Μεγάλε της Ελλάδας, Σολωμέ, αν σήμερα ζούσες, θα χαιρόσουν, άραγε, ή θα θρηνούσες; Και αναφέρομαι στη χθεσινή απόφαση της Βουλής των Ελλήνων, εγκριτική της Συμφωνίας των Πρεσπών, μια απόφαση 153 Ελλήνων πατριωτών, όπως αρέσκονται να θεωρούν ευατούς οι 300 του Έθνους μας περιστασιακοί εθνοπατέρες.
Πιστεύω πως η έγκριση αυτή αποτελεί για το μέλλον μας την χαριστική βολή στο κορμί της πατρίδας μας. Η ημερομηνία της 25ης Ιανουαρίου 2019 ίσως αποδειχθεί στο εγγύς ή στο μακρινό μέλλον ως μια νέα 29 Μαΐου του 1453, με μια μεγάλη διαφορά: Τότε οι πρόγονοί μας μέχρι και τον αυτοκράτορά τους, έπεσαν νεκροί, αφού πολέμησαν για την σωτηρία της πατρίδας τους. Εμείς σήμερα τι κάναμε;
Παραδώσαμε την πατρίδα αμαχητί, υπακούοντας, όπως εγώ θεωρώ σε ανθρώπους που ποτέ δεν θέλησαν το καλό μας, όπως απέδειξαν οι Σταυροφορίες, η άλωση της Κωνσταντινούπολης, ο μακεδονικός αγώνας, το πρόβλημα της Βόρειας Ηπείρου, η Μικρασιατική καταστροφή, ο Εμφύλιος πόλεμος και η καταστροφή στην Κύπρο.
Θα με ρωτήσει κάποιος: Εσύ, ποιος είσαι που βγάζεις αυτά τα συμπεράσματα και κάνεις αυτά τα κηρύγματα; Του απαντώ απλά: Είμαι κι εγώ ένας μεταξύ των μυρίων, των εκατοντάδες φορές μυρίων Ελλήνων που αντιτάχθηκαν στη συμφωνία που ψηφίστηκε για ένα θέμα που πολύ μας πονεί σ’ αυτό της Μακεδονίας μας, γιατί εξελισσόμενη, όπως πιστεύουμε, θα φέρει στο μέλλον πολλά δεινά για τον τόπο μας και θα οδηγήσει σε ακρωτηριασμό της πατρίδας μας.
Αυτό πιστεύω και διακηρύττω και δεν δίνω λογαριασμό σε κανέναν, όπως και αυτοί, του Κοινοβουλίου μας περιστασιακοί φωστήρες, έπραξαν. Έκαναν του κεφαλιού τους, χωρίς να με ρωτήσουν, αφού ούτε δημοψήφισμα έκαναν ούτε τους όγκους των συλλαλητηρίων μας σεβάστηκαν ούτε το Σύνταγμά μας εφάρμοσαν. Γιατί λοιπόν εγώ να αποδεχθώ τη συμφωνία που ψήφισαν;
Αλλά θα ‘θελα να πω ακόμη και τούτο: Αυτό που οι Σλαβοβούλγαροι επεδίωκαν στο παρελθόν επί χρόνια να επιτύχουν, τουτέστιν την προσάρτηση της Μακεδονίας μας στις επικράτειές τους και αφού ούτε με τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου τα κατάφεραν, έρχονται σήμερα να τρίβουν, κρυφά, από χαρά τα χέρια τους για τις Πρέσπες, που γρήγορα ή αργά θα τους ανοίξουν τον δρόμο για να πραγματοποιήσουν επιτέλους τα όνειρά τους και να γίνουν οι Πρέσπες ο τάφος των κατακτητών της Μακεδονίας μισητών Ελλήνων.
Θα ήθελα επίσης να σχολιάσω το άρθρο του Εποχούμενου, φίλου, Περιπατητή, που διάβασα στο φύλλο της 22ας.1.2019 της εφημερίδας του Ηρακλείου “ΠΑΤΡΙΣ”, με το οποίο προσπαθεί, αναφερόμενος στη Συμφωνία των Πρεσπών, να μας καθησυχάσει, λέγοντάς μας ότι η πατρίδα μας δεν διατρέχει κανένα κίνδυνο από τους Σκοπιανούς οι οποίοι αποτελούν ένα ασήμαντο κρατίδιο χωρίς αεροπλάνα και το οποίο κρατίδιο τα μόνο όπλα που διαθέτει είναι 14 ελικόπτερα, 31 άρματα μάχης και 150 πυροβόλα.
