Η σκηνή προβάλλεται στην τηλεόραση. Ένας ουκρανός πατέρας, που κλήθηκε να παρουσιαστεί στον στρατό, αποχαιρετά την κορούλα του, εφτά χρονών. Την φιλάει κλαίγοντας. Δεν ξέρει αν θα την ξαναδεί. Κλαίει και η κορούλα, χωρίς καλά καλά να καταλαβαίνει το γιατί. Συγκίνηση.
Πώς ξεκίνησε το κακό; Ξεκίνησε με την απειλή του Μπάιντεν ότι η Ουκρανία πρόκειται να μπει στο ΝΑΤΟ. Παρεξηγήθηκε και θύμωσε πολύ ο Πούτιν, όταν το άκουσε. Το ΝΑΤΟ να μπερδεύεται μέσα στα πόδια του; Απαράδεκτο!
Και αμέσως ξεσήκωσε ολόκληρη την πολεμική μηχανή της απέραντης χώρας του εναντίον της τρομαγμένης και ανίσχυρης Ουκρανίας. Την ώρα που όλα στην υφήλιο πήγαιναν γενικώς καλά… Η πανίσχυρη στρατιωτικώς Ρωσία εναντίον της ασθενικής Ουκρανίας… Ρωσικό πεζικό, τανκς, αεροπλάνα, κανόνια, πλοία… ξαφνικά, μέσα σε μια μέρα, περικύκλωσαν την Ουκρανία. Και άρχισαν να βάλλουν εναντίον της. Αστραπιαία ενέργεια. Οι πάντες ξαφνιάστηκαν. Βρέθηκαν απροετοίμαστοι.
Σκοπός του Πούτιν: Να εισέλθει στην Ουκρανία και να αλλάξει την κυβέρνησή της, που ορέγεται το ΝΑΤΟ. Να τοποθετήσει φιλορωσική κυβέρνηση. Και ύστερα; Βλέποντας και κάνοντας. «Θα εκμεταλλευόμαστε βέβαια καταλλήλως τις περιστάσεις» σκέφτεται.
Στο μεταξύ αναστάτωση επικρατεί σε όλη την υφήλιο. Πόλεμος στην πραγματικότητα για το τίποτα. Άνθρωποι στην Ουκρανία σκοτώνονται, ιδρύματα, εργοστάσια, εγκαταστάσεις, δημόσια έργα… ισοπεδώνονται. Τόσος κόπος για το φτιάξιμό τους πάει χαμένος. Έξοδα του πολέμου ανυπολόγιστα. Το χρήμα, αντί για την ευτυχία του λαού, ξοδεύεται για την εξόντωσή του. Για τις σφαίρες, τις οβίδες, τα κανόνια που σκοτώνουν. Τόσα έξοδα για να σκορπίσεις θάνατο, καταστροφή, δυστυχία… Ο πλούτος χρησιμοποιείται για εξόντωση αντί για ευτυχία. Τι παραλογισμός!
Ο αντίκτυπος απλώνεται βαρύς σε ολόκληρη την οικουμένη. Παντού φόβος και ακρίβεια. Ανησυχία για το μέλλον. Τι θα προκύψει; Ποιος τελικώς φταίει; Ο Μπάιντεν ή ο Πούτιν; Κρίνετέ το εσείς. Ακούω ότι οι Δυτικοί σκέφτονται να επιβάλουν αυστηρές οικονομικές κυρώσεις στην άτακτη Ρωσία.
Εγώ όμως σκέφτομαι ότι μ’ αυτές πάλι ο αθώος ρωσικός λαός θα υποφέρει. Και, παρενθετικώς, σαν Έλληνας, θυμάμαι και παραπονιέμαι. Τώρα με την Ουκρανία ξεσηκώθηκαν και στενοχωριούνται όλοι. Όταν όμως η Τουρκία εισέβαλλε στην Κύπρο, όλοι τους, έκαναν τα στραβά μάτια. Και η αδικία εξακολουθεί να παραμένει. Γιατί; Τόσο ασήμαντοι είμαστε εμείς; Και ανήκομε και στο περιβόητο ΝΑΤΟ.