Με την νέα εκλογή του Τραμπ, ήδη άρχισαν οι συζητήσεις στο εσωτερικό των Δημοκρατικών για όσα διημείφθησαν, που έφταιξαν και οδηγήθηκαν στην απώλεια.
Ο Ντόναλντ Τραμπ, για την ιστορία, ασχολήθηκε σχεδόν μια δεκαετία υποτιμώντας πολλούς εμπλεκόμενους με την πολιτική. Η τακτική του συνίστατο σε μια παιγνιώδη εχθρότητα απέναντι στους θεσμούς που παραδοσιακά ενέχονται στην οργάνωση της αμερικανικής κοινωνίας.
Τοποθέτησε τον εαυτό του ως καταστροφέα των ισχυόντων κανόνων και της υφιστάμενης κανονικότητας. Η φράση «Αυτό δεν είναι φυσιολογικό» (This is not normal), για παράδειγμα, ήταν σύνηθες σύνθημα διαμαρτυρίας από την πρώτη του, σχεδόν, θητεία.
Για τον Τραμπ και τους θαυμαστές του, αυτό ακριβώς ήταν το ζητούμενο. Η ακαταστασία και αναταραχή είναι μέρος εκείνου που τον έκανε τόσο ανεκτικό και θελκτικό. Όμως, κάτω από όλα αυτά, λένε τώρα, κρύβεται κάτι αρκετά σοβαρό, αφού μεγάλος αριθμός Αμερικανών πιστεύει ότι το πολιτικό σώμα της χώρας τους ασθενεί βαριά και σε αυτόν βρήκαν έναν αποφασισμένο για να εφαρμόσει την δέουσα και απαιτούμενη θεραπεία.
Οι Δημοκρατικοί έχουν από καιρό κατανοήσει την συγκεκριμένη πτυχή του ‘’Τραμπισμού’’. Η αντίδρασή τους ήταν να συσπειρωθούν για την υπεράσπιση των θεσμών, των κανόνων και της κανονικότητας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι υπήρξαν εντελώς ανίκανοι για δημιουργικότητα, προβάλλοντας το επιχείρημα ότι ο προοδευτισμός της κυβέρνησης Μπάιντεν ξεπέρασε τον αντίστοιχο πολλών άλλων Προέδρων. Εδώ, όμως, εμπλέκονται σοβαροί υλικοί παράγοντες.
Η βάση των Δημοκρατικών κατακλύζεται ολοένα και περισσότερο από εύπορους επαγγελματίες που τείνουν να είναι θεσμικοί. Γι’ αυτούς, οι βασικοί πυλώνες της πολιτικής οικονομίας της χώρας τους αξίζουν να προστατευθούν.
Ωστόσο, ο δεδομένος συνασπισμός περιλαμβάνει επίσης στους κόλπους του πολλούς ψηφοφόρους της εργατικής τάξης που είναι λιγότερο αισιόδοξοι για το status quo και των οποίων η πίστη πρέπει να εξασφαλίζεται μέσω ορισμένων προοδευτικών μεταρρυθμίσεων. Κάπως έτσι, εμφανίστηκε η πολιτική χροιά αυτού του κόμματος, τον τελευταίο καιρό. Φιλική, δηλαδή, φιλόδοξη, αλλά ποτέ αντισυστημική.
Οι Δημοκρατικοί, όμως, κατανόησαν κάτι δυσάρεστο για αυτούς. Ότι ζουν σε αντισυστημικές εποχές! Ο Ντόναλντ Τραμπ το διαισθάνθηκε αυτό, και το χρησιμοποίησε έξυπνα για να εγκατασταθεί δύο φορές στον Λευκό Οίκο. Κάθε εκλογή βεβαίως είναι διαφορετική και οι γενόμενες δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι η οργή για τον πληθωρισμό ήταν ο μεγαλύτερος παράγοντας για την πρόσφατη νίκη του Τραμπ.
Ωστόσο, αυτό που υποκίνησε το γενικότερο ξέσπασμα οργής και την αγανάκτηση δεν ήταν μόνο ο καθημερινός αγώνας των Αμερικανών πολιτών για την αγορά τροφίμων και άλλων ειδών πρώτης ανάγκης, αλλά και οι δηλώσεις των Δημοκρατικών πολιτικών και των συνδεδεμένων με αυτούς εμπειρογνωμόνων που έλεγαν στους πολίτες ότι, αντίθετα με τα δεδομένα της δικής τους εμπειρίας, η οικονομία βρισκόταν σε άριστη κατάσταση.
Αλλά με αυτή ακριβώς την δυσαρμονία ευδοκίμησε ο ‘’Τραμπισμός’’! Ο πόλεμος στη Γάζα μπορεί να ήταν ένα λιγότερο καθοριστικό θέμα της προεκλογικής εκστρατείας, αλλά πρόσφερε ένα ακόμα παράδειγμα της ίδιας δυναμικής. Η κυβέρνηση Μπάιντεν αναφερόταν σε διεθνή τάξη βασισμένη σε κανόνες, ακόμη και όταν εφοδίαζε το Ισραήλ με ό,τι χρειαζόταν για να επιτίθεται προκαλώντας την συνεχιζόμενη γενοκτονία στον παλαιστινιακό λαό.
Ένα από τα αγαπημένα θέματα του νεοεκλεγέντος προέδρου ήταν φυσικά, όπως διαπιστώσαμε, η ψευδολογία και η ηθική εξαχρείωση της άρχουσας τάξης, με σαφέστερη απόδειξη τις απόψεις του για την κατάσταση εκεί στη Γάζα.
Και βεβαίως ο Τραμπ, προφανώς δεν θα βελτιώσει τη ζωή των Παλαιστινίων, ούτε των περισσότερων Αμερικανών, όπως και δεν θα μεταμορφώσει πλήρως τις αμερικανικές κυβερνητικές δομές αφού κι’ αυτές εξυπηρετούν αυτόν και τους ομοϊδεάτες του αρκετά καλά!
Ο Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης είναι τέως δ/ντής Χειρουργικής και συγγραφέας