Πριν από κάποιες μέρες, σε όλη την ελληνική επικράτεια ήχησαν οι σειρήνες συναγερμού πολιτικής άμυνας, μέσα στο πλαίσιο της στρατιωτικής άσκησης “Παρμενίων 2017”. Φυσικά επρόκειτο περί δοκιμαστικής ενεργοποίησης όλων αυτών των σειρήνων, μιας άσκησης ετοιμότητας του μηχανισμού ειδοποίησης του πληθυσμού για τις διάφορες και πιθανές συνθήκες απειλής της ζωής του. Δεν υπάρχει αμφιβολία, όμως, ότι όλη η άσκηση έγινε μεταξύ κάποιων επιτετραμμένων ατόμων και υπηρεσιών, στους οποίους θα μπορούσαμε να κατατάξουμε τεχνικούς, ηλεκτρολόγους, πολιτικούς, στρατιωτικούς και υπαλλήλους της αυτοδιοίκησης.
Ήταν μια πρόβα ουσιαστικά για να πληροφορηθούμε την ύπαρξη ενός τέτοιου σχεδίου και μηχανισμού, μια δοκιμή κατά κάποιο τρόπο ετοιμότητας για πιθανό μελλοντικό αεροπορικό βομβαρδισμό των πόλεων. Το άκουσμα του συναγερμού σίγουρα ικανοποίησε τους διοργανωτές αυτής της άσκησης, αφού όλα ακούστηκαν ωραία και τα συστήματα λειτούργησαν ικανοποιητικά. Δεν μπορώ να γνωρίζω τις αντιδράσεις των κατοίκων της πόλης μας, αν υπήρχαν τέτοιες, αφού εκείνη την ώρα βρισκόμουν μακρυά από το κέντρο της.
Σίγουρα πολλοί νέοι θα αναρωτήθηκαν τι συμβαίνει και γίνεται αυτό, οι παλιότεροι, που όσο περνάνε τα χρόνια απομακρύνονται από εκείνα τα φρικτά ακούσματα της τελευταίας μεγάλης παγκόσμιας εμπλοκής, θα ξαναφέρουν στη μνήμη τους ανατριχιαστικές στιγμές και εικόνες που πάντα ήθελαν να απωθήσουν στο περιθώριο. Και βεβαίως μόλις περάσει η εν λόγω περίοδος του συναγερμού, όλα αυτά θα ανήκουν στο παρελθόν. Φαίνεται, λοιπόν, ότι ο κόσμος μας, ειδικά στις τελευταίες δεκαετίες, έγινε περισσότερο ψύχραιμος ή παντελώς ανυποψίαστος για το τι υπαινίσσονται οι δαιμονισμένοι ήχοι μιας σειρήνας, κυρίως σε επικίνδυνες και εμπόλεμες περιόδους.
Τότε που ο φόβος, η πείνα, οι κακουχίες, οι άδικοι θάνατοι των ανυπεράσπιστων και ανίκανων για στοιχειώδη άμυνα, τα πεταμένα πτώματα στις γωνίες των δρόμων όλων των ελληνικών πόλεων, ανακατεύονταν με την αγωνία, τους αγώνες και τα δάκρυα ενός ολόκληρου λαού που αντιστεκόταν στις σχιζοφρενικές επιδιώξεις μιας βάρβαρης και παντοδύναμης, εκείνη την εποχή, στρατιωτικής μηχανής.
Από όλους εκείνους, λίγοι έμειναν στις μέρες μας και φυσικά κάποια στιγμή δεν θα βρίσκονται ανάμεσά μας και αυτοί! Πόσο κοντά όμως μπορεί να βρεθεί με όλα αυτά ένας νεαρός σήμερα, ο οποίος τη στιγμή του συναγερμού και στο άκουσμα των σειρήνων ασχολείται εντατικά και ολοκληρωτικά με το πανάκριβο κινητό του τηλέφωνο και τη συνηθισμένη και τακτικότατη περιπλάνησή του στο διαδίκτυο;
Το πολύ-πολύ να ενοχληθεί με όλα αυτά και τίποτα άλλο! Είναι τυχερές, αναλογιζόμαστε, πολλές γενιές στη χώρα μας που δεν βίωσαν την καταστροφή και τον όλεθρο που κάποιοι συνάνθρωποί μας γεύτηκαν για τα καλά ανάμεσα στις φονικές αεροπορικές επιδρομές των Ιταλών και βεβαίως των Γερμανών. Σήμερα, όλα αυτά αμβλύνθηκαν, μεταξύ των οποίων, δυστυχώς, και το απαραίτητο αίσθημα αυτοπροστασίας ενός εκάστου εξ ημών.
Αυτό δεν μαρτυρά, άραγε, και ο ανεξέλεγκτος αριθμός νεαρών ατόμων, κυρίως, με τα τόσα τροχαία ατυχήματα στα οποία εμπλέκονται χωρίς στοιχειώδη σκέψη και νου, και αναφερόμαστε βεβαίως στο καλύτερο και περισσότερο ελπιδοφόρο τμήμα του πληθυσμού που θα πρέπει να ηγηθεί της απαραίτητης ανάκαμψης της οικονομικής κατρακύλας της κοινωνίας μας;
Η υπόθεση της αυτοπροστασίας, λοιπόν, φαίνεται πως πέρασε σε δεύτερο επίπεδο, όλα εκσυγχρονίστηκαν μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο των χρόνιων βομβαρδισμών και επιθέσεων καλοζωίας που προηγήθηκαν! Αλήθεια, όμως, είναι ότι οι τελευταίοι συναγερμοί έφεραν μπροστά μερικά δραματικά ακόμα ερωτήματα. Είναι ικανοποιημένη η αρμόδια υπηρεσία με το επίπεδο γνώσεως όλων των μέτρων προφύλαξης από τους πολίτες; Γνωρίζουν οι πολίτες τι θα πράξουν σε μια τέτοια, συγκεκριμένα, περίσταση;
Πού θα οδηγηθούν, πού θα κρυφτούν προσωρινά, πώς θα φύγουν από το κέντρο της πόλης, πού θα βρουν καταφύγια μέσα κι έξω από αυτή; Πώς θα συμπεριφερθούν σε μια πραγματική εχθρική αεροπορική επιδρομή; Και για να μην πάμε τόσο μακριά τον συλλογισμό μας, πώς θα δράσουν σε ένα άλλο επίσης δραματικό φυσικό φαινόμενο, εκείνο του, τόσο πιθανού για τη χώρα μας, σοβαρού σεισμού;