«Το Συμπόσιον» του Πλάτωνα είναι αναμφισβήτητα το πιο γοητευτικό έργο του. Ο τραγικός ποιητής Αγάθων κερδίζει το βραβείο και καλεί στο σπίτι του τους επιφανείς Αθηναίους για να γιορτάσουν την νίκη του. Θέμα της συζήτησης είναι ο έρως. Τα ξημερώματα άλλοι έχουν φύγει, άλλοι έχουν αποκοιμηθεί στα ανάκλιντρα.
Παραμένουν μόνο και συζητούν ο Σωκράτης, ο Αγάθων και ο Αριστοφάνης. Ο Σωκράτης πείθει τους συνομιλητές του να ομολογήσουν ότι ο ίδιος άνθρωπος που γράφει τραγωδία, γράφει και καλή κωμωδία. Φαίνεται ότι και στην πολιτική των ημερών μας τα διαδραματιζόμενα έχουν και την τραγική και την κωμική τους πλευρά. Εξαρτάται μόνο από ποια πλευρά θα τα δει κάποιος.
Επί τέσσερα χρόνια ζήσαμε μια περίεργη σύμπραξη απολύτως αρμονική ανάμεσα στην ριζοσπαστική αριστερά και σ’ ένα ακροδεξιό, εθνικιστικό μόρφωμα. Ανέλαβαν ως μάγοι να λυτρώσουν την χώρα από τις παθογένειες και τον Ευρωπαϊκό εναγκαλισμό που απειλούσε να υποτάξει έναν περήφανο λαό δίδοντάς του χαμηλότοκα δάνεια που έπρεπε να επιστρέψει πίσω. Όλοι οι παλιοί ήταν διεφθαρμένοι. Εκείνοι ήταν οι νέοι απελευθερωτές.
Σήμερα έχουμε την δυνατότητα να κάνουμε τον απολογισμό. Και ο απολογισμός αυτός έχει τα στοιχεία και της τραγωδίας και της κωμωδίας. Ο ένας συνεταίρος κοινώνησε το πρωί, πήρε μετά ένα ελικόπτερο και πέταξε στεφάνι στους ηρωικούς νεκρούς στα Ίμια και ακολούθησε η τελετή παράδοσης στο Υπουργείο, ενώ διέσχιζαν τον ουρανό δύο πολεμικά ΜΙΡΑΖ. Μετά άρχισε να εκπέμπει απειλές και ηρωικές πατριωτικές κραυγές. Και οι πολίτες παρακολουθούσαν σιωπηλοί.
Η χώρα βαδίζει στο χάος και η δημοκρατία πληγωμένη στην ουσία της παραπατά. Αν παρακολουθούμε τραγωδία ή κωμωδία προσωπικά αδυνατώ να πω. Απλώς θα παραθέσω σε μετάφραση λίγες σκέψεις από τον Ισοκράτη. «Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράστη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία».
Όταν τραυματίζεται και απαξιώνεται η Δημοκρατία, ένα πολιτικό σύστημα δοκιμασμένο, στο τέλος κάποια καταστροφή περιμένει.
Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι οι πολίτες συνειδητοποιούν τα λάθη τους, επανεξετάζουν την πορεία τους και πλούσιοι με την πείρα που απέκτησαν αποφασίζουν με ωριμότητα και τόλμη να μην παρασύρονται από την γοητεία του ψεύδους και την οργή, αλλά να βλέπουν κατάματα την αλήθεια και να ψηφίζουν ηγέτες που θεωρούν «ουκ εμπορίαν, αλλά λειτουργίαν την των κοινών επιμέλειαν».
*Ο Ζαχαρίας Καραταράκης είναι φιλόλογος