Την όλη μου αυτή γραφή την αφιερώνω στη μνήμη του αείζωου αγαπημένου φίλου Ιωάννη Μιχαήλ Δασκαλάκη, ενός από τους παλαιότερους καταστηματάρχες της πάλαι ποτέ εκείνης εποχής, στη συγκεκριμένη οδό του Μ. Κάστρου, για την οποία η όλη αναφορά μου.
Μέσα στο αλλοτινό χιουμουριστικό παραλήρημα, που είχαμε περιέλθει, για να ξεχάσουμε τους κυρίους δύο Χ, (Χάρο και Χρόνο) δυο φίλοι περιδιαβήκαμε διάφορους δρόμους γεμάτους αναμνήσεις της εποχής εκείνης, της αξιαγάπητης πόλης μας… (Αλήθεια!) και ποιος δεν έχει έστω και μια μικρή – μικρή ανάμνηση από ένα μικρό ή μεγάλο, φωτεινό ή σκοτεινό, σημαντικό ή ασήμαντο, ερωτοτόκο ή όχι, γειτονικό ή περαστικό δρόμο του ωραίου Μεγάλου Κάστρου!).
Έτσι φτάσαμε στον πολύ εμπορικό, άλλοτε και σήμερα, δρόμο που φέρει την ιστορική χρονολογία αποτίναξης του τουρκικού ζυγού, 1821.
Στον σμικρυθέντα, προ ολίγων ετών, την δεκαετία του ‘60, και ανακατασκευασθέντα, τροποποιηθέντα ή συμπληρωθέντα σήμερα αυτό δρόμο, υπήρχαν καταστήματα παραδοσιακών τεχνών, που δυστυχώς δεν υπάρχουν επί των ημερών μας. Όπως: Σαγματοποιεία, χαλκουργεία, σχοινοπλοκάδικα, μουτάφικα, κατασκευή ελαιοπάνων με τρίχα κατσίκας κηροποιεία, κατάστημα σιδηρικών και χρωμάτων κ.λπ.
Για θυμηθείτε τις γκαζιέρες, όσοι είχατε την τύχη, να μαγειρεύατε σ΄αυτές! Σ’ αυτόν το δρόμο τις εύρισκε ή τις επιδιόρθωνε ο κάτοχος.
Αλήθεια ποιος από τους παλιούς Καστρινούς δεν θυμάται τον Αραστά (σημερινό El Greco) με τα διάφορα καταστήματα (κάρβουνα, καφενεία, ταβερνάκια, κ.λ.π.) και τους άδολους, θυμόσοφους, καλοκάγαθους, φιλικούς, σφιχτα γκαλιασμένους καλαμπουρτζήδες μαγαζάτορες της γύρω περιοχής, που κάθε πρωί στο μικρό καφενεδάκι, όπου σήμερα το ξενοδοχείο EL GRECO, μαζευόντουσαν για να απολαύσουν τον πρωϊνό καφέ, πλησίον του σωρού από κάρβουνα, αρέσκονταν να πειράζουν «ο γείς τον άλλο», με μια καρδιά γεμάτη καλοσύνη, ευγένεια, αγάπη, αλληλεγγύη, προσφορά, αλτρουισμό, ομόνοια και προπάντων χωρίς φθόνο και μίσος, που σήμερα όλη αυτή η ζεστασιά, έχει χάσει εκείνο το υψηλό αίσθημα των φιλικών εσωτερικών και εξωτερικών ερεθισμάτων.
Ποιος παλιός Ηρακλειώτης δεν θυμάται, βαδίζοντας αργά αλλά χαρούμενα και χαρωπά στη δεξιά πλευρά του ιστορικού αυτού δρόμου τον αγαπημένο μας Παθιασμένο ΟΦΗΤΣΗ ΚΟΥΡΕΑ ΜΗΝΑ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ με τις ασπρομαυρόριγες σημαίες του ποδοσφαιρικού Σωματείου μας να κυματίζουν στολίζοντας το μικρό αλλά ευπρόσδεκτο φιλικότατο Κουρείο του!
Θεέ μου! Τι αξέχαστη, ανεπανάληπτη εποχή!
Ανηφορίζοντας, επί της αριστερής πλευράς, υπήρχε το δεύτερο ζαχαροπλαστείο, ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ, εκτός του Ραφτόπουλου με τις βιεννέζικες καρέκλες και τα μαρμάρινα τραπεζάκια, στο οποίον επιτρεπόταν, ως σπουδαστές Ακαδημίας ή ως έφεδροι αξιωματικοί, να απολαύσουμε ένα ποτό ή ένα από τα σπεσιαλιτέ κωνσταντινοπολίτικα γλυκίσματα ή πάστα σοκολατίνα αμυγδάλου, κρέμα, ρυζόγαλο, γλυκά κουταλιού κ.λπ. κ.λπ.
