Από παλιά το Ρέθυμνο θεωρούνταν ως πόλη των Γραμμάτων και όχι άδικα, αλλά όμως και το Ηράκλειο δεν μειονεκτεί.
Τέσσερα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια υπήρχαν παλαιότερα στο Ηράκλειο, προσφέροντας τις υπηρεσίες τους στην παιδεία και την κοινωνία: “Κοραής”, “Παγκρήτιον”, “Απόλλων”, “Μπουρλώτου” έδωσαν εξέχουσες προσωπικότητες με σημαντικό ρόλο στην πολιτική και πνευματική ηγεσία, στην τέχνη, στην επιστήμη, στην επιχειρηματικότητα!
Εγώ σήμερα θα ασχοληθώ με το βαφτιστήρι μου το “Παγκρήτιον”.
Το 1963 συναντηθήκαμε με τον Νίκο Κοπιδάκη, που προγραμμάτιζε να ιδρύσει ένα ιδιωτικό εκπαιδευτήριο και τον απασχολούσε η ονοματοδοσία για την οποία ζήτησε τη γνώμη μου. Κι εγώ αυθόρμητα χωρίς περίσκεψη, χωρίς ενδοιασμό, του απαντώ:“ΠΑΓΚΡΗΤΙΟΝ!”.
Αλλ’ όμως ο Νίκος Κοπιδάκης, ο μετριόφρων και ο σεμνός εθεώρησε το όνομα αυτό υπερβολικά εγωιστικό και το απέρριψε!
– Δηλαδή θα είναι το δεσπόζον και το ξεχωριστό ανάμεσα στα υπόλοιπα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια της Κρήτης; Δεν το εγκρίνω!..
– Όχι, Νίκο! Θα δέχεται μαθητές απ’ όλη την Κρήτη.
– Α! Έτσι; Θα το σκεφτώ!…
Το σκέφτηκε και το ενέκρινε!…
Η ονομασία αυτή δεν ήταν δικής μου επινόησης και επιλογής. Την είχα δανειστεί από το “Παγκύπριον” τη Κύπρου, που επί έτη πολλά τροφοδοτούσε τη Φιλοσοφική Αθηνών, με αποφοίτους πολύ προχωρημένους, όταν εμείς τελειόφοιτοι των ελλαδικών σχολείων αρκούμαστε στην ανάγνωση των κειμένων, στην έννοια, στην περίληψη και στο συγγραφέα. Αυτά ως προς τη Λογοτεχνία!
Από τα τέσσερα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια του Ηρακλείου, δυστυχώς έσβησαν τα τρία! Και τι κρίμα! Αλλά και τι… θαύμα!
Το “Παγκρήτιον” δεν έσβησε! Ανάβει από το 1963, ως άσβεστη ΕΣΤΙΑ της ΠΑΙΔΕΙΑΣ! Ένα μεγάλο και ενθαρρυντικό “εύγε” σού ανήκει, Νίκο Κοπιδάκη, γιατί σε σένα τα χρόνια δεν σβήσανε το νεανικό ενθουσιασμό του ΔΑΣΚΑΛΟΥ, που παλλόταν στην ψυχή και στην καρδιά σου και μεταβαλλόταν σε ΠΡΑΞΕΙΣ!
“Εύγε” και στο εκάστοτε εκλεκτό διδακτικό προσωπικό, που το επέλεγε ο διευθυντής του Νίκος Κοπιδάκης, ο εν παντί ικανός, έξυπνος και επινοητικός και χαρισματικός, από ανήσυχο πνεύμα πεπληρωμένος και με τη Χάρη Του Θεού που πραγματικά και αληθινά Τον πιστεύει και Τον ομολογεί, στα λαμπρά του επιτεύγματα… χαριτωμένος!
