Δεκέμβρη του 1976. Δήμαρχος Ηρακλείου ο Μανόλης Καρέλλης, πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου ο Γιάννης Χρονάκης, γραμματέας ο Παναγιώτης Τσαΐνης. Παρόντες σύμβουλοι: Σ. Αλεξάκης, Γ. Βασιλειάδης, Β. Δασκαλάκης, Ι. Λεμπιδάκης, Μ. Λογαριαστάκης, Σ. Μακριδάκης, Α. Μανασάκης. Η. Μιχελινάκης. Γ. Μποτζώρης, Α. Ορφανός, Ε. Παπαδάκης, Μ. Παρλαμάς, Ε. Πατεράκης, Δ. Σκαλοχωρίτου, Κ. Σκεπετζής, Ε. Σκουλάς, Ι. Σταρίδας, Ι. ΤζομπαΝάκης, Μ. Φαρσάρης. Απόντες οι: Δημήτρης Βαράκλας, Φαίδων Βαρδαβάς, Ανδρέας Καλοκαιρινός και Παναγιώτης Τσακίρης. Ένα θέμα που απασχόλησε την τότε σύνθεση του Δημοτικού Συμβουλίου ήταν η ονοματοθεσία οδών και πλατειών, ανάμεσα σε πολλά άλλα θέματα.
Χαρακτηριστικά λόγια του προέδρου Γιάννη Χρονάκη “Είχαμε αποφασίσει όπως ονομασθούν ανώνυμοι οδοί της πόλεως, χωρίς να κατονομάσουμε συγκεκριμένα αυτούς τους δρόμους και δεν τους κατονομάσαμε βέβαια για τεχνικούς λόγους. Αυτοί οι δρόμοι είναι οι: οδός Στρατηγού Γ. Φουντουλάκη, Θέμου Κορνάρου, Στεργιογιάννη, Μανώλη Δερμιτζάκη, Γεωργίου Μαράντη, Μιχαήλ Καλογήρου, Μ. Μουντράκη, Φ. Αϊδιλή και Κ. Δερμιτζάκη.
Παρακαλώ τον κ. Μενέλαο Παρλαμά, μέλος της επιτροπής ονοματοθεσίας να εισηγηθεί το θέμα πρώτα για τους δρόμους που πρέπει να δοθούν σ’ αυτούς τους εννέα ανθρώπους που έχουμε τιμήσει, δίχως να έχουμε κατονομάσει τους δρόμους”.
Το λόγο πήρε ο Μενέλαος Παρλαμάς στη συνέχεια:
“Δύο είδη δρόμων εβαπτίσθηκαν, οι δρόμοι που είχανε κοινό όνομα και γινόταν σύγχησις στο ταχυδρομείο. Υπήρχαν λ.χ. δύο δρόμοι Κονδυλάκη και οι δρόμοι οι ανώνυμοι. Αυτά τα κενά, δηλαδή την διπλονυμία και την ανωνυμία, η επιτροπή προσπάθησε να καλύψει προτείνοντας τα εξής: “Η συνώνυμος οδός Ατλαντίδος στο συνοικισμό Δειλινά, να μετονομασθεί σε οδό Στρατή Περγιαλίδη. Η πρόταση βέβαια έσει σκοπό να τιμήσει την εργατική τάξη και έναν από τους πιο αγνούς και αδικοσκοτωμένους Ηρακλειώτες. Η δεύτερη συνώνυμη οδός Διλβόη στην παράλληλο της οδού Παπαναστασίου να μετονομασθεί σε οδό Θέμου Κορνάρου. Ο Θέμος Κορνάρος είναι πολύ γνωστό βέβαια, που είναι μεγάλος λογοτέχνης κ.λπ.”. Και συνεχίζει ο Μενέλος Παρλαμάς “Η συνώνυμος οδός Ζερβουδάκη στην περιφέρεια του Πανανείου, να μετονομασθεί σε οδό Κωνσταντίνου Δρεττάκη. Ο Κώστας Δρεττάκης, δια τους νεότερους το λέω, ήταν από τους καλούς δικηγόρους εδώ στο Ηράκλειο προ του πολέμου, πολύ προοδευτικός, ο οποίος συνελήφθη επί κατοχής μαζί με άλλους και εστάλη στα στρατόπεδα τα γερμανικά, όπου και πέθανε. Έχει γυιό νομίζω Πανεπιστημιακό”. Πράγματι ο γυιός του Κωνσταντίνου Δρεττάκη είναι ο ομότιμος καθηγητής ορθοπεδικής ιατρικής, ο Εμμανουήλ Δρεττάκης.