Σ’ αυτόν τον ξεχωριστό της εποχής και επ ονομασία ιστορικό δρόμο της πόλης του Μ. Κάστρου, συνάντησα την εποχή εκείνη ένα γεροσοφό δάσκαλο, τον οποίον είχαμε διδάσκοντα σε τάξη του δημοτικού σχολείου της Παιδαγωγικής Ακαδημίας. Εις το σχολείο στο οποίο εμείς οι σπουδαστές είμαστε υποχρεωμένοι να πραγματοποιήσουμε μια υποδειγματική διδασκαλία για να αποδείξουμε τις γνώσει και τις ικανοτητες της διδασκαλικής μεθόδου, επι του συγκεκριμένου προβαλλόμενου θέματος, αλλά και τη διδασκαλική μας ικανότητα.
Αχ! Αυτοί οι δημοδιδάσκαλοι πόσο σπουδαίο και αποδοτικό έργο επιτελούσαν και πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξαν στην ζωή μας!
Μας δίδαξαν την άψογη συμπεριφορά και διδασκαλική εμφάνιση, εσωτερική και εξωτερική
Την αφοσίωση στο καθήκον
Την λαχτάρα της μάθησης
Την αγαλλίαση της ψυχής, μετά την επίτευξη του επιδιωκομένου σκοπού.
Ο γεροσοφός λάτρης της μάθησης, όταν πληροφορήθηκε την ιδιότητά μου, (νέος υποψήφιος δημοδιδάσκαλος τότε), με πατρική στοργή και με περίσσια αγάπη, με συμβούλευσε τα παρακάτω και με τα οποία παροτρύνω τους νέους της σημερινής εποχής, νομίζοντας έτσι πως συμβάλλω κατά τι, στην καλυτέρευση της ποιότητας της ζωής τους:
Στις δύσκολες στιγμές, που θα βρεθείς στο διάβα της ζωής… (εργασία, οικογένεια, φίλοι, γνωστοί, παρέα κ.λπ).
Πράττε με υπομονή και όχι με εκνευρισμό. Διασκέδαζε την κάθε κατάσταση.
Σπεύδε βραδέως στις αποφάσεις σου. Άδραξε της ευκαιρίας.
Μην απαντάς αν δεν είσαι γνωστής του θέματος.
Έχε υπομονή να ακούς και αν δεν συμφωνείς.
Ύψωσε τη φωνή και το ανάστημά σου εκεί που πρέπει και… Όταν είσαι έτοιμος να εκραγείς, αλλά η έκρηξη αυτή πιθανόν να πλήξει κι εσένα, μην μιλήσεις, μην προβείς σε κάποια πράξη, μην απαντήσεις στις προκλήσεις του άλλου, αλλά κάνε μια στροφή, με ευγενικό τρόπο, γύρω από τον εαυτό σου πήγαινε 10,20,30, 50… μέτρα μακριά και επέστρεψε για να απαντήσεις.
Η πρότερη ψυχική αγανάκτηση, ο θυμός κλπ έχουν αισθητά υποχωρήσει και με άλλη διάθεση είσαι σε θέση να αντιμετωπίσεις την προηγούμενη πολύ ίσως εκνευριστική, συζήτηση, είτε αυτή γίνεται με πολύ φιλικό σου πρόσωπο, είτε με το παιδί σου! Είτε με μαθητή σου, είτε με το/τη σύντροφό της ζωής σου, είτε, είτε…
Αν τηρείς αυτά ποτέ δεν θα μετανιώσεις για κάτι που είπες ή για κάτι που έπραξες. Η Συνείδησή σου πάντα θα είναι καθαρή και γελαστή.
Αυτές, αγαπητοί μου φίλοι είναι οι συμβουλές που μου έδωσε ο Γεροθυμόσοφος Δάσκαλος, ο Άνθρωπος της γνώσης και της διδασκαλίας της εποχής εκείνης, και ομολογώ ότι είχαν άριστα αποτελέσματα στην μετέπειτα ζωή μου.
Έτσι συμβουλεύω να λύνονται οι όποιες διαφορές ή αντιθέσεις και όχι με διάφορες ακατονόμαστες ύβρεις και χειροδικίες, όπως ακούμε και βλέπουμε στα διάφορα Μ.Μ. Ενημέρωσης, ιδιαίτερα σε παιδιά και συντρόφους, είτε για χατήρι ποδοσφαιρικής ομάδας που μόνον άσχημα και δυσάρεστα αποτελέσματα μπορούν να φέρουν στην ζωή μας. Μια ζωή που είναι τόσο ωραία! Μα τόσο σύντομη, όσο σύντομο είναι ένα σέρτικο τσιγάρο όταν το φουμάρεις.
Θέλει δε και επιζητεί η ζωή να την φουμάρεις και όχι να σε φουμάρει εκείνη.
Όταν εφαρμόζεις αυτά διερωτάται εκείνος που δεν τα εφαρμόζει : Αυτός τι καπνό φουμάρει;
Τι είδους άνθρωπος είναι, ποίου χαρακτήρα, ποίων κοινωνικών αντιλήψεων είναι; Μήπως πρέπει να τον μιμηθώ ή μήπως όχι; Μια ερώτηση που καλόν είναι αφού μελετηθεί να απαντηθεί από τον οποιονδήποτε νέον ή ηλικιωμένο της ζωής ετούτης.