“Η μεγαλοφυΐα και η τρέλλα πολλάκις συγχέονται και ούτω ενίοτε εκλαμβάνομεν τον μεγαλοφυή ως τρελλόν, ότε δε τον τρελλόν ως μεγαλοφυή”
Καζάκης
Λόγιος δικηγόρος εκ Πιτσιδίων
Οταν φοιτούσα στις μικρές τάξεις του Γυμνασίου της Πόμπιας, είχα έναν καλό γείτονα, αριστούχο δάσκαλο που όμως ο καημένος την είχε αρπάξει καθ’… οδόν και δεν ασκούσε πλέον τα εκπαιδευτικά του καθήκοντα. Προσπαθούσα να μπω στο μυαλό του, να καταλάβω τι του συνέβαινε, όμως τίποτα.
Δεν έκανε το παραμικρό λάθος στα αρχαία κείμενα και στα προβλήματα των μαθηματικών ανταποκρινόταν αλάνθαστα με ταχύτητα σημερινού κομπιούτερ. Ωρες – ώρες όμως…
Ενα Σάββατο είχα κατηφορίσει στο παζάρι των Μοιρών και εντυπωσιάστηκα με τον “γύρο του θανάτου”. Τρεις μοτοσικλέτες έτρεχαν δαιμονισμένα μέσα σε μια τεράστια βαρέλλα χωρίς να συγκρούονται ή να πέφτουν!
– “Στέλιο στις Μοίρες φέρανε τον γύρο του θανάτου” είπα στον καλό μου γείτονα και άλλοτε αριστούχο δάσκαλο.
– Και τι ακριβώς κάνουν εκεί;
– Εχουν κατασκευάσει μια τεράστια βαρέλλα, πλατιά σαν αλώνι και ψηλή δέκα μέτρα. Βάζουν μπρος τις μοτοσικλέτες και στριφογυρίζουν με ταχύτητα χωρίς να πέφτουν ή να συγκρούονται!
– Ο γύρος του θανάτου όπως μου τον περιγράφεις είναι λάθος.
– Γιατί κ. Στέλιο;
– Διότι κανονικά θα έπρεπε να περιστρέφεται η βαρέλλα και να μένουν ακίνητες οι μηχανές!
Θυμάμαι, μας είχαν πάει ημερήσια εκδρομή στους Καλούς Λιμένες.
– Κε Στέλιο κάναμε και βαρκάδα. Είδα όμως κάτι φυσαλίδες που ξεκινούσαν από τον πυθμένα και ανέβαιναν στην επιφάνεια. Τι γίνεται;
– Κάτω από τον πυθμένα, σε μεγάλο βάθος υπάρχει αέριο, εύφλεκτο μάλιστα. Οταν βρει διέξοδο ανεβαίνει στην επιφάνεια.
– Και που βρέθηκε το αέριο;
Εδώ όμως η κατάσταση άλλαξε. Ο δάσκαλος κυνήγησε έναν σκύλο και τον έχασα. Δεν πειράζει είπα, αύριο θα τον ξαναρωτήσω.
– Λέγαμε κ. Στέλιο για το αέριο στους Καλούς Λιμένες. Πού βρέθηκε;
– Στα πανάρχαια χρόνια εκατομμύρια πριν, η περιοχή εκεί ήταν πεδιάδα όπως η Μεσαρά. Οι κάτοικοι λοιπόν καλλιεργούσαν κρεμμύδια.
– Οι Πηγαϊδακιανοί;
– Και οι Αντισκαριανοί! Με το σεισμό επί Μινωιτών, όταν καταποντίστηκε η Λασαία, καταπλακώθηκαν όλες οι φυτείες!
– Και ανεβαίνει στην επιφάνεια ο θυμός των κρομμυδιών; Εκεί τώρα πέρασε άλλος σκύλος κι έχασα τον δάσκαλο.
“Η μεγαλοφυΐα και η τρέλλα πολλάκις συγχέονται…”.
Ουδέποτε πίστεψα στην αριστεία όπως συνήθως και μάλιστα στα σχολεία την εννοούν. Σε διαστήματα αιώνων υψώνονται οι μεγάλες μορφές, τα εκρηκτικά πνεύματα που σ’ αυτούς η φύση δεν αντιστέκεται. Ενδίδει και αποκαλύπτει. Ο Αναξαγόρας, ο Δημόκριτος και πιο πριν ο κορυφαίος Θαλής, αργότερα ο Κοπέρνικος, ο Γαλιλαίος, ο Κέπλερ, ο Νεύτων και ο Αϊνστάιν ήταν τέτοιες φυσιογνωμίες. Τέτοια πνεύματα ήταν σχεδόν όλοι οι φυσικοί. Είναι φαιδρό να μιλάμε για αριστείες στα σχολεία και μάλιστα από το… δημοτικό. Στο μεγάλο σχολείο της ζωής, μα και των επιστημών αργότερα, οι αποκαλύψεις είναι καμιά φορά συγκλονιστικές. Ο Αϊνστάιν όχι μόνο δεν ήταν άριστος στα σχολεία μα και ως φυσικός εκδιώχτηκε από το ινστιτούτο ΠΑΣΤΕΡ για… αντιεπιστημονική σκέψη!
Εκείνους που υπερασπίζονται τις σημαίες ρατσιστικά από τους… μέτριους ήθελα να ρωτήσω.
Τι βαθμό να είχε άραγε στο απολυτήριο λυκείου το παλικάρι που έκανε το κορμί του ιστό όταν μια οβίδα των στόλων έσπασε το κοντάρι της σημαίας των επαναστατών στο Αρκωτήρι στα Χανιά; Ποια βαθμολογία του έδωσε το κουράγιο να υψώσει κορμί, ψυχή και σημαία ως τον ουρανό συγκλονίζοντας ακόμη και τους ναυάρχους των Δυνάμεων που έβαλλαν κατά των εξεγερμένων; Στις καινοτομίες είναι φυσικό κάποιοι να αντιστέκονται. Να αντιδρούν και να διατηρούν εμμονικά τις απόψεις τους. Ιδιαίτερα οι συντηρητικοί. Κατανοητό αν σκεφτεί κανείς ότι: Συντηρητικός είναι αυτός που υποδέχεται μια νέα ιδέα σα να ήταν η… πεθερά του (άλλος το είπε).