Στο ποίημά του « Προς Λεμεσό», που εντάσσεται στη συλλογή «Μεταμορφώσεις πόλεων», Εκδ. Καστανιώτη, 1999, ο γνωστός μελετητής του Καβάφη και πανεπιστημιακός δάσκαλος Μιχάλης Πιερής γράφει:
“Όταν ο έρωτας αρχίζει κάτι σαν κήπος θορυβεί. Όταν ο έρωτας τελειώνει”.
Στο υπόλοιπο κείμενο αναφέρει διάσπαρτες αναμνήσεις ερωτικών εμπειριών από τη Λεμεσό. Πώς, όμως, τελειώνει ένας έρωτας δεν μας το λέει. Άλλωστε κι εμείς δύσκολα θα απαντούσαμε. Γι αυτό «ου σπουδάζων αλλά παίζων» θα σας καταθέσω κάποιες ίσως χρήσιμες προσωπικές εμπειρίες.
Πάντα απορούσα ποια ανάγκη υπαγόρευσε στους μεγάλους οίκους μόδας να βάζουν κουμπάκια στο γιακά του ανδρικού πουκάμισου. Μια μόδα που ισχύει ακόμα. Όταν, όμως, ε κ ε ί ν η… με πλησίασε για να κουμπώσει το κουμπί γέμισε ο τόπος ευωδιές και με τα κρινοδάχτυλά της κούμπωσε τα κουμπάκια που είχα ξεχάσει και στη συνέχεια έκανε το ίδιο όσο ανθούσε ο έρωτας, ευγνωμονούσα τους μόδιστρους. Το ίδιο συνεχίστηκε, όσο ήταν ερωτευμένη. Κάποια στιγμή άρχισε να αδιαφορεί, ώσπου κατάλαβα ότι και ο έρωτάς της υποχωρούσε και τελικά τελείωσε.
Σε άλλους χρόνους και διαφορετικές καταστάσεις αντίστοιχο δείγμα του τέλους ήταν, όταν ξέχασε στο τραπέζι τα δυο τριαντάφυλλα που της είχα χαρίσει, ε κ ε ί ν η, που, όταν άρχιζε ο έρωτας, ακόμη και τα ταπεινά φύλλα που της χάριζα, τα έπαιρνε προσεκτικά και τα έβαζε στον κόρφο της, στο γ κ α ρ ά ζ ! όπως έλεγε γελώντας.
Τα δύο αυτά δείγματα ίσως απαντούν στο ερώτημα που αφήνει αναπάντητο με την τελεία στο τέλος του στίχου του ο Μιχάλης Πιερής και μάλιστα σε μια δευτερεύουσα πρόταση που συντακτικά δεν επιτρέπεται.
Αν εσείς έχετε αντίστοιχες εμπειρίες θα είναι χρήσιμες για να μην μας βρίσκει απροετοίμαστους το τέλος των ερώτων.