Αγαπητή “Πατρίδα”,
Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω αν κάνω καλά που αποφάσισα να στείλω email στις εφημερίδες. Δεν τρέφω αυταπάτες ότι θα βρεθεί κάποιος που πραγματικά μπορεί να ξεκαθαρίσει το τοπίο παίρνοντας απαντήσεις σε ερωτήσεις που καίνε.
Γιατί γενικά στη χώρα αυτή έχουμε τη νοοτροπία “δε βαριέσαι” ή την ακόμα πιο απογοητευτική “μη μιλάς, θα μπλέξεις”.
Αλλά ας το πάρουμε από την αρχή. Στην Ελλάδα ,όπως είναι πλέον γνωστό σε όλους, για να πάει το παιδί σου στον παιδικό σταθμό θα πρέπει να ανήκει σε ευπαθείς ομάδες. Αν δεν είσαι στο όριο της φτώχειας, μονογονεϊκή οικογένεια, ή έστω πολύτεκνος, θα πρέπει να βρεις άλλο τρόπο να πάει το παιδί σου σχολείο.
Γελάω όσο σκέφτομαι μια κοπέλα από τη Σουηδία, Ελληνίδα, που ήθελε να έρθει στην Ελλάδα και με ρώτησε πότε ξεκινάνε οι εγγραφές στους δημοσίους παιδικούς σταθμούς. “Έκανες αίτηση;”. Η κοπέλα αντέδρασε λες και της μιλούσα σε άλλη γλώσσα. Εύχομαι να παρέμεινε στη Σουηδία!
Αν λοιπόν δεν ανήκεις σε μία απο τις παραπάνω κατηγορίες θα πρέπει να έχεις το κοκκαλάκι της νυχτερίδας ώστε να βρεις θέση σε παιδικό σταθμό.
Έτσι θεώρησα και γω τρομερή την τύχη μου που ο γιος μου παρόλο που μένουμε ΔΙΠΛΑ σε ΚΕΠΑ βρήκε μία θέση σε κάποιο άλλο που πρέπει να τον πηγαίνω με το αυτοκίνητο. Μέχρι εδώ καλά θα σκέφτεστε. Από δω και πέρα είναι όμως το ζουμί.
Όπως κάθε γονιός έτσι και γω προσπάθησα να φέρω το παιδί στο σταθμό δίπλα μας. Ντρέπομαι που το λέω αλλά ναι παρακάλεσα ανθρώπους αν μπορούν να μου φέρουν το γιο μου στον άλλο σταθμό. Μόλις έβλεπαν όμως ποιος ήταν γούρλωναν τα μάτια. Η τεράστια περιοχη που κάλυπτε καταστούσε αδύνατο το αίτημα μας. Εξάλλου το ΕΣΠΑ δεν ενδιαφέρεται για την εντοπιότητα. Δεν είναι κριτήριο. Για τις θέσεις του Δήμου ναι, αλλά οι πιθανότητες είναι λίγες. Πάλι τα κριτήρια είναι φυσικά κοινωνικοοικονομικά.
Μέχρι που διαπίστωσα ότι τίποτα τελικά δε γίνεται αξιοκρατικά σε αυτή τη χώρα 100%
Γιατί ναι, υπάρχουν άνθρωποι που όντως ανήκουν σε αυτές τις κατηγορίες και δικαίως πήραν και τις θέσεις. ΟΜΩΣ υπάρχουν και εκείνοι οι άλλοι που είναι μια χαρά επιχειρηματίες, έμποροι, που ζουν άνετη ζωή και γιατί αφού μπορούν να μη γλυτώσουν τα τρακόσια ευρώ που ζητούν οι ιδιωτικοί σταθμοί;
“Μα πώς αφού καταθέτουν εκκαθαριστικό;” είναι η εύλογη ερώτηση.
Ξέρετε ποια ειναι η απάντηση; Ψευδές εκκαθαριστικό!
Το τυπώνουν όταν γίνονται οι αιτήσεις στους σταθμούς και μετά κάνουν συμπληρωματική για την εφορία.
