Γιορτή της ποίησης σήμερα και κάθομαι κοιτάζοντας τα ματωμένα μου παπούτσια στην αναμονή ενός δημόσιου νοσοκομείου.
Μελίσσι οι άνθρωποι πηγαινοέρχονται και περιμένουν μέχρι να σβήσουν οι φάροι της υπομονής.
Χαμογελάω στην παγκόσμια ημέρα και με τραβάνε τα ράμματα!
Πού να ψάξω να βρω την ποίηση εδώ;
Στον πόνο τον ανθρώπινο;
Στα αυλακωμένα πρόσωπα που μπλέκονται σε φορεία και αμαξίδια;
Σφίγγω το μπουφάν πάνω μου, τα χέρια μου έχουν αφυδατωθεί από το κρύο… Μας έχει ξεχάσει η άνοιξη και η ποίηση!
Κάνω χώρο και κάθεται μια μικρούλα δίπλα μου, ξανθούλα με μακριά μαλλιά, μιλάει συνεχώς και η μαμά της την παρακαλεί μάταια να κάνει ησυχία…
Ας μην ακούσει τη μανούλα της εύχομαι ενδόμυχα, χρυσό φυλαχτό μια παιδική φωνή μέσα στη νύχτα του νοσοκομείου.
Η πόρτα του ιατρείου ανοίγει κάθε τόσο και όλοι προσδοκούν να είναι η σειρά τους να μεταλάβουν τις εξετάσεις τους και να φύγουν έξω ,έξω σε ένα Μάρτη πιο αφιλόξενο από ποτέ.
Ο θείος ο Νίκος μάς περιμένει κοντά πέντε ώρες, άδικα τον παρακαλούμε να φύγει από το κρύο, να μην παγώνει.
Ένας γιατρός από τότε που ήρθα, ένας μας έχει αναλάβει όλους. Γύρω στα τριάντα, μετρίου αναστήματος, μόνο στο ανάστημα μέτριος όμως. Έχει ήρεμο βλέμμα και δε χαμογελάει, μιλάει με ενσυναίσθηση σε κάθε κομμάτι της βουής της αναμονής, με μια ενσυναίσθηση ακατέργαστη που κουβαλάει χρόνια επεξεργασίας.
Εκείνος ήταν που με φρόντισε…
Εκείνος φρόντισε και έσπρωξε λίγο παράμερα τον πόνο όλων μας.
Εκείνος καθοδηγεί σαν ζεστή βροχή και τα παιδιά, φοιτητές πρέπει να είναι, που βοηθούν μέσα…
Κι ας προσπαθούν αδέξια να τα καταφέρουν.
Δεν ξέρω αν είναι ειδικευόμενος, δεν ξέρω αν πήρε το πτυχίο του ή αν χρωστάει ακόμα μαθήματα, δεν ξέρω αν είναι καλός γιατρός, δεν ξέρω καν το όνομά του. Ξέρω μόνο ότι ήταν ένας και ήμασταν πολλοί… και μας νίκησε, μας γιατρέψε,μας παραχαΐδεψε.
Πάνω στους εξόριστους τοίχους ενός δημόσιου νοσοκομείου ένας γιατρός με πράσινη στολή είναι ο στίχος αυτής της μέρας.
Ίσως γράφει κουράγιο, ίσως χάδι, ίσως παρηγοριά, ίσως και θαύμα.
Έξω η φθαρμένη Άνοιξη μπαλώθηκε. Ο θείος μου περιμένει ακόμα. Τον κοιτάζω και τα μάτια μου γίνονται ένα με την βροχή.
Πασχίζει η άνοιξη να φανεί.
Πασχίζει και η ποίηση.