Απαντώ, λοιπόν, στον φίλο Περιπατητή και του λέω: “Όλοι εμείς που αντιδρούμε στη Συμφωνία των Πρεσπών δεν αναφερόμαστε σε μια απειλή του σήμερα, αλλά σ’ εκείνη του αύριο, του μέλλοντος δηλαδή. Γιατί το κρατίδιο αυτό όταν θελήσουν οι προστάτες του και με αρκετά υπερσύγχρονα αεροπλάνα θα το εφοδιάσουν και μπόλικα άρματα τελευταίας τεχνολογίας θα του δώσουν και με πάμπολλα πυροβόλα θα το εξοπλίσουν.
Ύστερα φίλε Περιπατητή, θα σου θυμίσω τι έγινε το 1912: Η μικρή Ελλάδα κατάφερε να νικήσει τους Οθωμανούς, αφού πρώτα συμμάχησε με Σέρβους, Βουλγάρους και Μαυροβουνίους. Και επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται, σε ρωτώ: Ποιος στο μέλλον, κοντινό ή μακρινό, θα εμποδίσει τους Σκοπιανούς να συνάψουν συμμαχία με τους γείτονές μας Αλβανούς, Βουλγάρους και Τούρκους που όλοι τους τυχαία (;) αμφισβητούν τα σύνορά μας; Και αν αυτό συμβεί, πράγμα που κανείς δεν μπορεί με βεβαιότητα να αποκλείσει, πώς η πατρίδα μας θα αντιμετωπίσει όλους αυτούς ενωμένους;
Μια συμμαχία μεταξύ τους, που θα έδινε στους Αλβανούς τη Νότια Ήπειρό μας μέχρι του Αμβρακικού, στους Σκοπιανούς τη Μακεδονία μας, πλην των νομών Δράμας και Καβάλας που θα ήταν το μερίδιο των Βουλγάρων και στους Τούρκους τη Θράκη και ένα μεγάλο μέρος του Αιγαίου; Ποιος θα μας σώσει τότε; Μήπως η Συμφωνία των Πρεσπών; Ή θα περιμένουμε πάλι τους ξένους, τους πάντοτε συνωμότες κατά των συμφερόντων της πατρίδας μας;
Φίλε Παρατηρητή, “του φρονίμου το παιδί, πριν πεινάσει μαγειρεύει”. Αλλά μου δίνεται η ευκαιρία να πω και τούτο: Επειδή στη νεότερη Ελλάδα οι φρόνιμοι με διορατικότητα πολιτικοί σπάνιζαν και σπανίζουν, αφού στην εξουσία ανεβάζουμε πολύ συχνά τους δημαγωγούς, τους εξουσιομανείς, τους ψεύτες, τους κλέφτες και γενικά ανθρώπους μικρού αναστήματος και χωρίς προοπτική, συνεργούντος δε και του συχνού και επάρατου διχασμού και φανατισμού του λαού, που οι ίδιοι δημιουργούν και καλλιεργούν, δεν καταφέραμε να δημιουργήσουμε ένα μεγάλο, δυνατό και αξιόλογο κράτος. Θυμήσου τη Μικρασιατική Καταστροφή: Είχαμε τότε Βενιζελικούς και Βασιλόφρονες. Πρόσφατα: Πράσινα και Μπλε καφενεία.
Στις μέρες μας: Κεντροαριστερούς και Κεντροδεξιούς. Σου απαντώ όπως σου απαντώ γιατί θέλω να προβληματίσω την αισιοδοξία σου. Και θα τελειώσουν με το εξής: Και τι που 150 κράτη όπως κάποιοι λένε έχουν αναγνωρίσει το κράτος των Σκοπίων με το όνομα Μακεδονία; Έπρεπε να πράξουμε κι εμείς το ίδιο; Δυστυχώς το πράξαμε. Βάλαμε μόνοι μας τη θηλειά στο λαιμό μας για να αυτοκτονήσουμε! Σκέψου, λοιπόν, ήρεμα και κρίνε.
* Ο Μανώλης Ροδιτάκης είναι τ. εκπαιδευτικός και ειδικός πάρεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, πτυχιούχος Πολιτικών Επιστημών