Ο λόγος φυσικά στον Παρλαμά “Η συνώνυμος οδός Κονδυλάκη στην πάροδο λεωφόρου Καλοκαιρινού να μετονομασθεί σε οδό Γιάννη Μουρέλλου, έτσι παραλληλίζονται δύο. Η συνώνυμος οδός Χατζηδάκη στο Κομμένο Μπεντένι, εις οδόν Στεργιογιάννη. Τον ξέρετε όλοι σας τον Στεργιογιάννη, ήταν ένα συμπαθέστατο γκαρσόνι, το Ελληνάκι, ο οποίος είχε ταλέντο ισχυρό παρά το ότι ήταν άπλαστο, ήταν του Δημοτικού Σχολείου και έβγαλε τρία βιβλία για βασικά λειτουργήματα της λαϊκής κοινωνίας, την βάπτιση, το γάμο κ.λπ. Ένα απ’ αυτά βέβαια είχε βραβευθεί σε σχετικό διαγωνισμό από την Εταιρεία Κρητικών Ιστορικών Μελετών. Η αδιέξοδος και πάροδος Νικουσίου ονομάσθη εις οδόν Μανώλη Δερμιτζάκη. Αυτός ήταν ένας πολύ κακός κουρέας, αλλά ήταν θαυμάσιο συγγραφέας και ποιητής. Οι παλιότεροι τον ενθυμούνται. Η οδός Παναγιώτη Νικουσίου είχε μετονομασθεί εις οδόν Μιχάλη Καλογήρου κατ’ εισήγηση μου, διότι ο Παναγιώτης Νικούσιος, όπως απέδειξε η ιστορική έρευνα, ήταν απ’ αυτούς που λέμε “προδότες του έθνους”.
Ήταν αυτός που διαπραγματεύθηκε την παράδοση του Ηρακλείου στους Τούρκους, ήταν φίλος των Τούρκων, πήρε μεγάλα τσιφλίκια εις τον Μυλοπόταμο ως αμοιβή και ευρέθηκαν τα σχετικά συμβόλαια, τα οποία δημοσίευσε ο Νικόλος Σταυρινίδης. Ο Μιχάλης Καλογήρου ήταν ένας δικηγόρος από τη Μικρά Ασία, πρόσφυγας, συνεργάτης του Στέλιου του Δημοπούλου, ζώντος ακόμη βέβαια, πολύ καλό δικηγόρος, έξυπνος άνθρωπος, οι παλιότεροι θα ενθυμούνται το πνεύμα του. Συνελήφθη και αυτός μαζί με τον Μουντράκη και άλλους και πέθανε στη Γερμανία. Η ανώνυμος νοτική παράλληλος της οδού Ελευθέρνης να ονομασθεί εις οδόν Γεωργίου Μαράντη. Ο Γεώργιος Μαράντης έχει γράψει μερικά Κρητικά ηθογραφήματα πολύ ωραία “Το σχολείο επί τουρκοκρατίας” κ.λπ. Δεν είναι σπουδαία, αλλά είναι χαριτωμένα και εν πάση περιπτώσει επιζούν. Η νοτική παράλληλος της οδού Δωδώνης να ονομασθεί εις οδόν Καπετάν Μιχάλη.
Με το όνομα του Καπετάν Μιχάλη βέβαια τιμάται ο ήρως. Είθισται να μη δίνονται μόνο τα ονόματα των συγγραφέων, αλλά και των ηρώων. Επειδή ο Καπετάν Μιχάλης είναι ο πιο χαρακτηριστικός ήρωας της μυθιστοριογραφίας του Καζαντζάκη, είπαμε να δώσουμε ένα όνομα. Η ανώνυμος οδός νοτιοδυτικώς της Παναγίας Χρυσοπηγής, να ονομασθεί εις οδόν Πλινίου. Ο Πλίνιος ήταν αρχαίος γεωγράφος, είχε γράψει την “Νατουράλις στόρια”, όπου περιγράφει και τις ακτές μας εδώ. Είναι ένα πρόσωπο συνδεδεμένο κάπως και βέβαια είναι του δευτέρου αιώνα. Η ανώνυμος οδός προς το μετόχι του Ξανθουδίδη να ονομασθεί εις οδόν Λευτέρη Σκεπετζή.
