Λοιπόν, δεν μας «τρέχει», δεν το έχουμε, δεν μας πάει… Οι συγκυρίες στην οικονομία μας μου θυμίζουν το ελληνικό πρωτάθλημα. Κατεβαίνουν στην Υπερκατηγορία (Superliga, στα ελληνικά) 16(;) ομάδες, αγωνίζονται για μια ολόκληρη αγωνιστική περίοδο … και στο τέλος αναδεικνύεται πρωταθλητής ο Ολυμπιακός. Να κάνουμε την πρόβλεψη πως κι εφέτος θα γίνει το ίδιο, αν και δεν είναι ακόμα στην πρώτη θέση η ομάδα του Πειραιά; Φαίνεται να λέει στους άλλους «ελάτε, παιδιά, εκεί είναι το πρωτάθλημα.
Πάρτε το…». Και οι προσωρινοί πρωτοπόροι το απεμπολούν. Δεν τους «τρέχει», δεν το έχουν… Βέβαια, αθλητισμός και οικονομία είναι δύο έννοιες σημαντικές, αλλά πρέπει να συνυπάρχουν αρμονικά. Διότι αθλητισμός δίχως οικονομία, είναι όπως το σεξ χωρίς σύντροφο, ενώ οικονομία χωρίς αθλητισμό, είναι το αντίστροφο. Τέρμα, όμως, οι παραλληλισμοί της οικονομίας με τον αθλητισμό…
Τι εννοούμε, λοιπόν, λέγοντας ότι «δεν μας πάει»; Μάταια ψάχνουμε να βρούμε ένα τρόπο να ορθοποδήσουμε, οικονομικά, «να μπούμε στην ανάπτυξη», όπως όλοι παραδέχονται … και δεν είναι γραφτό μας. Όλοι φαίνονται να γνωρίζουν τις δυσκολίες, την υπερφορολόγηση, τη γραφειοκρατία, τη διαφθορά, την φοροδιαφυγή, τις καταχρήσεις, την εισφοροδιαφυγή και τόσα άλλα, αλλά οι διορθωτικές κινήσεις παραμένουν ένα μακρινό ευχολόγιο.
Έχουμε κολλήσει αν θα προχωρήσει επένδυση στο Ελληνικό, το συζητάμε, το ξανασυζητάμε, πότε φταίει η αρχαιολογία, πότε το δασαρχείο, πότε φυσάει λοξά ο αέρας… Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το αεροδρόμιο στο Καστέλι. Όλο «ήξεις, αφήξεις». Όσον αφορά στην περίφημη επένδυση στο Κάβο Σίδερο, στη Σητεία, την ακούμε να συζητείται εδώ και τριανταπέντε (35) χρόνια. Απορίας άξιον είναι η υπομονή των άγγλων επενδυτών, μετά από τόσες τοπικές αντιδράσεις και καθυστερήσεις, που δικαιολογείται μόνο αν έχουν βεβαιωμένη την ύπαρξη … χρυσού, κυριολεκτικά, στο υπέδαφος της περιοχής.
Και πάνω στη γενική απογοήτευση, μας προκύπτει και η Σαουδική Αραβία. Από τις πρώτες πετρελαιοπαραγωγούς χώρες. Δηλ. χρήμα με ουρά. Ας μην περάσουμε σε λεπτομέρειες, ούτε και σε ονοματολογία.
Εδώ, ασχολήθηκε ολόκληρη η Βουλή, από το μεσημέρι ως το βράδυ, κονταροχτυπήθηκαν αρχηγοί κομμάτων και οι βουλευτές μας, που τους έχουμε στείλει εκεί για να παράγουν έργο και αποτέλεσμα δεν είδε κανείς. Μόνο διαξιφισμούς και επίρριψη των ευθυνών από τον ένα στον άλλο και στο κακό παρελθόν. Το ζήτημα είναι ότι φαίνεται να είχαν ζητήσει οι Άραβες να αγοράσουν κάποια βλήματα από την Ελλάδα, με αντίτιμο το ποσό των 66 εκατομμυρίων ευρώ.
Άγνωστο γιατί δεν προχώρησε η συμφωνία. Διότι με το ποσό αυτό (μείον τα έξοδα, κόστος κ.λπ.) θα μπορούσαν να αγοραστούν κάποιες γάζες, λίγο βαμβάκι και άλλα αναλώσιμα σε κάποια νοσοκομεία, θα μπορούσε να τελειώσει και κάποιο άλλο … Καπετανάκειο, εδώ ή στην άλλη Ελλάδα (που η ανακαίνισή του κρατάει ήδη γύρω στα επτά χρόνια … κάτι ανάλογο με τις αντίστοιχου χρονικού μήκους εργασίες στη Βικελαία –σημειώστε τον αριθμό επτά!).
Κυρίως όμως, να αποζημιωθούν οι πληγέντες από τη θεομηνία κάτοικοι της Μάντρας και της γύρω περιοχής. Όμως, φαίνεται να χάθηκε και αυτή η ευκαιρία, να πραγματοποιήσουμε ένα κάποιο πολυπόθητο τζίρο και να πάρουν κάποιοι, έστω και μερικοί, μιαν ανάσα. Τέθηκε, μάλιστα και ηθικό δίλλημα, αν θα έπρεπε να γίνει η πώληση, αφού η Σαουδική Αραβία βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση με την Υεμένη.
Αυτό το … «Βουλγαράκειο» δίλημμα περί ηθικής και νομιμότητας έχει μπει για τα καλά στην πολιτική ζωή μας. Λες και οι προμήθειες όπλων, έστω και σε περιόδους ειρήνης, αποκλείουν τη χρήση τους σε περίπτωση συμπλοκής με τους γείτονες. Τελικά, έγιναν τα πάνω (Πάνο) – κάτω, αλλά πώληση δεν έγινε. Τότε, τι κάναμε; Ντριπλάραμε τον εαυτό μας!
Απορίας άξιο είναι ο ισχυρισμός κυβερνητικών, κυρίως, στελεχών, που μεταφέρουν αισιόδοξα μηνύματα περί πραγματοποίησης επενδύσεων, όταν εμφανίζονται στα τηλεοπτικά παράθυρα. Η «συνομοταξία» των επενδυτών, είτε είναι φυσικά πρόσωπα, είτε εταιρίες, έχουν πλήρη ενημέρωση, ακόμα και για τις πιο κρυφές πτυχές της οικονομικής ζωής της χώρας στην οποία εξετάζουν το ενδεχόμενο να επενδύσουν. Και φυσικά, επενδύω σημαίνει βάζω τα χρήματά μου και αναμένω να έχω από ένα λογικό κέρδος και άνω.
Όμως, με τις αποτρεπτικές συνθήκες που επικρατούν στη χώρα μας και τις οποίες όχι μόνο δεν προσπαθούμε να εξαλείψουμε, αλλά τις ενισχύουμε βλακωδώς, τί προοπτική κέρδους υπάρχει για τον επενδυτή; Εδώ, μέσα σ’ όλη τη ρευστότητα της κατάστασης, στην ανέχειά μας και στη μετανάστευση της αφρόκρεμας των νέων επιστημόνων μας, μάλλον ισχύει για μας το ρητό που θα σκεφτεί ο δυνάμει επενδυτής: «Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος»…
Ep.Peripatitis@gmail.com