Για ακόμα μια φορά η γηραιά ήπειρος βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού. Η προηγούμενη φορά ήταν όταν συνέβησαν εκείνα τα δυσάρεστα γεγονότα που αφορούσαν την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, αν και πολλά που αποφασίστηκαν τότε συνεχίζουν να προκαλούν εντάσεις στην ευαίσθητη περιοχή της βαλκανικής χερσονήσου, με άγνωστη ακόμη κατάληξη.
Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία στα τέλη ετούτου του Φεβρουαρίου δημιούργησε καινούργια προβλήματα στη γειτονιά μας και βεβαίως σ’ ολόκληρη την Ευρώπη, αφού η όλη επιχείρηση είναι η μεγαλύτερη πολεμική σύγκρουση μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Πέρασαν ήδη πάνω από τρεις μήνες από την εισβολή και το γεγονός αυτό άλλαξε δραματικά ισορροπίες, συμπεριφορές, συνεργασίες και τον ρου της παγκόσμιας ιστορίας.
Πολλοί το παρομοιάζουν με εκείνο της επίθεσης στους δίδυμους πύργους στη Νέα Υόρκη. Ήδη πολλά κράτη άρχισαν να σκέφτονται ή να επενδύουν περισσότερα στην αμυντική τους ασφάλεια συγκριτικά πάντα με το παρελθόν.
Την ίδια στιγμή το σύμφωνο της βορειοατλαντικής συμμαχίας αρχίζει να επαναπροσδιορίζει τον γενικότερο ρόλο του στο χώρο της Ευρώπης, τουλάχιστον με όσα στοιχεία γίνονται γνωστά σήμερα και μάς είναι διαθέσιμα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση από τη μεριά της φαίνεται αποφασισμένη να ενισχύσει με κάθε τρόπο τη συνοχή και φυσικά όλα όσα αφορούν την άμυνά της, δεδομένου ότι αρκετές χώρες της συνορεύουν ή γειτνιάζουν με την επελαύνουσα αποφασιστικά Ρωσική Ομοσπονδία.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ανάγεται φυσικά και η όποια βοήθεια εξακολουθεί να προσφέρεται στη μαρτυρική χώρα από τις άλλες. Έτσι όλα δείχνουν πώς η ευρωπαϊκή ένωση αναζητά να χαράξει έναν καινούργιο ρόλο στο διεθνές γίγνεσθαι παράλληλο με εκείνον του ΝΑΤΟ. Ταυτόχρονα, κι’ αυτό δεν περνά απαρατήρητο, παρατηρείται ότι ορισμένες χώρες που λίγα χρόνια πριν βρίσκονταν φανερά αντίθετες με κάθε έννοια ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, άρχισαν να αλλάζουν ιδέες, απόψεις και συμπεριφορές.
Ενώ γνωρίσαμε τη στάση τους με τα βίαια γεγονότα που έλαβαν χώρα στα ελληνοτουρκικά σύνορα στην περιοχή του Έβρου πριν δύο χρόνια, συγκεκριμένα κρατώντας προκλητικά ουδέτερη στάση, τώρα αρχίζουν να κατανοούν ότι το πρόβλημα είναι γενικότερο και αφορά όλη την ένωση. Σήμερα δεν απειλείται η Ελλάδα από το βίαιο μεταναστευτικό κύμα, αλλά η Ουγγαρία και η Πολωνία.
Αίφνης οι δύο αυτές χώρες ενστερνίστηκαν την άποψη πως όλα τα ευρωπαϊκά σύνορα είναι πλέον στόχος του μεταναστευτικού ή προσφυγικού κύματος και ότι το πρόβλημα δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί παρά μόνον συνολικά κι’ όχι από τη χώρα που αναγκαστικά και για λόγους γεωγραφικούς αποτελεί κάθε φορά τον πρώτο προορισμό των προσφύγων, ή πιο σωστά την πρώτη πύλη για είσοδο στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Στους εσωτερικούς κόλπους του συμφώνου της βορειοατλαντικής συμμαχίας, πάλι, δρομολογούνται πρωτοφανείς διεργασίες και λαμβάνονται πρωτόγνωρα μέτρα, όσα πράγματι δεν είχαμε δει μεταπολεμικά. Ακούσαμε από τον γερμανό καγκελάριο να ανακοινώνει πρωτοφανείς για τη χώρα του δυσθεώρητους εξοπλισμούς κόστους των εκατό δισεκατομμυρίων ευρώ, κάτι που ουδόλως φανταζόμαστε την εποχή της διακυβέρνησης της χώρας από προηγούμενους κυβερνητικούς σχηματισμούς.
Η γερμανική αυτή απόφαση, ξεπερνά κατά πολύ το γνωστό όριο των 2% που απαιτεί το ΝΑΤΟ απ’ όλα τα μέλη του και τώρα η Γερμανία το υπερβαίνει σε βαθμό που από την άλλη μεριά προκαλεί και μερικά ύπουλα ερωτηματικά. Όλα αυτά και πολλά ακόμα που θα έρθουν έχουν τις ρίζες τους και την αφορμή στην εισβολή που πραγματοποίησε ο αυταρχικός Ρώσος ηγέτης στην Ουκρανία.
Φυσικά για το μεγάλο πρόβλημα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, της άμυνας και της ασφάλειας, έγιναν και γίνονται πάμπολλες συζητήσεις εδώ και πολύ καιρό ανάμεσα στα κράτη-μέλη της. Τώρα η εισβολή του Πούτιν έδωσε το έναυσμα φαίνεται να προχωρήσει και να υλοποιηθεί, ώστε να δύναται αφ’ εαυτής να εγγυάται τα εξωτερικά της σύνορα, των κρατών που βρίσκονται στη γεωγραφική περιφέρεια. Το ζητούμενο πάντοτε ήταν μια ισχυρή, ανεξάρτητη και ασφαλής ένωση κρατών και τώρα φαίνεται πως όλα αυτά αρχίζουν, έστω δειλά, να λαμβάνουν σάρκα και οστά.
Η χώρα μας πολύ σωστά προχώρησε προ καιρού σε διμερή συνεργασία υψίστης σημασίας στο θέμα της άμυνας με την πανίσχυρη Γαλλία, και στη συνέχεια μια ανάλογη με τις ΗΠΑ, και ίσως να δούμε και άλλες τέτοιες πρωτοβουλίες. Μεγάλο ερωτηματικό για την ώρα, πάντως, είναι πότε θα τελειώσει αυτή η λαίλαπα που συντάραξε για άλλη μια φορά τη γηραιά ήπειρο και βεβαίως ποια θα είναι η σχέση της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τη μελλοντική χώρα που θα ακούει στο όνομα Ουκρανία!
Όπως και να το κάνουμε όμως, ένας κάποιος βαθμός ενηλικίωσης της Ευρώπης, άρχισε ήδη να γίνεται πράξη. Ταυτόχρονα με τις πολλαπλές κυρώσεις εναντίον της, όλοι προσβλέπουν σε μια διαφορετική Ρωσία όσον αφορά τη σχέση της με τα υπόλοιπα κράτη του πλανήτη. Μικρές οι ελπίδες, μάλλον! Για την ώρα δεν προοιωνίζεται κάτι τέτοιο!