Κυριακή πρωί στο σπίτι, απόλυτη ησυχία. Παππούς πρωινό, check. Ραλλού φάρμακά μετά το χειρουργείο, check. Παιδιά και άντρας σε βαθύ ύπνο, check. Όλα κυλούν σε Κυριακάτικους ρυθμούς με μπόλικη ραστώνη όταν ξαφνικά σφηνώνει στο μυαλό μου μια φαεινή ιδέα! Βρίσκω το ολοκαίνουριο ολόσωμο μαγιό που «κόβει» ότι μπορεί και χαρίζει όπου πρέπει, έτσι όπως προστάζει και η κυρία Λατινοπούλου, μην πάθει εγκεφαλικό αν συναντηθούμε ποτέ, δεν θα ήθελα να είμαι εγώ η αιτία.
Γεμίζω την τσάντα της θάλασσας με τα απαραίτητα και φεύγω για κοντινή παραλία, για δροσιστική βουτιά και απολαυστικό φρεντάκι δίπλα στο κύμα! Είχα βλέπετε ένα δίωρο πριν ξαναγίνω η Μαιρούλα η Παναγιωταρά όπως κάθε Κυριακή, και σήμερα σκόπευα να το εκμεταλλευτώ στο έπακρο. Φτάνω σε μια ωραιότατη οργανωμένη παραλία ανατολικά της πόλης. Το πάρκινγκ ήταν άνετο λόγω της ώρας χωρίς να ταλαιπωρηθώ καθόλου και κατευθύνομαι χαρούμενη προς την ακροθαλασσιά. Προχωρώντας συνειδητοποιώ πως όλες οι άδειες ξαπλώστρες είχαν ταμπελάκια «reserve». Βρίσκω έναν υπεύθυνο νεαρό και του λέω πως θέλω να κάτσω για μια ωρίτσα, απλά να πιω έναν καφέ και να κάνω μια βουτιά. “Λυπάμαι, είναι όλα κρατημένα,” μου λέει. Ψυχρολουσία #1.
Περπατώ στην επόμενη παραλία, τίποτα. Στην παραδιπλανή, χειρότερα. Επιστρέφω απογοητευμένη και αποφασίζω να καθίσω στο καφέ. Ψυχρολουσία #2.
Ρεζερβέ και τα τραπεζάκια. Σηκώνω το βλέμμα απογοητευμένη και βλέπω κάτι πουφ απομακρυσμένα κάτω από ένα αυτοσχέδιο στέγαστρο σαν να μου φώναζαν, εδώ εδώ, και ναιιιιι χωρίς ταμπελάκι. Απλώνω την πετσέτα μου, ξαπλώνω, η χαρά επανέρχεται και πριν ολοκληρώσω την σκέψη μου για γρήγορη εξυπηρέτηση να σου ένας νεαρός από πάνω μου. “Δεν επιτρέπεται να είστε εδώ,” μου λέει αυστηρά. “Γιατί; Σκύλος είμαι;” του απαντώ με χιούμορ. “Είναι ρεζερβέ,” μου λέει. Μα δεν είχε ταμπελάκι του λέω. Τώρα έχει. Και πετάει το ταμπελάκι στο τραπέζι, ζητώντας μου να φύγω με περίσσια αγένεια. Οργισμένη, αποχωρώ λέγοντας καντήλια από μέσα μου, ίσως και να ξέφυγαν μερικά και απ’ έξω μου… Συνεχίζω στην επόμενη παραλία με το αυτοκίνητο πια και τα νεύρα τσατάλια όπου κάποιος μου κουνά τα χέρια πως το πάρκινγκ είναι φουλ. Όλα στραβά μα αρνούμαι να το δεχτώ.
Παρκάρω πιο πέρα και φτάνω στην παραλία με υψηλούς παλμούς. Βρίσκω με κόπο ελεύθερα πουφ χωρίς ταμπελάκι και ένας άλλος υπεύθυνος έρχεται να με ενημερώσει πριν προλάβω να στρωθώ, ότι είναι τι;;; ρεζερβέ! Βλέπει το μάτι μου που γυαλίζει και μου επιτρέπει να κάτσω χωρίς πολλά πολλά. Η θάλασσα ήταν υπέροχη και βοήθησε να ηρεμήσω, να πέσουν λίγο οι παλμοί και να επανέλθει η χαρά!
Ο καφές επίσης ωραιότατος και το σέρβις άψογο ένεκα το μάτι του τρελού; Τι ντροπή! Ο ρατσισμός εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως και μας προσβάλλει όλους, καταπατούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα στο βωμό του κέρδους και στις παραλίες! Και το χειρότερο είναι η αντιμετώπιση προς μια γυναίκα που τολμά να είναι μόνη. Ο σεξισμός παραμένει ζωντανός, αποκλείοντας και υποτιμώντας μας με κάθε ευκαιρία.
Ναι, έκανα και αυτή τη σκέψη! Όπως παλιά από δω και πέρα, υπάρχει και το κίνημα της πετσέτας από το 2023, σκέφτομαι σοβαρά να γίνω μέλος, αλλιώς… στο νότο για μπανάκι αδέλφια, στο νότο!
Καλή υπόλοιπη Κυριακή σε όλους!