Σε τούτο τον τόπο είμαστε όλοι ΠΑΣΟΚ. Εκόντες-άκοντες. Μπορεί να ακούγεται υπερβολή, μα δεν είναι. Ελάχιστοι είναι οι Έλληνες που δεν υπήρξαν ποτέ και εξακολουθούν να μην είναι ΠΑΣΟΚ, και που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ακόμα κι εκείνοι που αποφάσισαν κάποτε να ψηφίσουν κάποιο άλλο κόμμα, πάλι ΠΑΣΟΚ τους βγήκε στο τέλος…
Η αποκαλούμενη «Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη» αποτελεί για πολλούς ένα κίνημα με βαθιές ιστορικές ρίζες που φτάνουν από τον Ελευθέριο Βενιζέλο μέχρι τον Γεώργιο Παπανδρέου και από τον Νικόλαο Πλαστήρα έως τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Για πολλούς άλλους όμως πάλι, το ΠΑΣΟΚ αποτελεί μια παράταξη που η μοναδική προσφορά της περιορίζεται στη διασπορά της διαφθοράς σε ολόκληρο το φάσμα της ελληνικής κοινωνίας. Ένα είναι το βέβαιο: Το αμφιλεγόμενο «Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα» του Ανδρέα Παπανδρέου, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, δεν άφησε ασυγκίνητο κανέναν Έλληνα.
Η εποχή της «Αλλαγής» έχει αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμά της στις σελίδες της νεότερης ιστορίας μας. Το ΠΑΣΟΚ αποτελεί τον κομματικό σχηματισμό που καθόρισε την μεταπολίτευση. Οι μεταμορφώσεις και οι μετατοπίσεις του ταυτίστηκαν με τις «μεταλλάξεις» μιας ολόκληρης κοινωνίας. Τα τραγικά λάθη των ηγεσιών του ΠΑΣΟΚ που διαδέχθηκαν τον ιδρυτή του, ευθύνονται για την μετέπειτα συρρίκνωση του κινήματος στην μετά-Ανδρέα εποχή.
Να όμως που σήμερα καλείται και πάλι το ΠΑΣΟΚ, έστω και με την «Μetaverse» έκδοσή του ως ΚΙΝΑΛ, να διαδραματίσει πρωτεύοντα ρόλο στη διαμόρφωση του πολιτικού τοπίου της επόμενης μέρας! Οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου προστρέχουν τώρα στο ΚΙΝΑΛ για να διασφαλίσουν τη σταθερότητα και ότι η χώρα δεν θα οδηγηθεί το 2023 σε επαναληπτικές εθνικές εκλογές, με τον εμπνεύσεως ΣΥΡΙΖΑ εκλογικό νόμο της απλής αναλογικής.
Στην αρχή της διαδικασίας για τη διαδοχή, πολλοί ήταν εκείνοι που εκτιμούσαν ότι η εσωκομματική σύγκρουση για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ θα είχε περιορισμένο ενδιαφέρον και προεξοφλούσαν ότι επρόκειτο για μια «τρικυμία στο φλιτζανάκι του καφέ», όπως δήλωναν τότε χαρακτηριστικά, και ότι θα αποτελούσε μια αδιάφορη διαδικασία για την πλειονότητα των πολιτών. Πράγματι έτσι θα είχαν τα πράγματα αν δεν εισέβαλε ξαφνικά ο Γιώργος Παπανδρέου στην κούρσα της διαδοχής, αιφνιδιάζοντας τους πάντες με την ανακοίνωση της απόφασής του να διεκδικήσει την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ.
Αναμφίβολα ο Γιώργος Παπανδρέου αποτελεί το κεντρικό πρόσωπο των εξελίξεων που δρομολογούνται στον χώρο της κεντροαριστεράς. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι θα είναι και το ακλόνητο φαβορί στον αγώνα της διαδοχής. Η απόφαση της υποψηφιότητάς του αποτελεί μια κίνηση υψηλού πολιτικού ρίσκου. Αν τον επιλέξουν για αρχηγό, θα έχει επιτύχει κάτι ασυνήθιστο για τα ελληνικά μεταπολιτευτικά πολιτικά δεδομένα. Αν όμως αποτύχει, ίσως οδηγηθεί στην πολιτική του συνταξιοδότηση.
