Κύριε Διευθυντά,
Σ’ ένα φύλλο της εφημερίδας σας, πριν μερικά χρόνια (δυστυχώς είναι κατεστραμμένο το σημείο ημερομηνίας και αριθμού) δημοσιεύεται άρθρο με την επικεφαλίδα “Προχωρεί η απαλλοτρίωση του οικοπέδου της Αλικαρνασσού” όπου προσπαθείτε από τη μεριά σας, να πιέσετε τους αρμόδιους να επισπεύσουν την διαδικασία για να μπορέσει να “αναπνεύσει” η πόλις και ταυτοχρόνως να αποτελέσει πύλη εισόδου από την πλευρά του αεροδρομίου για την πόλη του Ηρακλείου, όπωςγράφετε. Τώρα, πότε θα αποζημιωθούν, άγνωστο. Μη βάζετε, λοιπόν, εύκολα το χέρι σας στη φωτιά. Όλοι θα θέλαμε η πόλη μας να έχει πάρκα, παιδικές χαρές, ωραίους δρόμους δεντροφυτεμένους, με πεζοδρόμια, λωρίδες για τους συνανθρώπους μας με προβλήματα κινητικά, ποδηλατόδρομους, πεζόδρομους και ό,τι άλλο κάνει τη διαβίωση των κατοίκων περισσότερο άνετη.
Όλα τα ανωτέρω μπορεί να γίνουν σε μια ευνομούμενη χώρα. Χωρίς αυτοί που χάνουν την περιουσία τους να ταλαιπωρηθούν καθόλου, και η αποζημίωση καταβάλεται πριν από την απαλλοτρίωση (κάτι τέτοιο πέρασαν και στο δικό μας Σύνταγμα αρθ.17), αλλά αυτό κατέληξε τελικά εις βάρος των δικαιούχων αποζημιώσεως, πλέκοντας περισσότερο την κατάσταση, κάτι που φαίνεται από την πληθώρα των συνταγματολόγων και τις προσφυγές στο ΣτΕ των συμπολιτών μας.
Πιστεύω ότι αυτοί που μαζεύουν υπογραφές ή πιέζουν πολιτικούς, για να γίνει η μονοκατοικία του απεναντινού τους, ένα παρκάκι, δεν γνωρίζουν την διαδικασία της αποζημιώσεως ή ο ιδιοκτήτης κατοίκεισε άγνωστο τόπο, διότι πώς θα τον αντικρύσουν την επομένη…
Πολλές φορές έχει γραφτεί και έχει λεχθεί ότι θα ήταν καλύτερα για τους σύγχρονους ευεργέτες, να αγοράζουν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα και να τα μετατρέπουν σε πάρκα, παρά να κτίζουν τεράστια κτηριακά συγκροτήματα, τα οποία σε μερικά χρόνια θα τα αφήσει η Πολιτεία να καταρρεύσουν. Μπορώ να σας απαριθμήσω εκατοντάδες περιπτώσεις, που σας είναι και γνωστές, για δωρεές ακινήτων, τα οποία στέκουν ετοιμόρροπα και ανεκμετάλλευτα από την κρατική αδιαφορία και στην καλύτερη εκδοχή έχουν γίνει οίκοι ανοχής, κακόφημες ταβέρνες, έχουν καταληφθεί από αναρχικούς.
Μία σοβαρή καθημερινή εφημερίδα έγραψε κάποτε για ένα ακίνητο- κόσμημα της οδού Σταδίου ότι αν υπήρχε τρόπος ο ευεργέτης να ξαναγύριζε και να έβλεπε την κατάντια της δωρεάς του, αυτή την φορά θα αυτοκτονούσε.
Η αντίδραση των ιδιοκτητών, λοιπόν, είναι αναλόγως των δυνάμεών τους χίλιους δύο τρόπους προσπαθούν, και με το δίκιο τους, να άρουν την απαλλοτρίωση, απογοητευμένοι από τη διαδικασία και από τον τρόπο αποζημιώσεως. Πολλοί οι οποίοι έχουν την οικονομική ευχέρεια καταφεύγουν στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια, αφού περάσουν τις διαδικασίες εδώ, και δικαιώνονται.
Άλλοι και μάλιστα αυτοί που δεν αφήνουν άμεσους κληρονόμους περνούν στην ιστορία της γειτονιάς (“ξέρεις αυτή η βρύση και τα πλατάνια ανήκαν κάποτε…”).
Η τρίτη λύση είναι ο καθένας να πάρει ένα μπιτόνι βενζίνη και να καθίσει στα σκαλάκια της Δημαρχίας ή να ζωστεί εκρηκτικά και να περιμένει στο Υπουργείο Εσωτερικών πότε θα λυθεί το πρόβλημά του.
Πριν σταματήσω, θα ήθελα να σας υπενθυμίσω ότι ένα ποσοστό από 30% έως 80% της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου είναι καταπατημένη ή έχει δοθεί δωρεά από τους δημάρχους στους ψηφοφόρους τους.
Τόλμησα κάποτε να πω στο δικαστήριο ότι για να «τελειώσει αυτή η ταλαιπωρία δώστε μου ένα οικόπεδο στον Ψηλορείτη, για να εισπράξω και δικαίως την απάντηση ότι το Δικαστήριο δεν είναι μεσιτικό γραφείο. Και επίσης δεν χειρίζεται καταπατημένα…
Σταματώ εδώ, διότι αν συνεχίσω τις λεπτομέρειες (επιλεκτική δικαιοσύνη, απώλεια δικογραφίας πάνω από την έδρα, συνεχείς αναβολές, ψευδομάρτυρες των τριάντα δραχμών, διαδρομιστές, απειλές, υπεργολαβία της αποχέτευσης της πόλεως Ηρακλείου στους εμπειρογνώμονες που είχε ορίσει το Δικαστήριο για τον καθορισμό ορίων του απαλλοτριωμένου, εκβιασμοί από τον ίδιο σου τον δικηγόρο κ.λπ.).
Πέστε μου εσείς τώρα αν μπορεί ένα άτομο μόνο του, να κατορθώσει να ξεπεράσει όλα αυτά και να δικαιωθεί με αντίδικο το παρακμιακό Κράτος και όλους τους ανωτέρω εναντίον του, λόγω συμφερόντων (πρόσοψη σε έξι οικόπεδα μη οικοδομήσιμα) με μόνη βοήθεια τους ευσυνείδητους δικηγόρους του;
Ιωάννης Κυριαζής