Ο πολιτικός χρόνος είναι πυκνός και για να κατανοήσουμε και να ερμηνεύσουμε τα επιμέρους γεγονότα – έξοδος από το Μνημόνιο, Μακεδονικό, γραβάτα Τσίπρα, δακρυρροούσες κραυγές του Καμμένου, έξοδος Θεοδωράκη από το Κίνημα Αλλαγής, διαγραφές κορυφαίων στελεχών της Ν.Δ. και άλλα πολλά- απαιτείται μια σύντομη αναδρομή.
Η κρίση, για να παραφράσω τον Φλωράκη, ήταν γκαστρωμένη και φυσικά γέννησε τέρατα γλωσσικά, τέρατα επικίνδυνα π.χ «Να καεί, να καεί το……. η Βουλή», «Ανάθεμα στους παλαιούς πολιτικούς» και άλλα. Τερατόμορφα κομματίδια αμεσοδημοκρατών, Χρυσαυγιτών, Ελληναράδων σωτήρων, στρατιωτικών Μακεδονομάχων, κουκουλοφόρων. Επίσης, προέκυψε ένας γοητευτικός νεαρός νεοκομμουνιστής με εμπειρία στις μαθητικές καταλήψεις, με την αίγλη μιας ηττημένης αριστεράς, που επιτέλους θα έπαιρνε εκδίκηση για την ήττα των κομμουνιστών το 1949, θα σάρωνε τη διεφθαρμένη Ευρώπη, θα κατέστρεφε την εκμεταλλεύτρια αστική τάξη και θα δημιουργούσε τον πολυπόθητο παράδεισο. Ήταν έτοιμος να χριστεί νέος Κάστρο και ο μικρός Ερνέστο να είναι ο νέος διάδοχος. Λεπτομέρειες δεν χρειάζονται.
Ένα δημοκρατικό κόμμα με ιδεολογικές περγαμηνές μετετράπη σε ακραίο λαϊκίστικο μόρφωμα και τα ποσοστά του εκτινάχτηκαν. Απείλησε το ευρωπαϊκό κατεστημένο. Βίασε τις συνταγματικές διαδικασίες. Πήρε αγκαλιά τον Ελληναρά Καμμένο, εγκατέστησε υπουργό Εξωτερικών έναν υποτιθέμενο καθηγητή με λαμπρό παρελθόν στην τότε Ανατολική Γερμανία, έβαλε πρόεδρο της Βουλής μια κόρη παλιού αγωνιστή κτλ. κτλ. Στον μέγα Βαρουφάκη δεν αναφέρομαι. Δεν αξίζει. Για τη σχέση αλήθειας και προπαγάνδας, επίσης, δεν αναφέρομαι. Τα έγραψε την προηγούμενη Τετάρτη ο φίλος Ιστορικός κ. Αντώνης Σανουδάκης. Τα έχω και εγώ συχνά επικαλεστεί με αναλυτικές αναφορές στον πρώτο εμφύλιο, που περιγράφεται στα Κερκυραϊκά του Θουκυδίδη.
Η γοητεία του ψεύδους είναι επίσης γνωστή. Το ψεύδος κατασκευάζεται, γιαυτό είναι όμορφο. Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι άσχημη και δυσκολοχώνευτη και οι ψηφοφόροι δεν την αντέχουν ακόμη κι αν υποκρίνονται ότι την επιθυμούν.
Άρχισε η διάλυση των βασικών θεσμών, της Δικαιοσύνης, των Μέσων Ενημέρωσης, της Παιδείας. Αξίες σημαντικές, όπως η αξιοπρέπεια, η ελευθερία της γνώμης, η κριτική σκέψη, η ασφάλεια, η ευπρέπεια πήγαν περίπατο.
Η τραγωδία της χώρας έγινε κωμωδία. Με τη γραβάτα να μπαίνει και να βγαίνει. Με το μνημόνιο που, επιτέλους, θα σχιστεί και θα τρώμε με χρυσά κουτάλια. Με το Μακεδονικό να επιλύεται. Με την διάβρωση και την γελοιοποίηση. Με τους Ρουβίκωνες. Με τα σύμφωνα συμβίωσης. Με τον μόνο Ανεξάρτητο Έλληνα να καταψηφίζει ψηφίζοντας. Να θεωρείται, όποιος διαφωνεί, προδότης, όποιος κρίνει παλαιοκομματικός, όποιος επιμένει στην Δημοκρατία και στις αξίες της αναχρονιστικός. Ο Πούτιν, ο Μαδούρο, ο Φιντέλ και άλλοι αναγορεύτηκαν σε Σούπερμαν. Αυτά από τη μια.