Προσωπικώς ελπίζω και ευελπιστώ, πως και ο Γιάννης Νικ. Κοπιδάκης, καθηγητής Επιστήμης Υπολογιστών, και ως ο νέος διευθυντής του “Παγκρητίου” θα συνεχίσει την ανοδική πορεία του σχολείου και την εξέλιξη της κατά τα δεδομένα της εποχής του, αφού ο κόσμος μεταβάλλεται συνεχώς στις μέρες μας με την επέλαση του τεχνολογικού πολιτισμού, που κάνει το εκάστοτε “παρόν” να γίνεται προσεχώς, δηλαδή σε σύντομο χρονικό διάστημα… παρελθόν!
Ο Γιώργος Νικ. Κοπιδάκης είναι καθηγητής του Φυσικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Κρήτης.
Ο Μανώλης Νικ. Κοπιδάκης έκανε μουσικές σπουδές στο Παρίσι και είναι καθηγητής στο “Παγκρήτιον”.
Απόφοιτοι ασφαλώς και οι τρεις του “Παγκρητίου”. Συγχαρητήρια και σ’ αυτούς και σε όλους τους αποφοίτους αυτού του καταξιωμένου σχολείου, γιατί έζησαν, μεγάλωσαν και έδρασαν μέσα σ’ ένα φυτώριο γνώσεων και δεξιοτήτων με εξασφαλισμένη την πνευματική και τη σωματική τους ανάπτυξη, σ’ ένα κλίμα ελευθερίας βουλήσεως, ώστε να γίνουν άτομα υπεύθυνα και συνειδητά, υπέρμαχοι της αληθινής Δημοκρατίας, με κύρια χαρακτηριστικά την ισονομία, δηλαδή την ισότητα υποχρεώσεων και δικαιωμάτων όλων των πολιτών απέναντι στον νόμο και ακολούθως τον σεβασμό των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά και η ίδια ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ θα… υπενθυμίζει στον πολίτη τα επιβεβλημένα καθήκοντά του, όταν αυτός τα… “ξεχνά!”.
Μα ο Νίκος Κοπιδάκης δεν είναι μόνο ο δημιουργός ενός σχολείου περιωπής (αναγνωρισμένης αξίας), αλλά και με την αντάξια σύζυγό του Αργυράκη Μαρία εδημιούργησε και μια ευυπόληπτη οικογένεια!
Αυτής της οικογένειας γόνος είναι και ο Νίκος Γεωργίου Κοπιδάκης, εγγονός του ζεύγους Κοπιδάκη, και ένας από τους υποψηφίους Ηρακλειώτες που “σάρωσαν” στις Πανελλήνιες και μπήκε στην Ιατρική Σχολή Αθηνών! Εύχομαι σύντομα να έχομε έναν Ιπποκρατικό γιατρό, που θα προσφέρει τις υπηρεσίς του στην πατρίδα μας και όχι στο εξωτερικό!
Τα ολίγα αυτά, αλλά από καρδιάς για το Νίκο Κοπιδάκη και το “Παγκρήτιόν” του, με τη σκέψη πως αν είχαμε πολλά “Παγκρήτια” και ανάλογους διευθυντές, πολλά θα άλλαζαν προς το καλύτερο για την παιδεία και την κοινωνία και η πατρίδα μας σταδιακά θα επανερχόταν στην προτέρα της δόξα!
Και εδώ σταματώ, αφού κατά ένα αρχαίο τραγικό: “Αινούμενοι γαρ οι αγαθοί, τρόπον τινά μισούσι τους αινούντας ην αιτώσιν αγάν”: (και διότι όταν επαινούνται οι ον ενάρετοι, κατά κάποιον τρόπον μισούν τους επαινούντες, εάν επαινούν υπερβολικά) Και εγώ δεν θέλω το μίσος του Νίκο Κοπιδάκη, αλλά την αγάπη και την εκτίμησή του!
* Η Μαρία Καλύβα – Ασκοξυλάκη είναι φιλόλογος