Είπαμε να τιμηθούν και οι ήρωες της Μάχης της Κρήτης. Δεν έχει σημασία, ότι ο τιμώμενος είναι αδελφός του φιλτάτου συναδέλφου μας, σημασία έχει ότι είναι ένας αγωνιστής”.
Ακολουθεί ένας διάλογος μεταξύ του προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου Ηρακλείου, Γιάννη Χρονάκη και του προέδρου της επιτροπής ονοματοθεσίας οδών, Μενέλαου Παρλαμά, προκειμένου η οδός εις Τσαούχι μετόχι να ονομασθεί εις οδό Στρατή Γλυκοπούλου, η παράλληλος της οδού Ιερολοχιτών που ενώνει τας οδούς Θεοφάνους και Μ. Αλεξάνδρου, να ονομασθεί εις οδόν στρατηγού Γεωργίου Φουντουλάκη. Η τελευταία πάροδος δεξιά και προς ανατολάς της λεωφόρου Παπανδρέου να ονομασθεί σε οδό Νικολάου Σουργιαδάκη, ο οποίος ήταν προπολεμικός δικηγόρος και εκτελέσθηκε από τους Γερμανούς.
Και ο Μενέλαος Παρλαμάς συνεχίζει την εισήγησή του περί ονοματοθεσίας: “Η δευτέρα πάροδος της Παπαναστασίου να ονομασθεί εις οδόν Θρασυβούλου Σταυράκη. Γνωστός, άγιος άνθρωπος, ο λαμπρός χρονογράφος της Ανοθρώσεως, ο πάντοτε πτωχός και τίμιος και καλός δημοσιογράφος, τον θυμούνται οι παλιότεροι”. Προτάθηκαν βέβαια και άλλα ονόματα, όπως το όνομα του Ηρακλέους, ως γενάρχη της πόλης μας, του παλαιού δασκάλου Ιωάννη Τζοβενή, της Κρητικοπούλας που απήγαγαν οι Τούρκοι και εκείνη σκότωσε τον αγά, της Ροδάνθης, η οποία ανέβηκε στο βουνό ως αντάρτισσα. Επίσης του γνωστού ποιητή του Διαλυνομιχάλη, του π. δημάρχου Ηρακλείου Κρασαδάκη, του ιατρού Βαγγέλη Χατζάκη, του π. δημοτικού συμβούλου Ιωάννου Αθητάκη, γνωστού για τη φιλανθρωπία, του γιατρού Στυλιανού Μηλιαρά που υπηρέτησε στο Πανάνειο από το 1908 μέχρι το 1952, ο οποίος είχε ξεγεννήσει 13.000 παιδιά. Είχε την ειδικότητα του παθολόγου.
Τέλος στην περιοχή των Παγκρητίου έγινε λόγος για να δοθεί το όνομα του ιδρυτή του Παλλαδίου Μιχαήλ Σηφάκη, ενός διαπρεπή δασκάλου. Ο Μιχαήλ Σηφάκης ήταν ο πατέρας του ομότιμου καθηγητή Γρηγόρη Σηφάκη, ενός εκ των συντελεστών για την δημιουργία του Πανεπιστημίου Κρήτης. Τον Μιχαήλ Σηφάκη σκότωσαν οι Γερμανοί το 1942. Υπήρξε ένας από τους 62 Μάρτυρες. Αυτά λέγονταν και γίνονταν τότε… σε μια περίοδο μεταπολιτευτική. Σ’ ένα κλίμα ήρεμο, όπου κυριαρχούσε ο πολιτικός πολιτισμός, ο σεβασμός προς τον αντίπαλο και φυσικά η θέληση και η αγωνία στο να πάει η πολιτεία του Μεγάλου Κάστρου μπροστά.