Λίγες μόλις ημέρες πριν από τις κρίσιμες αμερικανικές εκλογές, όχι μόνο γι’ αυτή τη χώρα αλλά και για τον πλανήτη, οι δημοσκοπήσεις αδυνατούν να προσδιορίσουν κάποια ενδεικτικά μεγέθη που θα στρέφουν τη νίκη σε έναν πόλο.
Πρακτικά, οι Κάμαλα Χάρις και Ντόναλντ Τραμπ είναι ισόπαλοι ή με πολύ μικρές διαφορές σε σημαντικές Πολιτείες, και έτσι κρίνεται αδύνατος και επίφοβος ο προσδιορισμός του φύλου του τέκνου της εγκυμονούσας κάλπης, λίγες μέρες πριν το αποτέλεσμα.
Αν θα μπορούσαμε να διαπιστώσουμε κάτι συγκεκριμένο έως τώρα, σε αυτές ειδικά τις εκλογές, είναι ότι υπάρχει ένα περίεργο ρεύμα που πριμοδοτεί τον Τραμπ με τις γνωστές δηλώσεις του περί απέλασης των παράνομων μεταναστών, ενώ το αμέσως πιο περίεργο είναι ότι διαφαίνεται και κάποια προτίμησή του από κοινωνικές και δημογραφικές ομάδες που παραδοσιακά υπήρξαν εκλογικά πιστές και προσκολλημένες στο πλευρό των Δημοκρατικών, όπως είναι οι Αφροαμερικανοί και ακόμα περισσότερο οι ισπανόφωνοι.
Ένα γεγονός που για πολλούς πολιτικούς αναλυτές φαντάζει εξαιρετικά περίεργο και δυσερμήνευτο δεδομένης της γνωστής και συχνής ρατσιστικής ρητορικής που χρησιμοποιεί κατά κόρον ο Τραμπ στις ομιλίες του, κυρίως όταν αναφέρεται στο θέμα των μεταναστών που διέρχονται στο εσωτερικό των ΗΠΑ από τα σύνορα των νότιων Πολιτειών.
Σύμφωνα με τελευταίες δημοσκοπήσεις, το ποσοστό των μαύρων και ισπανόφωνων ψηφοφόρων, ειδικά των ανδρών, που σκέφτεται να ψηφίσει τους Ρεπουμπλικάνους είναι αυξημένο (κατά 5-10%) σε σχέση πάντοτε με την προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση του 2020, ενώ το ποσοστό που υποστηρίζει την Κάμαλα Χάρις, μειωμένο συγκριτικά πάντα με εκείνες τις εκλογές.
Τα ποσοστά αυτά δεν είναι αμελητέα, έχοντας υπ’ όψιν μας τις πρόσφατες μικρές τους διαφορές από τη μια δημοσκόπηση στην άλλη.
Είναι η βαθύτερη αιτία για την κινητοποίηση σε δημόσιες εμφανίσεις και ομιλίες του Μπαράκ Ομπάμα, στην κρισιμότατη, εκλογικά, Πολιτεία της Πενσυλβάνια, σε μια τελευταία προσπάθεια να αναχαιτίσει την εισχώρηση έστω ενός μικρού ποσοστού μαύρων στο κλαμπ των Ρεπουμπλικάνων και να στραφούν προς την Χάρις, την υποψήφια πρόεδρο των Δημοκρατικών.
Έτσι τα έως τώρα δημοσκοπικά ευρήματα βρίσκονται στο όριο του στατιστικού λάθους, κάτι αποδεκτό από το παρελθόν και από πολλές ανάλογες εκλογικές αναμετρήσεις.
Άλλωστε τον τελευταίο ειδικά καιρό, αρκετές Πολιτείες παλινδρομούν από τη μια προς την άλλη κατεύθυνση. Ίσως η αγωνία να είναι μεγαλύτερη στους Δημοκρατικούς, με την Κάμαλα Χάρις να προσπαθεί να δελεάσει τους Αφροαμερικανούς με ανακοίνωση παροχών και κάποιων επιχειρηματικών διευκολύνσεων, ώστε να διατηρήσει τα παραδοσιακά εκλογικά ποσοστά.
Το σώμα των ισπανόφωνων ψηφοφόρων, όπως είπαμε, αποτελεί μια ακόμα μεγάλη αριθμητικά ομάδα η οποία βρίσκεται σε επικίνδυνα χαμηλά επίπεδα για τους Δημοκρατικούς.
Για μερικούς πολιτικούς αναλυτές το φαινόμενο της διείσδυσης του Τραμπ στις παραπάνω κοινωνικές ομάδες, έχει κάποια εξήγηση, έως ένα βαθμό φυσικά. Τέσσερις στους δέκα πολίτες από αυτές, υποστηρίζουν την συνέχιση της κατασκευής του γνωστού τείχους στα νότια σύνορα της χώρας, εκεί δηλαδή απ’ όπου διέρχονται στις ΗΠΑ οι πολλοί παράνομοι, ισπανόφωνοι κατά κύριο λόγο, μετανάστες των χωρών κάτωθεν του Μεξικού.
Το ίδιο περίπου ποσοστό συμφωνεί με τον Τραμπ για την άμεση απέλαση των παράνομων και όσων γενικώς δεν προσκομίζουν δικαιολογητικά παραμονής. Για αρκετούς, η απήχηση του Τραμπ σε αυτούς ήταν μάλλον αναμενόμενη, έχοντας υπ’ όψιν το στοιχείο της εγκληματικότητας.
Συγκεκριμένα οι μισοί περίπου πολίτες από τις ομάδες που εστιαζόμαστε, δηλώνουν ότι η κατάσταση έχει εκτραχυνθεί τελευταία στις μεγάλες πόλεις της αμερικανικής επικράτειας και είναι πέρα από κάθε αστυνομικό έλεγχο.
Οι ίδιοι συμφωνούν με το ρηθέν υπό του Τραμπ ‘Πρώτα η Αμερική’, κι’ ύστερα τα άλλα ζητήματα στο εξωτερικό. Βεβαίως ο οικονομικός παράγων φαίνεται πως θα παίξει σπουδαίο ρόλο εδώ και δεν πρέπει να υποτιμηθεί, αφού πολλοί θεωρούν ότι τα οικονομικά τους συνεχώς βελτιώνονται, ενώ σημαντικό ποσοστό έχει την εντύπωση πως η πολιτική και των δύο πολιτικών σχηματισμών είναι περίπου η ίδια.
Αλλά μια ουσιώδης λεπτομέρεια όλων των δημοσκοπήσεων είναι για αρκετούς ότι εκείνοι που κρατούν τις προεκλογικές τους υποσχέσεις είναι οι Ρεπουμπλικάνοι και όχι οι Δημοκρατικοί!