Δεν θα με πολυένοιαζε αν ήμουν στην κορφή της Δίκτης ή του Ψηλορείτη. Αρκεί να είχα θέα δεξόζερβα από το Κίσσαμο μέχρι τη Σητεία. Έχω βρεθεί ως θνητός και στις δυο κορφές κι έχω αποθαυμάσει την Κρήτη από την μιαν άκρα μέχρι την άλλη!
Μα σήμερα, μέρες γιορτής του Αφέντη Χριστού, λέω να πέψω ποδαρόδρομο το νου μου (τα πόδια μου κουφάθηκαν και δεν με ακούνε), να ντουχιουντίσει στη κορφή της Λασιθιώτικης Μαδάρας, παραδίπλα εκεί στο εκκλησάκι της Χάρης Του…
Σαν τον αέρα πέταξε πάνω απο τις κορφές που σκιάζουν το Λιμνάκαρο, σέρνοντας μαζί του σκέψεις και αναμνήσεις… και προσκύνησε τη Χάρη Ντου. Και ύστερα θρονιάστηκε στο πιο ψηλό χαράκι απο τη βορινή μπάντα της μικροσκοπικής εκκλησιάς….
Όλη η ομορφιά της Κρήτης ήτανε κάτω από τα πόδια μου, μα θέλησα ένα «γκρο πλαν» να ακούσω και τον ψίθυρο της ανάσας της, από την μιαν άκρα μέχρι την άλλη.
Και τον αμόλησα στη νέα περιπλάνηση, αφού μου δήλωσε ξεκούραστος και καθαρός…
Δεν άκουσα όμως ψίθυρους ανασεμιάς και χτύπους ρυθμικούς της μεγάλης καρδιάς της. Μια ακατάληπτη βαβούρα, άλλοτε ψιθυριστή κι άλλοτε δυνατή ωσάν το βούϊσμα της υπόκωφης βροντής. Σύντομα ξαναγύρισε ο νους μου ο φευγάτος κι ήκατσε δίπλα μου στο χαράκι. Και θυμήθηκα:
Οι δήμαρχοι φτιάχνουμε ψηφοδέλτια για τις εκλογές!
Ανεγογυρεύονται, συντάσσουν διακηρύξεις, συσκέπτονται, σκέπτονται, ξενυχτούν, κουβεντιάζουν, ρωτούν, μαθαίνουν, σβήνουν και γράφουν στα τετράδια εκλογών και στα ρουσφετολόγια, υπόσχονται, αφήνουν υπονοούμενα, γκρινιάζουν για κούραση και πονοκέφαλο και απαντούν σε κάθε κλήση στο κινητό ακόμη και στα άγνωστα τηλέφωνα.
Ξεχνούν τη λέξη «όχι» στις κουβέντες τους (μόνο το ναι υπάρχει) και αν απομένει δύναμη από την παραζάλη της τελευταίας ρακής για επισφράγιση μιας ακόμη «καλής υποψηφιότητας» κοντά στα ξημερώματα, πρέπει να κάνει και το λογαριασμό της μέρας που πέρασε και εκείνης που έρχεται.
-Κάπως έτσι συμβαίνει λίγο καιρό πριν τις αυτοδιοικητικές εκλογές στους περισσότερους δήμους της χώρας. Έγινα περισπούδαστος στο θέμα σ’ αλλοτινές μου εποχές…
Κοίταξα κάτω από τα πόδια μου τον κάμπο του Λασιθιού. Πολλές οι σκέψεις και οι θύμησες…
Ας τους φωτίσει όλους ο Αφέντης Χριστός που όλα τα βλέπει κάθε μέρα από το εκκλησάκι του εδώ πάνω. Κι αν του χρειάζεται συντρομή, που δε νομίζω, έχει παρακάτω στο «Τούμπα Μούτσουνα» και πέρα πώδε, όπου τον συνερίζονται, τον προκάτοχο ντου τον Δία να τόνε πέψει να τους πει δυο τρεις κουβέντες…
-Όλοι μαζί μωρέ μπορείτε πιο καλά να κουμαντάρετε τον τόπο σας!
Ένας μικρός ανεμοστρόβιλος αποκαθήλωσε το νου μου από το χαράκι και τον καταγκρέμισε κάτω στις χαράδρες προς το Λιμνάκαρο . Σαν άκουσε και μια φωνή:
– Γύρευγε τη δουλειά σου…
Στον ασκιανό της καρυδιάς όπου ξεκούραζα τα «ώριμα νιάτα» του κορμιού μου, ήρθε έντονα η ανάγκη να τραγουδήσω.
«…θέλω να ζήσω ελεύθερος δίχως ταυτότητα πια….».