Ποιοι βαρβάροι ενδυθήκαν την ελληνική χλαμύδα.
Και λαβώσαν την ψυχή σου φωτογέννητη πατρίδα.
Ποιοι, φωτιές, καπνούς
και στάχτες γέμισαν την αγκαλιά σου,
όχι δεν μπορεί να ήταν όλοι αυτοί παιδιά δικά σου.
Όχι, Έλληνας δεν καίει τα ιερά του και τα όσια,
Όχι, ο Έλλην δεν πουλάει
την πατρίδα του για γρόσια.
Μάνα μου τυραγνημένη,
τις πληγές σου πώς θα γιάνω,
το φωνάζω πως για σένα
δε φοβάμαι να αποθάνω.
Ν’ ανεβώ στου ουρανού σου τα αέρινα τα μέρη
Κει που στήσαν οι θεοί σου το δικό τους το λημέρι.
Να ουρλιάσω, να απειλήσω,
να σηκώσω τη γροθιά μου,
να απαιτήσω να βοηθήσουν
την πατρίδα τη γλυκιά μου.
Που θυμιάματα για χρόνια
και καπνόν ευώδους κνίσσης
έστελνες στα ουράνια ύψη
τους θεούς σου να υμνήσεις.
Τώρα οι καπνοί που φτάνουν
στων θεών τ’αραξοβόλι,
είναι κνίσα απ’ την Ελλάδα
που την καίνε οι διαβόλοι.
ΕΛΕΝΗ ΜΑΝΙΩΡΑΚΗ-ΖΩΙΔΑΚΗ
(δασκάλα, ποιήτρια λογοτέχνις)