Στην παρέα μας αστειευόμασταν και γελούσαμε.
– Καλέ, το άκουσες στις ειδήσεις; Το να φτιάχνεις βόμβες μολότοφ, να τις πετάς εναντίον των αστυνομικών και να καις τους ανθρώπους, τα αυτοκίνητα και την πόλη θα είναι στο εξής απλό πλημμέλημα…
– Καλέ μου άνθρωπε, μόνο αυτό; συμπλήρωσε άλλος. Και αστειευόμενος συνέχισε. Εγώ δεν θα παραξενευόμουν, εάν άκουγα ότι στα πανεπιστήμιά μας θα καθιερωθούν εγκληματολογικά σεμινάρια με τα εξής κεφάλαια: Πώς κατασκευάζονται βόμβες μολότοφ. Πώς τις εκσφενδονίζομε. Πώς ανατινάζεται ένα ΑΤΜ. Πώς γίνεται ένοπλη ληστεία σε τράπεζα. Πώς ανοίγομε χρηματοκιβώτιο. Πώς διαρρηγνύεται οικία…
Τότε πετάχτηκε άλλος.
– Πώς μπορείς να κλέψεις αυτοκίνητο, να ληστέψεις κατάστημα, να σπάσεις τζαμαρίες καταστημάτων με ξαφνική έφοδο, να λερώσεις με μπογιές κτίρια ξένων πρεσβειών…
-Είστε υπερβολικοί! Τι είναι αυτά που λέτε;
-Καλέ, τι υπερβολικοί; Αφού τα πανεπιστήμιά μας σήμερα έχουν γίνει φυτώρια κακοποιών και ναρκομανών. Και ο Ρουβίκωνας χρειάζεται στελέχη ικανά. Εξάλλου ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, αυτός με το σκουλαρίκι… Ποιο είναι, μωρέ, το όνομά του;
– Γιώργος Κυρίτσης. Παλιός δημοσιογράφος.
– Ε ,ναι. Αυτός. Αυτός είπε. «Δεν θυμάμαι να έχει σκοτωθεί κάποιος μέχρι τώρα από βόμβα μολότοφ». Γιατί λοιπόν εσύ διαμαρτύρεσαι;
– Μα και ο υπουργός παιδείας… Εκείνος που μοιάζει με τον Αϊνστάιν… Πώς τον λένε;
-Κώστα Γαβρόγλου. Είναι καθηγητής πανεπιστημίου.
– Ναι. Αυτός. Λέει ότι στα πανεπιστήμιά μας όλα πάνε μια χαρά.
-Να δούμε ο δικός σας αρχηγός, ο γουρλομάτης, αν τύχει να κερδίσει τις εκλογές, τι θα καταφέρει.
Τα λέγαμε και γελούσαμε. Εγώ όμως έκανα ξανά την ίδια παλιά μου σκέψη. «Εάν τελικά ρημάξουμε την χώρα στην οποία ζούμε, το όφελός μας ποιο θα είναι;».