Κυρώθηκε λοιπόν από τη Βουλή των Ελλήνων η πολυσυζητημένη «Συμφωνία των Πρεσπών». Όσοι βουλευτές ψήφισαν υπέρ αυτής σίγουρα πανηγυρίζουν, δηλώνοντας πως πέτυχαν κάτι σπουδαίο για τη χώρα (βέβαια, κανείς δεν ξέρει τις ενδοψυχικές τους συγκρούσεις και τώρα, μετά τη θετική τους ψήφο). Κι απ’ την άλλη, όσοι την καταψήφισαν έμειναν με την πικρία πως η χώρα όχι μόνο δεν κέρδισε αλλά και έχασε από αυτή τη συμφωνία. Ταυτόχρονα, τόσο οι μεν όσο και οι δε δεν πρέπει να είναι καθόλου ευτυχείς απ’ την εικόνα που παρουσίασε το Κοινοβούλιο.
Ο λαός έβλεπε μια σφοδρή σύγκρουση, άκουγε να ανταλλάσσονται σκληρές φράσεις μεταξύ των «πατέρων του έθνους» για ένα εθνικό θέμα, το οποίο απαιτούσε ενότητα και ομοψυχία. Η ενότητα και η ομοψυχία, όμως, είναι κάτι ξένο για τους πολιτικούς της χώρας μας, που φαίνεται να μην έχουν διδαχτεί τίποτε από την ιστορία και τις καταστροφικές συνέπειες του διχασμού. Αυτό που μπορεί να πει κανείς για όλα αυτά είναι το «περίλυπός εστιν η ψυχή μου…».
Περίλυπός εστιν η ψυχή μου, διότι, όσο και να προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, η συμφωνία ελάχιστα ωφελεί τη χώρα. Το βασικό επιχείρημα ότι θα επικρατήσει η ειρήνη και η ασφάλεια, αφού η FYROMθα μπει στο ΝΑΤΟ, είναι έωλο: και η Τουρκία είναι στο ΝΑΤΟ, αλλά και επιθετική είναι η πολιτική της έναντι της Ελλάδας και τις διεθνείς συμφωνίες δεν σέβεται.
Ένας λαός που γαλουχήθηκε με τον αλυτρωτισμό και που σ’ αυτόν βασίζει την ύπαρξή του, όπως είναι οι κάτοικοι της FYROM, δύσκολα μπορεί να αλλάξει. Ας μην ξεχνάμε ποτέ τον πανσλαβισμό, τα οράματα για το κράτος της Μακεδονίας του Αιγαίου κλπ. Κι απ’ την άλλη, πόσο βέβαιο είναι πως η Ρωσία θα μείνει με τα χέρια σταυρωμένα;
Περίλυπός εστιν η ψυχή μου, γιατί παραδόθηκε το όνομα της Μακεδονίας «ελαφρά τη καρδία», «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ» (Κ. Καβάφης). Και είναι άραγε τόσο σπουδαίο ένα όνομα; Ναι, το όνομα είναι αυτό που καθορίζει το ίδιο το υπαρκτό: μπορεί κανείς να σκεφτεί κάτι που δεν έχει όνομα; Ή μπορούμε να φανταστούμε τον εαυτό μας ανώνυμο; Οι ναζιστές το πρώτο πράγμα που έκαναν, όταν συνελάμβαναν τους Εβραίους, ήταν να τους αφαιρέσουν το όνομα και να το αντικαταστήσουν με έναν αριθμό.
Μ’ αυτό τον τρόπο τους αφαιρούσαν το ίδιο το πρόσωπο, τους μετέτρεπαν σε μάζα. Κι εμείς παραδίδοντας το όνομα της Μακεδονίας, παραδίδουμε το ίδιο το είναι της, την ταυτότητά της, και τα χαρίζουμε σε άλλον, που δεν του ανήκουν.
Περίλυπός εστιν η ψυχή μου, γιατί δεν έγινε σεβαστή η ιστορία, δεν έγιναν σεβαστά τα πρόσωπα και το αίμα των αγωνιστών, που στη διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα έσπευσαν από όλη την Ελλάδα να αγωνιστούν για την απελευθέρωση της Μακεδονίας, όχι μόνο από τους Τούρκους αλλά και από τους εθνικιστές «Σλαβομακεδόνες», όπως αυτοαποκαλούνται. Η Μακεδονία είναι σπαρμένη από κόκκαλα Μανιατών, Κρητικών, Στερεοελλαδιτών και άλλων Ελλήνων, οι οποίοι πέθαναν για την ελευθερία αυτού του τόπου, που αποτελεί το προπύργιο της Ελλάδας.
