Πολύς λόγος τελευταία για τα ύδατα και τους ανέμους!
Αγωνία για την ύδρευση του βόρειου μετώπου από Ηράκλειο έως Άγιο Νικόλαο, μέχρι που το μετασκέφτηκε ο ΔΙΑΣ και άστραψε και βρόντηξε! Έστειλαν ο Λασιθιώτικος κάμπος και ο κάμπος του Καθαρού μαζί με τις πηγές του Νότου κάμποσα εκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού στο Φράγμα Αποσελέμη και η καρδιά των ανθρώπων χαλάρωσε τους χτύπους και πήγε στη θέση της.
Ακούστηκαν διάφορα απο αρμόδιους και αναρμόδιους για το μεγάλο αυτό ζήτημα της ύδρευσης που κουζουλένανε το κόσμο που τους άκουγε και πιο πολύ φαινότανε σαν καταπραϋντικά φάρμακα στις αγωνίες που πραγματικά υπήρχαν στους ανθρώπους που δεν αρέσουν οι… πορτοκαλάδες που τους σερβίρουν.
Μα έχει και τούτο το θέμα την ιστορία του από τα χρόνια τα παλιά, τη Κρήνη του Μοροζίνι ή Λιοντάρια που περιγράφει εξαιρετικά ο αείμνηστος συντοπίτης μου Στέργιος Στανάκης από το Τζερμιάδω, στο βιβλίο του η Ύδρευση του Ηρακλείου… μέχρι το Φράγμα Αποσελέμη που κάποια στιγμή θα πούμε και τη δική του Ιστορία, όσο ακόμη παραμένει στα «επιφανειακά εδάφη» της μνήμης μου…
Άλλο θέμα καίει τα μπατζάκια μας «τούτες τις μέρες που ο άνεμος μας κυνηγάει …».
Το μεγάλο θέμα που μπαίνει με φόρα ανεμοστρόβιλου στη ζωή των Λασιθιωτών φορτωμένο με μπόλικες αμφιβολίες και αφορισμούς, είναι ο Άνεμος των Λασιθιώτικων βουνών που πιο πολύ φαίνεται να εκπορεύεται από τα θησαυροφυλάκια της επιχειρηματικής απληστίας, παρά από του Αιόλου το ασκί!
Κατά που λένε τα παραμύθια, ο Αίολος ήταν ταμίας των αέρηδων και όχι θεός, μα η πραμάτεια του φαίνεται πως είχε πάντοτε μεγάλη πέραση, που άλλοτε τη λέγανε Ζέφυρο ή άλλο Ούριο άνεμο και άλλοτε, δηλαδή σήμερα, Ανεμογεννήτριες!
Είναι αλήθεια δύσκολο στις μέρες μας να αντιστέκεσαι σε προσπάθειες εγκατάστασης ΑΠΕ, όταν οι απειλές της κλιματικής αλλαγής έγιναν πραγματικότητα, όπως τουλάχιστον μας υπενθυμίζει καθημερινά το μιντιακό σύστημα, αλλά βιώνουμε κιόλας με ακραίες κλιματικές αλλαγές σε όλο το κόσμο και στο τόπο μας. Όμως εδώ, θα μιμηθώ κι εγώ μια γιαγιά από την τριλογία του Νίκου Θέμελη, νομίζω στην Αναζήτηση, που έλεγε με τη σοφία, της ηλικίας της: «Μπορεί να είναι έτσι μπορεί και να μην είναι…».
Φαίνεται πως οι ψηλές κορφές έχουν το θεό τους το Δία, που τις προστατεύει με λίκνα στις βουνοκορφές της Κρήτης, με θρόνους στον Όλυμπο και θεϊκές νηνεμίες σε αυτούς τους τόπους που διάλεξε με τη σοφία του, ο μεγαλύτερος θεός των αρχαίων προγόνων μας. Πόσο δικαίωμα έχουν σήμερα οι άνθρωποι να διαταράξουν αυτές τις θεϊκές επιλογές;
Μα πιο πολύ εκεί στη κορυφή του «Τούμπα Μούτσουνα» το τρούλο της κεφαλής του Δία, πως είναι δυνατόν να του φορέσουμε σήμερα, χιλιάδες χρόνια μετά, τα «κέρατα» που «κατά τας αρχαίας γραφάς» ήταν το αγαπημένο του σπορ; Χάθηκαν οι απέραντες θάλασσες όπου ο ανεμοταμίας Αίολος κυριαρχεί με τους ασκούς του, σε νησίδες, ξερονησίδες και βράχους; Εκεί που ούτε γοργόνες ούτε άνθρωποι θα ενοχλούνται και το μαξούλι των αερομηχανών θα ήταν σίγουρα και μπόλικο και «λιγότερης όχλησης».
Για να το ξανασκεφτούνε πιο σοβαρά οι αποφασίζοντες και διατάσοντες γιατί κι εμείς οι υπακούοντες τα κελεύσματα της εξουσίας έχουμε τα δίκια μας, να αγαπούμε τους τόπους μας και να διεκδικούμε τη προστασία τους. Όλες οι τοπικές αρχές διαφωνούν με τις επιλογές των χώρων εγκατάστασης, (ΟΧΙ με τις ΑΠΕ) και αντιδρούν όπως μπορούν. Τυχαία; Δεν νομίζω.