Το κείμενο που ακολουθεί είναι γραμμένο το Νοέμβριο του 2017 και εκφράζει την αίσθησή μου για την πολιτική κατάσταση. Πολλά απ’ όσα ζούμε σήμερα είναι εξελίξεις αναμενόμενες και αποτέλεσμα του φτηνού λαϊκισμού που επικρατούσε. Δεν ξέρω, αν έχουμε επιστρέψει στην κανονικότητα και την ισορροπία του πολιτικού συστήματος. Πιστεύω όμως ότι το κύριο χρέος όλων μας και ιδιαίτερα των πολιτικών είναι να λειτουργήσουν ώστε η πολιτική να γίνει ελκυστική για τους νέους και η δημοκρατία μας να εμπλουτιστεί.
Η δικαιοσύνη, η δημόσια διοίκηση και όλοι οι θεσμοί επιτέλους να λειτουργήσουν χωρίς στείρο κομματισμό, αλλά με καταξίωση των κομμάτων, γιατί χωρίς αυτά η αντιπροσωπευτική και συμμετοχική δημοκρατία πάσχει.
Έχω την αίσθηση ότι προχωρούμε προς την κάθαρση της τραγωδίας που βιώνει αδικαιολόγητα ο Έλληνας πολίτης τόσα χρόνια, με καθαρά δική του ευθύνη και όχι των πολιτικών, της Μέρκελ ή του Θεού που μας μισεί ή εκείνων που τάχα ζηλεύουν τους Παρθενώνες που δημιουργήσαμε.
Φυσικά σ’ αυτόν τον τόπο έγινε το θαύμα, αλλά σε μια στιγμή και απο πολίτες που είχαν την αίσθηση του χρέους για την διεύρυνση του νεογέννητου θεσμού ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ που δοκίμαζαν και χαίρονταν, με έναν ηγέτη που ΚΑΤΕΙΧΕ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣ ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ. Που πλούσιοι και πένητες ήταν ίσοι έναντι του νόμου. Που αξιοκρατικά ανελάμβανε δημόσιο αξίωμα. Που όποιος πολίτης διαχειρίστηκε δημόσιο χρήμα απαγορευόταν να βγει απο τα σύνορα πριν λογοδοτήσει μέχρι οβολού, κ.τ.λ.
Τότε γιατί έχω την αίσθηση ότι φθάνουμε στην «κάθαρση των τοιούτων παθημάτων»; Επειδή ακούγονται κάτι σαν κλάματα νεογέννητου. Αυτο έδειξε χθες η ώριμη πολιτική ομιλία ενός νέου πολιτικού που διεκδικεί την ψήφο σας του ΝΙΚΟΥ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗ. Αρκεί να μην τα κάνουν πάλι μούσκεμα οι ηρωικοί νεοέλληνες και ύστερα αρχίσουν να κλαίνε σαν μετανοούσες Μαγδαληνές.
*Ο Ζαχαρίας Καραταράκης είναι φιλόλογος