Ήδη πάντως, αμέσως μετά το πρώτο σοκ του αιφνιδιασμού, αρκετοί ήσαν εκείνοι, εντός και εκτός ΚΙΝΑΛ, που ξεκίνησαν έναν λυσσαλέο αγώνα να υποβαθμίσουν, να επικρίνουν, να λοιδορήσουν, ακόμα και να χλευάσουν την επιστροφή του πρώην πρωθυπουργού στην προσπάθειά του να διεκδικήσει την ηγεσία της Δημοκρατικής Παράταξης. Το Γραφείο Τύπου του Γιώργου Παπανδρέου σημειώνει ότι «την τελευταία περίοδο πολλαπλασιάζονται τα κρούσματα παρεμβάσεων στην εσωκομματική εκλογική διαδικασία του Κινήματος Αλλαγής, όχι μόνο από εξωθεσμικά και άλλα κέντρα, αλλά και από παράγοντες της Δεξιάς».
Οι δημοσκοπήσεις δίνουν και παίρνουν (αναδεικνύοντας το άγχος ορισμένων) κατατάσσοντας όλες τον ΓΑΠ στην τρίτη θέση της κούρσας για την διαδοχή. Ελπίζουμε βέβαια, οι δημοσκόποι ετούτη τη φορά να είναι περισσότερο προσεκτικοί, μετά τον διασυρμό που υπέστησαν από το φιάσκο του 2007.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, μπορεί μεν να κουβαλά στις πλάτες του ένα όνομα βαρύ σαν ιστορία, όντας γόνος μιας από τις μεγαλύτερες και σημαντικότερες πολιτικές οικογένειες που έδωσε τρεις πρωθυπουργούς σε τούτη τη χώρα, όμως κουβαλά και κάποια αναπάντητα ερωτηματικά που δημιούργησε ο ίδιος με τις επιλογές του τα τελευταία χρόνια, που έχουν να κάνουν με την κατάσταση της οικονομίας που παρέλαβε ως πρωθυπουργός, με την εμπλοκή του στα μνημόνια και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Οι πολίτες πρέπει να μάθουν τι ακριβώς συνέβη τότε στο παρασκήνιο και ποια παιχνίδια παίχτηκαν εκείνη την ιδιαίτερα ύποπτη περίοδο της ελεγχόμενης χρεοκοπίας μας.
Η χαρακτηριστική φωτογραφία του πρώην πρωθυπουργού με φόντο το όμορφο Καστελόριζο, δημιουργεί ακόμα και σήμερα αρνητικούς συνειρμούς σε όλους τους Έλληνες. Η εικόνα όμως αυτή ήταν η τελευταία σκηνή μιας προαναγγελθείσας τραγωδίας, που, για να είμαστε δίκαιοι και συνεπείς απέναντι στην ιστορία μας, οφείλουμε να μην λησμονούμε ότι είχε την αφετηρία της στην προηγούμενη περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από την ΝΔ, που διαχειρίστηκε τα περίφημα «Greek Statistics», τα οποία μας «ενοχοποίησαν» και οδήγησαν στη συνέχεια τη χώρα σε καθεστώς χρεωκοπίας.
