Η αποθέωση της λατρείας του εαυτού μας! Κορμιά σημαδεμένα –ίσως για πάντα- με δυσνόητα σύμβολα, η δερματοστιξία από μόδα των φυλακισμένων μετατρέπεται σε μοδάτη γκλαμουριά των απανταχού «αδύναμων» κρίκων. Η ματαιοδοξία σε όλο της το μεγαλείο κατευθυνόμενη από το λάιφ στάιλ που καταναλώνει ασύστολα, που ψάχνει και εφευρίσκει τρόπους αγελοποίησης, ώστε ο άνθρωπος να βρίσκεται σταθερά αλυσοδεμένος στις Πλατωνικές σπηλαιώδεις κατοικίες του.
Από κοντά και οι φωτογραφίες! Ειδικά εκείνες οι «σέλφις», οι στημένες αυτοφωτο- γραφίσεις που προορίζονται για «δημόσια» χρήση, ώστε να τύχουν αποδοχής και αρκετών «λάικ», ικανοποιώντας έτσι την πληγείσα κοινωνικότητά μας. Η φωτογραφία από μια εντελώς προσωπική και ιδιωτική καταγραφή σημαντικών στιγμών που προοριζόταν ως κληρονομιά ή ως ένα είδος προσωπικού κειμηλίου μετατράπηκε σε μια αδόλεσχη περιφορά του «εγώ» σε χώρους που ευδοκιμεί η μηδαμινότητα με τη μορφή αυτοπροβολής.
Άνθρωποι όλων των ηλικιών σταματούν το βηματισμό τους προκειμένου να αποτυπώσουν τη «συγκλονιστική» τους πόζα και στη στιγμή να την «ανεβάσουν» στα κοινωνικά δίκτυα, για να τύχουν της ανάλογης αποθέωσης από τους ομοϊδεάτες τους.
Αλήθεια, πόσα συμπλέγματα κουβαλά ο σύγχρονος άνθρωπος που χρειάζεται την «αποδοχή» των άλλων με τρόπους ανορθολογικούς, που θέλει να τονώσει την αυτοπεποίθησή του μέσω μιας χαριτωμένης –πολλές φορές και ηλίθιας- πόζας, μιας απ’ τις χιλιάδες που κι αυτή, δηλαδή η πόζα, υπαγορεύεται απ’ τα κιτρινιάρικα έντυπα;
Κι όμως η μόδα των τατουάζ και των αυτό-φωτογραφίσεων καλύπτει πολλά και μεγάλα ψυχολογικά κενά. Η αυτοπροβολή, ο νοσηρός ναρκισσισμός, η ανάγκη να μας «δουν» να μας «καμαρώσουν», έστω για πράγματα επουσιώδη και ασήμαντα, να βγούμε απ’ το καβούκι της ανασφάλειάς μας στο ξέφωτο της «έκθεσης»…
* Ο Μιχάλης Τζανάκης είναι φιλόλογος