Πέρασαν κιόλας 49 χρόνια. Του χρόνου συμπληρώνεται μισός αιώνας από την πραγματοποίηση του μεγαλύτερου τεχνολογικού άθλου του ανθρώπου… εκείνου της κατάκτησης της Σελήνης. Κρίνοντας από τη μικρή έως καθόλου δημοσιότητα που δόθηκε στο γεγονός από τα ΜΜΕ, φαίνεται να το έχουμε σχεδόν ξεχάσει. Ίσως και κάποιοι που γεννήθηκαν στη δεκαετία του ’60 και μετά, να αγνοούν εντελώς το γεγονός… ή τουλάχιστον την ημερομηνία!
Ήταν ένα γεγονός που παρακολούθησαν 600.000.000 άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, μέσω της τηλεόρασης, ζωντανά. Να σημειωθεί ότι το επίτευγμα αυτό δεν ανακοινώθηκε, τότε, στην Κίνα του Μάο! Στην Ελλάδα, το πρόβλημα ήταν να κλείσουμε θέση στο σπίτι κάποιου “κολλητού” κάποιου γνωστού μας, καθότι η τηλεόραση είχε κάμει τα πρώτα δειλά της βήματα το ’66 – ’67 και οι συσκευές (ασπρόμαυρες, ακόμα) ήταν ελάχιστες…
Ήταν η 20η Ιουλίου του 1969, όταν ο πύραυλος Κρόνος V, μετέφερε τους τρεις αμερικανούς αστροναύτες Neil Armstrong, Edwin Auldrin και Michael Collins από το ακρωτήριο Κανάβεραλ της Φλόριντα, στη Σελήνη. Με ύψος 111 μέτρων, όσο ένας ουρανοξύστης τριάντα και πλέον ορόφων, βάρος οκτώ χιλιάδων τόννων και μέγιστη ισχύ 32 χιλιάδων τόννων, ο Saturn V αποδείχθηκε όχι μόνο απόλυτα ικανός να φέρει εις πέρας την αποστολή του αλλά και απόλυτα αξιόπιστος, πραγματοποιώντας το σύνολο των αποστολών του χωρίς να παρουσιάσει το παραμικρό πρόβλημα.
Ίσως, η επιτυχία της μετάβασης του ανθρώπου στη Σελήνη και η ασφαλής επάνοδός του, να επισκιάζουν τις δυσκολίες του εγχειρήματος και τις κρίσιμες στιγμές που πέρασαν οι τολμηροί αυτοί αστροναύτες. Το ίδιο και οι τεχνολογικές καινοτομίες που χρειάστηκαν για να γίνει το εγχείρημα πραγματικότητα.
Να υπογραμμίσουμε ότι η επιλογή των αστροναυτών ξεχώρισε άτομα με ιδιαίτερα υψηλές προδιαγραφές, από πλευράς γνώσεων, ικανοτήτων και ψυχικού σθένους. Για παράδειγμα, ο κυβερνήτης της πτήσης Neil Armstrong, χειριστής – πιλότος από τα 16 του, είχε λάβει μέρος στον πόλεμο της Κορέας, σε 78 αποστολές. Σε μία απ’ αυτές, το αεροσκάφος του καταρρίφθηκε στα μετόπισθεν του εχθρού και ό ίδιος κατόρθωσε να επιζήσει και να επιστρέψει στη βάση του πεζός. Ο Έντουιν “Μπαζ” Ώλντριν, ήταν βετεράνος χειριστής δοκιμών, ειδικός στη σύνδεση των διαστημοπλοίων στο διάστημα.
Ο Μάικλ Κόλλινς ήταν και εκείνος πιλότος δοκιμών, με αποστολή να αναμένει στο διαστημόπλοιο, σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη, όσο οι άλλοι δύο θα έκαναν την ιστορική προσελήνωση. Σύμφωνα με το σχέδιο του “Απόλλων 11”, οι Άρμστρονγκ και Ώλντριν θα επέβαιναν στη σεληνάκατο Eagle, η οποία μετά την απόσπασή της από το διαστημόπλοιο θα κατευθυνόταν προς το δορυφόρο μας και θα πραγματοποιούσαν την ιστορική τους προσελήνωση.
