Στις τριάντα Οκτωβρίου, ημέρα Τετάρτη πρωί, πήγα το αυτοκίνητό μου σε φανοποιό κοντά στον Γιόφυρο. Είχε κάποιες γρατζουνιές από γωνία τοίχου στην οποία με είχανε στριμώξει άλλοι.
Το άφησα στον φανοποιό και σκέφτηκα να κάνω την επιστροφή στο σπίτι μου, στον Μασταμπά, με τα πόδια. Περπάτησα σιγά-σιγά την οδό 62 Μαρτύρων από τον Γιόφυρο μέχρι την Χανιόπορτα. Και από εκεί όλη την οδό Καλοκαιρινού, μέχρι εκεί που αρχίζει η οδός Δικαιοσύνης. Ο καιρός ήταν δροσερός. Άντεξα. Και ευχαριστήθηκα.
Εκείνο όμως που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν τα πολλά κλειστά καταστήματα στις οδούς που περνούσα. Κλειστά και εγκαταλελειμμένα. Και όσα ήταν ανοιχτά και λειτουργούσανε, ενώ πλησίαζε πια μεσημέρι, πελάτες δεν είχανε.
Σπάνια η πελατεία. Και ο υπάλληλος του καταστήματος, για να μη φαίνεται ότι στην πραγματικότητα ήταν άχρηστος, έκανε ότι σκούπιζε το πάτωμα, ενώ ήταν καθαρό, αφού πελάτες δεν κυκλοφορούσαν, ή ότι ξεσκόνιζε ή ότι τακτοποιούσε το προς πώληση εμπόρευμα…
Τέτοια ερημιά. Αντιθέτως, όπου υπήρχε κινέζικο κατάστημα, υπήρχε πελατεία. Και οι υπάλληλοι Έλληνες. Και αφεντικό ο Κινέζος ή η Κινέζα, που δεν ξέρει καν ελληνικά να συνεννοηθείς μαζί του. Με ψώνια φτηνότερα βέβαια. Όμως κατώτερης ποιότητας.
Αγοράζεις, το χρησιμοποιείς για λίγο καιρό και σου βγαίνει άχρηστο. Λεφτά πεταμένα. Και αυτό συμβαίνει σε όλη την Ελλάδα.
Μήπως υπάρχει κάποιο πρόβλημα; Είναι αντιμετωπίσιμο;