Στις εσωκομματικές εκλογές του ΚΙΝΑΛ διαφαίνεται ότι έχουν εμπλακεί ήδη, τόσο το κυβερνών κόμμα όσο και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που έχουν σαφώς τις προτιμήσεις τους και πιθανότατα θα επιχειρήσουν να επηρεάσουν τη μάχη της διαδοχής, υποστηρίζοντας εκείνον τον υποψήφιο που εκτιμούν ότι είναι περισσότερο κοντά τους και που θα προσφερθεί να συνεργαστεί μαζί τους σε κυβερνητικό επίπεδο. Φημολογείται ότι η συντηρητική παράταξη υποστηρίζει σθεναρά την προεκλογική εκστρατεία δύο εκ των συνυποψηφίων του Γιώργου Παπανδρέου, αφού εκτιμά ότι μπορεί να λειτουργήσουν ως «ανάχωμα» στην απρόβλεπτη παπανδρεϊκή «εισβολή», αποκλείοντας τον ΓΑΠ από τον πρώτο κιόλας γύρο.
Στην αντίπερα όχθη, εκεί στης Κουμουνδούρου τα «στενά», δεν δείχνουν να έχουν ξεκαθαρίσει ακόμα τι είναι καλύτερο για εκείνους. Από τη μια διαισθάνονται ότι ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ίσως ο πλέον κοντινός και περισσότερο πιθανός μελλοντικός τους σύμμαχος από το ΚΙΝΑΛ, αλλά από την άλλη πάλι φοβούνται μήπως ο γιος του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ συμβάλει στο να «επαναπατριστεί» ένα μεγάλο μέρος από τους πρώην ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, που έχουν τώρα «μεταναστεύσει» στον ΣΥΡΙΖΑ.
Στην περίπτωση συνεργασίας του ΚΙΝΑΛ με την ΝΔ μετά τις εθνικές εκλογές, το ΚΙΝΑΛ δεν θα αποφύγει τη διάσπαση και τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιδιώξει να καλύψει τον πολιτικό χώρο των διαφωνούντων του Κινήματος Αλλαγής με αυτήν την συνεργασία. Στην περίπτωση που το ΚΙΝΑΛ αρνηθεί την συνεργασία με την ΝΔ, η χώρα θα οδηγηθεί σε εκλογές με απλή αναλογική. Τότε η ΝΔ δεν θα μπορεί να συγκροτήσει μια ισχυρή κυβέρνηση, γιατί δεν θα έχει πια το πρώτο κόμμα το μπόνους των 50 εδρών.
Σε αυτήν την περίπτωση θα απαιτηθεί να γίνει πράξη ο λεγόμενος «μεγάλος συνασπισμός», όπως συμβαίνει πλέον ήδη σε πολλές μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες. Μια ενδεχόμενη αυτοδυναμία της ΝΔ στις επόμενες εθνικές εκλογές, θα την ευχόταν περισσότερο απ’ όλους το ΚΙΝΑΛ, γιατί θα το απομάκρυνε από την δυσάρεστη θέση της διάσπασης, αλλά αυτό αποτελεί και το πλέον απίθανο σενάριο.
Το σύνθημα «ΠΑΣΟΚ σώσε μας!», που μετά τις δεκαετίες της ευμάρειας ακούγεται ως ανέκδοτο από τους πολιτικούς αντιπάλους του τωρινού ΚΙΝΑΛ, παίρνει σήμερα άλλη διάσταση, αρκετά σοβαρή για τις πολιτικές εξελίξεις στον τόπο μας. Το παλαιό σχήμα των πανίσχυρων, αυτοδύναμων και μονοκομματικών κυβερνήσεων, στο οποίο χρεώνονται πολλά δεινά της χώρας (χρεωκοπίες, μνημόνια, παθογένειες, διαφθορά), είναι πλέον παρωχημένο και τα σχήματα συνεργασιών-όχι όμως συνεργασιών εξ ανάγκης-αλλά στη βάση προγραμματικών συμφωνιών, θα αποτελέσουν ίσως την πλέον ρεαλιστική πολιτική πρόταση της επόμενης μέρας στην Ελλάδα. Ενδεχομένως η κάλπη να υποχρεώσει κάποια κόμματα που αντιδρούν ακόμα σε αυτή τη λογική, να το ξανασκεφτούν.
https://moschonas.wordpress.com