Από την άλλη, ένας νέος επίσης ηγέτης με αποφασιστικότητα και τόλμη διεκδίκησε και κέρδισε την ηγεσία. Φιλελεύθερος, αντιλαϊκιστής ορθώθηκε απέναντι στην σιωπηλή Σφίγγα του ηττηθέντος ηγέτη της παράταξης και διεκδίκησε να βάλει τάξη και επιτέλους να δώσει μια νέα πνοή στην γκρεμισμένη χώρα. Ο δικομματισμός με νέα μορφή είναι πια γεγονός. Πολλοί του ενδιάμεσου χώρου βλέποντας, ίσως, πιο καθαρά τότε υπέστειλαν τις προσωπικές φιλοδοξίες και αφού με αξιοπρέπεια και ποιότητα κατέθεσαν τον λόγο τους, ανέδειξαν την ηγεσία τους. Τότε άρχισε η γκρίνια.
Ερώτημα: πού θα πάμε; Ορισμένοι δεν χώνεψαν τα μικρά τους ποσοστά. Αλλοίμονο αν δεις τον ίσκιο σου πρωί. Ανάμεσά τους ο ποταμίσιος ημίθεος. Ο δήθεν άφθαρτος και αγνός. Επίσης, ένας δήμαρχος, ενός Αιγαιοπελαγίτικου νησιού, που ελέω Πρωθυπουργού έφτασε να γίνει ξαφνικά ο δεύτερος τη τάξει μετά τον Πρωθυπουργό. Πήραν το καπελάκι τους και περιμένουν με αγωνία το σήμα να συνεργαστούν για να σώσουν τη χώρα. Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΔΕΛΕΑΖΕΙ, ΕΥΤΕΛΙΖΕΙ, ΦΘΕΙΡΕΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ. Όταν δεν υπάρχει αίσθηση του μέτρου και αυτοσυνείδηση, όλα είναι πιθανά.
Εδώ αρχίζει το δράμα. Κωμωδία ή τραγωδία δεν ξέρουμε ακόμα. Όλα είναι πιθανά.
Αν οι νέοι εξακολουθήσουν να παίζουν με τα κινητά τους και να αδιαφορούν.
Αν οι μεσήλικες θεωρούν εύκολα τα πράγματα και αναμένουν να ξαναρχίσει το πάρτι.
Αν οι ηλικιωμένοι δεν κατανοήσουν ότι η λέξη αριστερά, κεντροαριστερά, είναι κούφια καρύδια και η σύγχρονη εποχή με την τεχνολογία δεν επιτρέπει πειράματα Βόρειας Κορέας, Ρωσίας και Λατινικής Αμερικής, δικαίωμά τους. Δεν θα κρίνουμε εμείς, αλλά η ιστορία κάποτε, μετά από χρόνια.
Η δημοκρατία είναι μεν πολίτευμα του μέτρου και έχει και αρκετά αδιέξοδα, αλλά, όπου ανθεί και δοξάζεται, έχει κάποιες βασικές κατακτήσεις. Οι πολλοί με την ψήφο τους αποφασίζουν, κρίνουν. Είναι ποσοτικό και όχι ποιοτικό πολίτευμα όπως ήθελε ο Πλάτων, που δυσπιστούσε προς τη Δημοκρατία.
Όλες οι τραγωδίες τον 20ο αιώνα έγιναν με την ψήφο των πολλών. Μικρά Ασία, Εμφύλιος, Αποστασία και δικτατορία σε μας και Χίτλερ, Μουσολίνι στην Ευρώπη. Το μόνο που απομένει να πούμε όσοι διατηρούμε την ψυχραιμία είναι «ήθελες τα κι ήπαθες τα». ‘Η να τραγουδήσουμε μαζί με το Μίχαλο «προσκυνώ τη χάρη σου λαέ μου».
* Ο Ζαχαρίας Καραταράκης είναι φιλόλογος.