Πριν λίγες μέρες, εντελώς τυχαία, άκουσα το τραγούδι ‘Πάει έφυγε το τρένο’ απ’ τη φωνή της φίλης μου Νένας Βενετσάνου, σε στίχους Νίκου Γκάτσου και μουσική Μάνου Χατζιδάκι.
Είχα ομολογουμένως πολύ καιρό να το φέρω στο μυαλό μου όπως άλλωστε γίνεται και με πολλά άλλα πράγματα στη ζωή όλων μας. Με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις στην πολιτική ζωή του τόπου και ειδικότερα μετά το τελευταίο δραματικό συμβάν με την απαράδεκτη σύγκρουση των δύο τραίνων στην κοιλάδα των Τεμπών, και με δεδομένο το τελείωμα της θητείας της συγκεκριμένης κυβέρνησης,
προσπάθησα να σκεφτώ σε τι απολογισμό θα μπορούσε να προβεί ένας ανεξάρτητος παρατηρητής και μετριόφρων πολίτης ετούτης της χώρας. Σε όλα τα πεδία της κοινωνίας μας, την εξωτερική πολιτική, την παιδεία, την υγεία, τις μεταφορές, την καθημερινότητα εν τέλει του απλού πολίτη.
Ενός πολίτη που συνήθως δεν εξέρχεται εύκολα της οικίας του ωρυόμενος στα πεζοδρόμια, ξηλώνοντας πλάκες, βάζοντας φωτιές – εναντίον ποιου αλήθεια – αποφασισμένος να στοχοποιήσει και επιτεθεί με όποιον τρόπο στον πρώτο αστυνομικό που θα δει μπροστά του, παιδιού δικού του, κάποιου συγγενή του, του γείτονά του, μια εικόνα συνηθισμένη από καιρού σε καιρό.
Ενός πολίτη που διαπιστώνει συνεχόμενα αχαρακτήριστες συμπεριφορές κάποιων πολιτικών μας, νεο-σταλινικής έμπνευσης και ιδεολογίας, με δολοφονίες χαρακτήρων ανεπιθύμητων δημοσιογράφων, στελεχών άλλων πολιτικών παρατάξεων, που απλώς τολμούν να εκφράσουν ή αρθρώσουν άλλη γνώμη διαφορετική από την δική τους, ξυλοδαρμούς πολιτικών όπως το πρόσφατο επεισόδιο που είδαμε και τόσα άλλα παρεμφερή αλλά απαράδεκτα, ανήθικα και κατάπτυστα γεγονότα.
Τώρα, λίγες εβδομάδες πριν τη εκλογική αναμέτρηση, θα δούμε σίγουρα πολλά τέτοια φαινόμενα και ίσως, φοβάμαι, σε μεγαλύτερη ένταση.
Όλα αυτά, όμως, γεννούν αυτόματα στο μυαλό πολλών, γιατί η παρούσα κυβέρνηση δεν προχώρησε σε υλοποίηση όσων εξήγγειλε προεκλογικά και αφού ανέλαβε την εξουσία πριν τέσσερα χρόνια; Υποσχέθηκε να υλοποιήσει τον θεσμό της αστυνομίας των πανεπιστημιακών σχολών.
Σωστά! Είναι ικανοποιημένη τώρα από το αποτέλεσμα, άραγε;
Οραματίστηκε νόμους για το άσυλο, τις πορείες στο κέντρο των πόλεων ώστε να μην παρακωλύεται η κυκλοφορία, έτσι για να αναφέρουμε κάποια από τα πολλά που ανέμενε ο πολίτης ετούτης της δύσμοιρης χώρας, αλλά τελικά ποιο ήταν το αποτέλεσμα τώρα στο τέλος της θητείας της; Και το σπουδαιότερο, τότε που είχε σχεδόν την σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας των Ελλήνων, σύμφωνα με τις γενόμενες δημοσκοπήσεις;
Ίσως ορισμένοι πολιτικοί έσωσαν κάπως την κατάσταση, όπως ο ψηφιακός μετασχηματισμός της χώρας, ο οποίος στην πραγματικότητα δεν βασίστηκε στους υπάρχοντες υπαλλήλους του δημοσίου, αλλά απλώς τους παρέκαμψε έχοντας ως βοήθεια και αρωγό τις σύγχρονες τεχνολογίες!
Είναι ικανοποιημένη η κυβέρνηση από όσα διαδραματίζονται στους χώρους των πανεπιστημίων μας;
Πριν λίγες μόνο εβδομάδες, ομάδα φοιτητών κρατούσε όμηρο μια καθηγήτρια στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης γιατί δεν βαθμολόγησε λίαν επιεικώς τα γραπτά τους, ώστε να περάσουν το μάθημα περισσότεροι, κάπου αλλού πρυτάνεις προπηλακίζονται χωρίς να ενδιαφέρεται ή να αντιδρά κανείς για ετούτο το γεγονός!
Απλώς, με αφορμή όλα αυτά και ακόμα περισσότερα, μια γρήγορη σκέψη. Μπορεί να φανταστεί κάποιος αν είχαν γίνει τα παραπάνω κάπου αλλού. Στην Αμερική, ας πούμε, στην Οξφόρδη, το Καίμπριτζ, έτσι για αναφέρουμε μερικά γνωστά!
Εδώ, εις τα καθ’ ημάς; Είναι απύθμενα λυπηρό το γεγονός, όχι μόνο βέβαια το προαναφερθέν αλλά και πολλά άλλα! Και δυστυχώς το μέλλον δεν προοιωνίζεται καλύτερο γι’ αυτόν τον τόπο!
Όπως δείχνουν τα πράγματα, τον τελευταίο καιρό, οδηγούμαστε σε κυβερνήσεις συνεργασιών. Αλήθεια μπορεί να ισχυρισθεί κάποιος, όσο αισιόδοξος και να είναι, ότι κάποια πράγματα θα αλλάξουν όταν δεν άλλαξαν με μια κυβέρνηση που είχε την πλήρη εξουσιοδότηση και σύμφωνη γνώμη και αναμονή των περισσότερων πολιτών;
Πώς συνέβη στην κυβερνητική πτέρυγα εκείνη η περίεργη κόπωση στις μεταρρυθμίσεις που πολλοί είχαν πιστέψει; Και τώρα, τι μέλλει γενέσθαι;
Δηλαδή, το τραίνο της αλλαγής έφυγε τελικά; Κι’ αν ναι, για πού τελικά;