Το αθάνατο ελληνικό πνεύμα της εξαπάτησης… Αυτό είναι μια φήμη που πλανάται στον αέρα. Είναι ένας ψίθυρος ανάμεσα σε γονείς που κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν όντως ισχύει.
Πως θα μάθουμε λοιπόν τι ακριβώς γίνεται;
Γιατί στον ΔΟΠΑΦΜΑΗ μου είπαν ότι αυτο δε τους αφορά, αλλά αφορά την εφορία.
Πείτε μου, ειλικρινά, ένας φορέας που εξαπατάται δεν πρέπει να έχει δικλειδες ασφαλείας ώστε να προστατεύει τα δικαιώματα των μελών;
Αγανάκτηση. Τι άλλο να νοιώσω; Θα πρέπει να κάνω και τον σταυρό μου που βρήκα θέση. Να μη μιλάω και βρω το μπελά μου. Να μην είμαι αχάριστη και φυσικά γιατί να το ψάξω αφού δε θα βγάλω άκρη πάντα κερδίζουν οι ισχυροί.
Και τότε ήρθε το κερασάκι στη τούρτα. Στο δρόμο, γνωρίσα μια μαμά. Ετσι όπως εύκολα γνωρίζονται δυο γυναίκες που έχουν μικρά παιδιά που μόλις συναντηθούν χωρίς αναστολή ξεκινούν το παιχνίδι. Πάνω στη συζήτηση ήρθε και η κουβέντα για το σχολείο. Το κοριτσάκι της πηγαίνει στο ΚΕΠΑ δίπλα στο σπίτι μου. Αληθεια πως τα καταφέρατε; ρώτησα με ενδιαφέρον. “Δηλώνοντας τη διεύθυνση της πεθεράς μου. Δεν μας άρεσε ο άλλος σταθμός”. Προφανώς δεν ήταν μόνο αυτό.
Αλήθεια, με το χέρι στη καρδιά αυτό στα δικά αυτιά πώς θα ακουγόταν;
Γιατί εμένα άρχισε αυτόματα ένα βουητό. Αισθανόμουν τόσο ανόητη που είχα τύψεις και ντρεπόμουν που ζητούσα τη μεταφορά του παιδιού μου, ενώ άλλοι δήλωναν με τόση ευκολία το κατόρθωμα τους.
Κατέληξα ότι δεν γίνεται καμία διασταύρωση στοιχείων πουθενά. Ο δήμος δεν ελέγχει καν την εντοπιότητα που υποτίθεται ότι είναι κριτήριο. Απορρίπτομαι εγώ μόνιμος κάτοικος της πόλης επειδή απλα τα χαρτιά μου ανήκουν στο χωριό και άλλοι προφανώς δημότες, απλά αλλάζουν διεύθυνση.
Ίσως όλα αυτά να μην έχουν πλέον σημασία. Ο μικρός προσαρμόστηκε σιγά σιγά στο σχολείο, έκανε φίλους, είναι ένας καλός σταθμός με έναν πολυ ενεργητικό σύλλογο γονέων. Όμως τίποτα δε θα αλλάξει σε αυτή τη χώρα αν κουκουλώνουμε καταστάσεις, αν συνεχίσουμε να καλύπτουμε τους ίδιους και τους ίδιους.
Η μεγαλύτερη απογοήτευση δεν ήρθε από τους φορείς που εθελοτυφλούν, που διαλαλούν τη διαφάνεια και λειτουργούν κάτω απο το τραπέζι.
Η μεγαλύτερη απογοήτευση ήρθε απο τη συμπεριφορά του συνανθρώπου. Που δε νοιάζεται αν λόγω της δύναμης του, κλέβει μέσα απο τα χέρια τη θέση κάποιου άλλου μόνο και μόνο επειδή μπορεί.
Δεν ξέρω αν έκανα καλά το ξαναλέω. Όμως ένιωσα καλύτερα, αρχικά που τα έβγαλα από μέσα μου και επιπλέον που έκανα κάτι, έστω αυτό.
Γιατί κουράστηκα να στρουθοκαμηλίζω.
Θα νιώσω ακόμα καλύτερα αν υπήρχαν και απαντήσεις.
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας
Μ.Α.