Τελευταία βλέπω πολλά μοντέρνα έργα ζωγραφικής και γλυπτικής, διαβάζω πολλά μοντέρνα ποιήματα, διαβάζω μοντέρνα πεζογραφία, ακούω μοντέρνα μουσική… Πολύς ο μοντερνισμός σήμερα. Πολλοί οι μοντέρνοι καλλιτέχνες και λογοτέχνες, ιδίως οι μοντέρνοι ποιητές. Εύκολος ο μοντερνισμός. Δεν βάζει περιορισμούς και δεσμεύσεις. Ζωγραφίζεις ό,τι θέλεις (ακόμη και μια μουτζούρα) και το παρουσιάζεις για έργο τέχνης. Και κοροϊδεύεις τον κόσμο. Γράφεις ό,τι θέλεις και το παρουσιάζεις για ποίημα. Παλαιότερα δεν ήταν έτσι.
Μετά από την απελευθέρωση του ελληνικού έθνους, παρουσιάστηκε μια γενιά ποιητών που έγραψε έργα διαμάντια, που τιμούν την ελληνική λογοτεχνία, όπως είναι «Ο τάφος» (Άφκιαστο κι αστόλιστο…) του Κωστή Παλαμά, η «Λήθη» (Καλότυχοι οι νεκροί…) του Λορέντζου Μαβίλη, ο «Εσπερινός» (Στο ρημαγμένο παρακλήσι…) του Γεωργίου Δροσίνη, και άλλα πολλά.
Και ύστερα ήρθανε οι σύγχρονοι. Ξεχάσανε τον ρυθμό, καταργήσανε την ομοιοκαταληξία… Ήθελαν την ευκολία τους. Ρυθμός και ομοιοκαταληξία είναι δεσμεύσεις. Δημιουργούν δυσκολίες. Και χάθηκε η ομορφιά από την ποίηση. Της αφαίρεσαν όλα τα στολίδια. Φτιάξανε την μοντέρνα ποίηση.
Και τελικά γράψανε αηδίες. Μερικοί από αυτούς ούτε για την ορθογραφία δεν ενδιαφέρονται, να γράφουν σωστά την γλώσσα μας. Γεμάτα από ανορθογραφίες και, μερικές φορές, και από εκφραστικά σφάλματα είναι τα κείμενά τους. Δεν θέλω να αναφέρω στίχους από έργα μοντέρνων ποιητών (να δω αν καταλαβαίνετε τουλάχιστον τι θέλουν να πουν), γιατί δεν θέλω να προσβάλω κανέναν. Αλλά δεν θέλω και να μαλώσω με κανέναν σύγχρονο υποστηρικτή τους.
Και έτσι σιγά σιγά ο μοντερνισμός – αυτή η αρρώστια – μεταδόθηκε και αλλού: στην ζωγραφική (μάλλον απ’ αυτήν ξεκίνησε), στην λογοτεχνία, στην γλυπτική, στην αρχιτεκτονική, στην μουσική… Ακόμη «μοντέρνα μόδα» και στα ρούχα! Ρούχα που τα φοράς και σε γελοιοποιούν, σε ασχημίζουν. (Απορώ: ποιος είναι ο λόγος να αγοράζεις καινούργια ρούχα που σε ασχημίζουν, αντί να σε ομορφαίνουν;) Χάθηκε το ωραίο.
Κυριάρχησε το παράλογο, που κατάντησε άσχημο και τελικώς γελοίο. Δεν καταλαβαίνεις τι είναι αυτό που βλέπεις (σαν να είσαι κανένας ηλίθιος), τι είναι αυτό που ακούς, τι λέει αυτό που διαβάζεις, τι νόημα έχει, τι μήνυμα δίνει. Σε κάνουν να αισθάνεσαι σαν να είσαι μειωμένων νοητικών ικανοτήτων.
Οι οπαδοί του μοντερνισμού συγχωρέστε με. Αν έχετε εσείς δίκαιο, αποδείξτε το. Μπορεί να φαίνομαι γκρινιάρης, στην λογική όμως πείθομαι. Τα μοντέρνα έργα αδυνατώ να τα καταλάβω. Γι’ αυτό δεν μου αρέσουν. Θέλω αυτό που κάποιος λέει, αυτό που γράφει, αυτό που δημιουργεί… να είναι όμορφο, να το καταλαβαίνει ο άλλος. Να το απολαμβάνει. Και να το χαίρεται. Αλλιώς, ποιος είναι ο σκοπός τους;