Η σεληνάκατος, που έμοιαζε περισσότερο με … έντομο, απαλλαγμένη από αεροδυναμικούς περιορισμούς είχε ως μόνο πρόβλημα την οικονομία σε καύσιμα, καθότι για κάθε τόνο βάρους απαιτούνταν τρεις τόνοι καυσίμου. Έτσι το περίβλημά της λειάνθηκε με ειδικά οξέα για να φθάσει τελικά να έχει το πάχος πιστωτικής κάρτας. Σε ύψος 16 χλμ, από την επιφάνεια της Σελήνης, το διαστημόπλοιο άρχισε την περιφορά του γύρω από το δορυφόρο μας, όταν μία προειδοποιητική λυχνία άρχισε να αναβοσβήνει στη σεληνάκατο, δείχνοντας υπερφόρτιση στον υπολογιστή.
Ήταν μια κρίσιμη στιγμή, που μπορούσε να ματαιώσει τη συνέχιση του εγχειρήματος. Μετά από κάποια κρίσιμα λεπτά, ο ειδικός από το σταθμό στο Χιούστον έδωσε το “προχωρήστε” και γι’ αυτό τιμήθημε από τον πρόεδρο των ΗΠΑ μαζί με τους αστροναύτες μετά την επάνοδό τους… και να σκεφτεί κανείς ότι ένα κοινό σημερινό τηλέφωνο τσέπης, διαθέτει επεξεργαστή μερικές χιλιάδες φορές ταχύτερο απο εκείνο του Η/Υ του διαστημοπλοίου και χωρητικότητα μνήμης ακόμα πιο μεγάλη…
Κατά την κάθοδο της σεληνακάτου και 60 μέτρα από την επιφάνεια της Σελήνης, ο Άρμστρονγκ αντιλήφθηκε ότι ο υπολογιστής το οδηγούσε προς ένα σημείο γεμάτο βράχους. Πέραν της πιθανότητας σοβαρής βλάβης του οχήματος, αν προσέκρουε στους βράχους, εάν η σεληνάκατοςδεν ακουμπούσε στη Σελήνη σχεδόν απόλυτα κάθετα, η αποκόλληση θα ήταν αδύνατη και οι δύο αστροναύτες θα έμεναν για πάντα στην επιφάνεια του δορυφόρου.
Έτσι, ο Άρμστρονγκ ανέλαβε ο ίδιος τη διακυβέρνηση, για να οδηγήσει το σκάφος σε ομαλό έδαφος. Τα καύσιμα που απέμεναν, τελικά, δεν αρκούσαν παρά για λιγότερα από 30 δευτερόλεπτα επιπλέον πτήσης. Μια μπλε λυχνία άναψε. Η προσελήνωση ήταν πια γεγονός!
Ακολουθώντας το πρόγραμμα, μετά από τους απαραίτητους ελέγχους, πρώτος βγήκε από τη σεληνάκατο ο Άρμστρονγκ και αφού κατέβηκε τα 9 σκαλοπάτια της σκάλας, πάτησε πάνω στο σκονισμένο έδαφος της σελήνης λέγοντας την ιστορική, πια, φράση: “Είναι ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα μεγάλο βήμα για την ανθρωπότητα”.