Περίλυπός εστιν η ψυχή μου, γιατί δόθηκε, ως μη ώφελε, γλώσσα και ταυτότητα «μακεδονική» κι ανοίχτηκε έτσι μια κερκόπορτα για μελλοντικές διεκδικήσεις από το κρατικό μόρφωμα, που θέλει να αποκαλείται – με τη δική μας σφραγίδα και συναίνεση- «Βόρεια Μακεδονία».
Περίλυπός εστιν η ψυχή μου, γιατί στη σύναψη της συμφωνίας δεν λήφθηκε υπόψη η γνώμη του ελληνικού λαού με το πιο δημοκρατικό μέσο που διαθέτουμε: το δημοψήφισμα. Γιατί τα εθνικά θέματα δεν είναι υπόθεση μιας ευκαιριακής πλειοψηφίας στη Βουλή, αλλά είναι θέματα που αφορούν το έθνος και το λαό, ο οποίος πρέπει να έχει τον τελευταίο λόγο, ώστε τίποτε να μη γίνεται ερήμην του.
Περίλυπός εστιν η ψυχή μου, γιατί δεν λήφθηκε υπόψη η γνώμη των καθ’ ύλην αρμοδίων σε τέτοια θέματα, δηλαδή των συνταγματολόγων, των αρχαιολόγων, των ιστορικών και των ανθρώπων του πνεύματος.
Περίλυπός εστιν η ψυχή μου, γιατί δεν υπήρξε, πριν από τη σύναψη της συμφωνίας, έστω κι ένα minimum συνεννόησης μεταξύ των κομμάτων, ώστε με τη μεγαλύτερη δυνατή ομοψυχία και με κοινή πατριωτική θέση να καθίσουμε στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης.
Περίλυπός εστιν η ψυχή μου, γιατί η συμφωνία υπήρξεν αποτέλεσμα εξωτερικών πιέσεων και όχι αποκλειστικά απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης.
Περίλυπός εστιν η ψυχή μου, διότι αποδείχτηκε πόσο ψεύτικες είναι οι ιδεολογίες, πόσο εύκολα προδίδονται οι περίφημες «κόκκινες γραμμές» από τους βουλευτές μας, πόσο εύκολα ξεχνούν ότι οι ψηφοφόροι δεν τους ψήφισαν ως πρόσωπα (μην ξεχνάμε ότι οι εκλογές έγιναν με λίστα), αλλά επειδή ανήκαν σε ένα κόμμα, με του οποίου τις ιδέες συντάχθηκε ο λαός. Ιδού η αβάσταχτη ελαφρότητα μιας μεγάλης μερίδας του πολιτικού μας κόσμου.
Περίλυπός εστιν η ψυχή μου, γιατί η «λύση» του « μακεδονικού» προβλήματος που δόθηκε με τη συμφωνία στοιχήθηκε με τα μεγάλα διεθνή οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα και όχι με το αποκλειστικό συμφέρον της χώρας μας. Για άλλη μια φορά οι αγορές επέβαλαν τη θέλησή τους στην πολιτική και το οικονομικό πεδίο όχι μόνο συναρθρώθηκε με το πολιτικό αλλά και ισοπέδωσε και αποικιοποίησε το πολιτισμικό, αφού δεν σεβάστηκε ούτε ιστορία ούτε πολιτισμό ούτε γλώσσα.
«Οι άνθρωποι γνωρίζουν τα γινόμενα.
Τα μέλλοντα γνωρίζουν οι θεοί,
Πλήρεις και μόνοι κάτοχοι πάντων των φώτων.
Εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα
αντιλαμβάνονται. Η ακοή
αυτών κάποτε εν ώραις σοβαρών σπουδών
ταράττεται. Η μυστική βοή
τούς έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων.
Και την προσέχουν ευλαβείς. Ενώ εις την οδόν
έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί».
Αυτά έγραφε ο Κ. Καβάφης στο ποίημά του με τον τίτλο «Σοφοί δε προσιόντων». Όσοι ψήφισαν τη συμφωνία των Πρεσπών έκλεισαν τα αυτιά τους στο λόγο των σοφών, δεν άκουσαν «τη μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων». Κι επειδή έχω μάθει να είμαι με τους ποιητές, πιστεύω πολύ περισσότερο στο διαχρονικό Καβάφη από ό, τι στους πολιτικούς που έρχονται και παρέρχονται. Αλήθεια, ποια θα είναι η υστεροφημία τους;