Ένωση Κεντρώων», «ΠΑΣΟΚ» κ.λ.π.)
Άλλα πάλι απ’ αυτά, περιόρισαν τις φιλοδοξίες τους, προσαρτούμενα σε κάποιο ευκαιριακό «άρμα» εξουσίας, ανεξαρτήτου ιδεολογικού προσανατολισμού (βλ. ΑΝΕΛ) και μετά, σε γόνιμο αλλά και συνάμα ύποπτο προεκλογικό χρόνο, «ανακάλυψαν» τις πολιτικές τους καταβολές και τις αφετηρίες τους.
Αν θέλεις να κοιτάξεις, με καθαρά καλλιτεχνική ματιά, το πολιτικό τοπίο, όπως αυτό διαμορφώνεται σήμερα στην Ελλάδα, θα σου θυμίσει θαλασσογραφία.
Δυο μεγάλα καράβια δεξιά κι αριστερά πλαισιώνουν και οριοθετούν το θέμα του καμβά, ενώ ανάμεσά τους μέσα σε φουσκοθαλασσιά, παλεύουν να κρατηθούν στα κύματα, τρεις-τέσσερις μικρότερες βαρκούλες, με το πλήρωμά τους να ανησυχεί έντονα για την επιβίωσή του. Αρκετοί μάλιστα είναι οι «ναύτες» από κάποιες βάρκες, που δεν διστάζουν να τις εγκαταλείπουν άρον-άρον, ο ένας μετά τον άλλον, πηδώντας σαν τα ποντίκια μέσα στη θάλασσα, για να σώσουν το «τομάρι» τους.
Η πολιτική τους επιβίωση είναι το ζητούμενο ετούτη τη στιγμή και η άμεση επιβίβασή τους, με ανάσυρση ή με ρεσάλτο (δεν έχει σημασία), σε ένα από τα μεγάλα καράβια, είναι ο τρόπος για να το πετύχουν. Μοναδικό ρίσκο τους, αν έχουν επιλέξει το «σωστό» καράβι! Θα το δείξει το αποτέλεσμα και ο χρόνος.
Ανάμεσα στο δύο μεγάλα καράβια, η «ναυμαχία» μόλις που έχει ξεκινήσει!
Οι μεν από αριστερά, μάχονται να κρατήσουν τη θέση και τα «κάστρα» τους, μέσα στο κάδρο της «τέχνης του εφικτού» και της λελογισμένης ρεαλιστικής προσαρμογής, εθισμένοι όμως και παραδομένοι στο μεθυστικό άρωμα της «γλυκιάς» εξουσίας!
Οι δε από τα δεξιά, εμφανίζονται περισσότερο διεκδικητικοί, απαιτητικοί, αποφασισμένοι και εξαρτημένοι. Έχοντας γευτεί κατά το παρελθόν τον αφροδισιακό καρπό της αλαζονείας της εξουσίας, βιώνουν εδώ και κάποια χρόνια το στερητικό της σύνδρομο και αυτό τους καθιστά τώρα πιο επικίνδυνους από ποτέ!
Αν κοιτάξεις προσεκτικά, θα παρατηρήσεις πως υπάρχει και ένα καΐκι, εκεί κάπου μέσα στο βάθος του κάδρου, τέρμα δεξιά, στο πιο σκοτεινό σημείο του, με μαύρα πανιά και φίδια για σχοινιά, που αν και η ελευθερία της καλλιτεχνικής έκφρασης σου επιτρέπει να το βλέπεις, η πολιτική και δημοκρατική συνείδηση του δημιουργού της σύνθεσης αυτής, δεν θα έπρεπε να το επιτρέπει…
Μέσα σε αυτό το «υψηλής» αισθητικής πολιτικό «έργο τέχνης», θα πρέπει κι εσύ να αναζητήσεις τον εαυτό σου. Σε βλέπω να κοιτάς τη θάλασσα και να συλλογιέσαι.
Να ψάξεις και να βρεις τη θέση που σου ταιριάζει και που σου πρέπει.
Μόνο μη βιαστείς και κάνεις λάθος. Όταν ζυγώσει εκείνη η ώρα, να είσαι σίγουρος.
Σκέψου καλά πριν αποφασίσεις, γιατί μετά, ίσως να είναι αργά…
Μέχρι τότε όμως, «σκάσε και κολύμπα»!