Του φιλόλογου Ζαχαρία Καραταράκη
Ένας χρόνος τελειώνει και ετοιμαζόμαστε με προσδοκίες για να υποδεχτούμε τον νέο. Οι φιλόσοφοι και οι φυσικοί επιστήμονες έχουν διατυπώσει ενδιαφέρουσες απόψεις και αγωνίζονται να βρουν έναν ορισμό για να δώσουν το ακριβές περιεχόμενο του χρόνου. Σχετικός ή απόλυτος αναμφισβήτητα συνδέεται με την αλλαγή, τη φθορά, τη μεταβολή. Είναι κάτι εξωτερικό; Μια ροή που παρακολουθούμε; Είναι μια εσωτερική ψυχική κατάσταση; Ότι και να είναι, εκείνος αποτελεί τον θησαυρό μας. Είναι ένα ποτάμι που κυλά. Μόνο που εμείς δεν είμαστε στην όχθη του, αλλά πλέομε μαζί του στο άγνωστο. Κάποια στιγμή σταματά και μαζί του σταματά και η ζωή μας. Είναι μια από τις απόλυτες βεβαιότητες που φυσικά αρνούμαστε να αποδεχτούμε, γιατί υπερβαίνει τη λογική μας. Οικοδομούμε μύθους και ψευδαισθήσεις. Αγωνιζόμαστε να κατακτήσουμε υψηλές κοινωνικές θέσεις, να κερδίσουμε ανέσεις και πλούτο, να μεταθέσουμε το τέλος, να δημιουργήσουμε αξίες σταθερές και προπαντός να αποδεχτούμε ότι δεν είμαστε κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Έχουμε συνείδηση ότι ως μονάδες δεν δικαιωνόμαστε, αλλά ενταγμένοι σ’ ένα ευρύτερο σύνολο η ζωή μας αποκτά νόημα.
Ως οδοιπόροι αναζητούμε στάσεις για να πάρουμε μιαν ανάσα και να συνεχίσουμε την πορεία μας. Γιαυτό μετρούμε το χρόνο, τον μοιράζουμε. Υποδεχόμαστε το νέο χρόνο και εναποθέτουμε σ’ αυτόν τις προσδοκίες μας. Καθένας ελπίζει και συνθέτει το δικό του νόημα ζωής. Φόβοι και ελπίδες εναλλάσσονται. Έχουμε ανάγκη να βρούμε ένα σταθερό σημείο αναφοράς πέρα από τον εαυτό μας για να στηριχτούμε.
Ξέρουμε ότι τίποτε από το παρελθόν μας δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Αλλά τελικά αυτό που είμαστε είναι οι μνημονικές μας αποταμιεύσεις. Ανακαλούμε συχνά με λύπη ευτυχισμένες στιγμές που πέρασαν και αισθανόμαστε χαρά, γιατί κάποιες δυσάρεστες ώρες έχουν επίσης μείνει στο παρελθόν και προσπαθούμε να απολαύσουμε το παρόν και εκείνο γλιστρά συνεχώς μέσα από τα χέρια μας. Το νόημα ζωής δεν είναι δυνατόν να μας χαριστεί από πουθενά. Καθένας νοηματοδοτεί διαφορετικά τη ζωή του.
Αναζητώντας προσωπικά το δικό μου νόημα ζωής θα έλεγα ότι θεωρώ ως αυταξίες τη γνώση, τον έρωτα, την τέχνη και την δημιουργία. Ο έρωτας και η τέχνη μας χαρίζουν μια εσωτερική ευδαιμονία. Είναι και τα δυο αναζήτηση και κατάκτηση της ομορφιάς. Διευρύνουν τον ορίζοντα μας, δικαιώνουν την ύπαρξη μας. Η γνώση επίσης αποτελεί βασική προϋπόθεση για την ελευθερία μας. Καθώς προχωρεί η επιστήμη απομακρύνει τους φόβους, τις δεισιδαιμονίες και κατανοούμε την κοινωνία και τα φυσικά φαινόμενα που μας τρόμαζαν και τα αποδίδαμε σε δυνάμεις υπερφυσικές. Και η δημιουργία κάθε μορφής είναι μια επένδυση για το μέλλον. Έχω την βεβαιότητα ότι η ανθρώπινη κοινωνία προχωρεί και συνεχώς δίδει την δυνατότητα σε περισσότερους να βρουν την εσωτερική γαλήνη με λιγότερο πόνο και κόπο, με καλύτερες συνθήκες. Ξέρω καλά ότι ο γρήγορος ρυθμός των αλλαγών μας δημιουργεί αβεβαιότητα και ανασφάλεια. Από έναν άνθρωπο όμως έρμαιο της μοίρας του και της άλογης φύσης προτιμώ να πάρουμε την τύχη στα χέρια μας. Φυσικά ίσως υπάρξουν αρκετά λάθη στις επιλογές μας. Όμως τελικά η ιστορία των ανθρωπίνων κοινωνιών μας πείθει ότι όσοι έρθουν μετά από εμάς θα έχουν περισσότερες ευκαιρίες για μια ζωή ειρηνική και ανθρώπινη. Στην πάλη του καλού με το κακό θα νικήσει το πρώτο.
Γι’ αυτό εύχομαι σε όλους να υποδεχτούν το νέο χρόνο με καλές ελπίδες.