Μετά απο 19 λεπτά, ακολούθησε και ο Ώλντρινγκ και άρχισαν να πειραματίζονται με τις συνθήκες βαρύτητας στη Σελήνη, κάνοντας περίπατο, αφού πρώτα εγκατέστησαν κάμερα για τη ζωντανή αναμετάδοση του εγχειρήματος. Κοντά στη σεληνάκατο τοποθέτησαν πλακέτα με τη φράση: “Στο σημείο αυτό, άνθρωποι από τον πλανήτη Γη έφθασαν για πρώτη φορά στη Σελήνη, Ιούλιος 1969 μ.Χ
. Ήλθαμε εν ειρήνη, εν ονόματι ολόκληρης της ανθρωπότητας”. Έστησαν τη σημαία των ΗΠΑ, άφησαν ένα δίσκο με μηνήματα από 72 αρχηγούς κρατών και τον Πάπα, πήραν μαζί τους 21,5 kg σεληνιακών πετρωμάτων και άφησαν πίσω,έναν ανιχνευτή ηλιακών υποατομικών σωματιδίων, ένα ειδικό κάτοπτρο λέϊζερ, γιατον ακριβή υπολογισμό της απόστασης Γης-Σελήνης και έναν σεισμογράφο τόσο ευαίσθητο που κατέγραφε και τα ίδια τους τα βήματα…
Αφού παρέμειναν για δύο περίπου ώρες στην επιφάνεια της σελήνης, επιβιβάστηκαν και πάλι στη σεληνάκατο. Πυροδότησαν το μηχανισμό εκτόξευσης, αποκολλήθηκαν από τη βάση της σεληνακάτου και μετά από λίγο συνδέθηκαν με το διαστημόπλοιο, το οποίο έκανε κύκλους γύρω από τη σελήνη, με μοναδικό επιβάτη του τον αστροναύτη Κόλλινς.
Η επιστροφή στη Γη έγινε στις 24 Ιουλίου, όταν ο θαλαμίσκος με τους αστρονεύτες προσθαλασσώθηκε στον Ειρηνικό ωκεανό. Περίπου, 20 χλμ. από το αεροπλανοφόρο Χόρνετ, που τους περίμενε. Μετά, μια νέα περιπέτεια άρχισε, λόγω της διαδικασίας της απολύμανσης, μήπως μεταφέρθηκε κάποιο μικρόβιο από τη σελήνη και της καραντίνας στην οποία οι αστροναύτες παρλεμειναν επί 3 εβδομάδες. Οι Αμερικανοί θα πραγματοποιούσαν άλλες πέντε αποστολές στη Σελήνη μέσα στα επόμενα χρόνια, έως τον Δεκέμβριο του 1972.
Ο αντίκτυπος της κατάκτησης της Σελήνης ήταν μεγάλος. Στις Η.Π.Α., 16.700 Αμερικανοί ζήτησαν να κλείσουν θέσεις για μελλοντικά τουριστικά ταξίδια στη Σελήνη. Στην Ιταλία, έξι βαρυποινίτες δραπέτευσαν, εκμεταλλευόμενοι την καθήλωση των δεσμοφυλάκων μπροστά στην τηλεόραση
. Με την κατάκτηση της Σελήνης, οι Σοβιετικοί εγκατέλειψαν το σεληνιακό τους πρόγραμμα, αν και ήταν πρωτοπόροι στον τομέα αυτό, με τον πρώτο δορυφόρο Σπούτνικ (Οκτ. 1957), την πρώτη σκυλίτσα στο διάστημα Λάϊκα (Νοέμβ. 1957) και τον πρώτο αστροναύτη Γιούρι Γκαγκάριν, σε πτήση γύρω από τη Γη (Απρ. 1961) . Καθώς και με την πρώτη γυναίκα στο διάστημα, την Βαλεντίνα Τερέσκοβα (Ιούν.1963).
Η δυπιστία, από μερικούς αμφισβητίες, οδήγησε στην άποψη ότι το εγχείρημα ήταν μια καλά σκηνοθετημένη ταινία, μολονότι τόσο η εκτόξευση, όσο και η προσθαλάσσωση, αλλά και όλες οι φάσεις του προγράμματος έγιναν, όπου ήταν δυνατό, μπροστά σε πλήθη θεατών. Τέλος, η πικρόχολη κριτική παρέμεινε στη θέση, ότι ο άνθρωπος πήγε στη Σελήνη, αλλά τα προβλήματα της ανθρωπότητας έμειναν άλυτα. Ιδού, λοιπόν, για όλους μας, ευρύ πεδίο δόξας… και δράσης!