Με το μυαλό καθημερινά σε όλα όσα συμβαίνουν στην ενδοχώρα του Ηρακλείου, τόσο εγώ όσο και όλα τα παιδιά που συμμετείχαμε στις εκδηλώσεις που έγιναν στη Σμύρνη και σε διάφορες άλλες περιοχές της Μικράς Ασίας (Οδεμήσιο, Θείρα, Μενεμένη, Πέργαμος κ.α.) περάσαμε τις προηγούμενες 10 ημέρες ζώντας μια εμπειρία που είμαι σίγουρος πως δεν θα ξεχάσουμε ποτέ, παρέα με χορευτές και μουσικούς από άλλες 9 βαλκανικές χώρες.
Μιλώντας για τον εαυτό μου, είχα την τύχη να αποτελώ μέρος μιας ομάδας (με όλη τη σημασία της λέξης) ως φωτογράφος, άρα σαν παρατηρητής κατά μια έννοια, του οτιδήποτε συμβαίνει επί και εκτός της σκηνής.
Στις Σχολές Χορού Μπριντάκης αξίζει ένα ειλικρινές μπράβο για το ότι ανταπέδωσαν τόσο με την χορευτική απόδοση τους όσο και με τη γενικότερη συμπεριφορά τους, την εμπιστοσύνη των διοργανωτών. Τα παιδιά προσπαθούσαν κάθε ημέρα να είναι καλύτεροι και για τους εαυτούς τους αλλά και επειδή ένιωθαν κομμάτι της διοργάνωσης και υπεύθυνοι για την εικόνα της.
Κι αυτό είναι πραγματικά σπουδαίο και ενδεικτικό της σοβαρής δουλειάς που γίνεται εκεί, όχι μόνο σε επίπεδο χορού. Αντίστοιχα και οι μουσικοί που πλαισίωναν το συγκρότημα, ο Μιλτιάδης Βαρουχάκης, ο Γρηγόρης Στρατήγης και οι Γιώργηδες Σκουλάς και Πατεράκης, έφεραν την Κρήτη στα αυτιά ανθρώπων που δεν είχαν ιδέα, αλλά και ανθρώπων που έκαναν 120 χιλιόμετρα για να δουν μια εμφάνιση 10 λεπτών.
Μετανάστες 4ης γενιάς, με δώρα, μαντινάδες και μηνύματα, ακολουθούσαν το πρόγραμμα του φεστιβάλ για αυτά τα “10 λεπτά Κρήτης”. “Αφήστε μας να κάτσουμε λίγο μαζί σας, θέλουμε μόνο να σας ακούσουμε να μιλάτε”, έλεγαν. Σκεφτείτε λίγο τι σημαίνει αυτό.
Δεν γίνεται να μη σταθούμε στη συγκινητική φιλοξενία των διοργανωτών. Στο πως ο κ. Zafer Guzelkasap , η κα Papatya Capulopoulos, ο Mert και η Ece δεν είχαν στο μυαλό τους μόνο να “βγει το πρόγραμμα”, αλλά να να περάσει όμορφα η ελληνική αποστολή και να μη λείψει σε κανέναν τίποτα.
Τολμώ να πω πως η αντιμετώπιση που είχαμε έμοιαζε με ανθρώπων που πήγαν να επισκεφθούν τους ξενιτεμένους συγγενείς τους κι εκείνοι είχαν τη συνεχή έννοια να περάσουν καλά. Άλλωστε ο Zafer Güzelkasap με τον γιο του Mert κατάγονται από την Κρήτη και δεν το ξεχνούν (Κασαπάκης).
“Όλοι εσείς γιοι και κόρες μου”, έλεγε συχνά ο Zafer και έβλεπες ξεκάθαρα την περηφάνια που ένιωθε όταν ερχόταν η σειρά της ελληνικής συμμετοχής να βγει στη σκηνή.
Σχετικά με το φεστιβάλ, είχα τη λανθασμένη εντύπωση πριν ξεκινήσει ότι θα είναι ορατό το στοιχείο του ανταγωνισμού ανάμεσα στους συμμετέχοντες, Βαλκάνιοι γαρ.
Αντ’αυτού, το περασμένο Σάββατο, είδα σε εκδήλωση με Ρεμπέτικα τους Σέρβους να χορεύουν μαζί με τους Κοσοβάρους και τους Αλβανούς, τους Κροάτες με τους Βόσνιους και τους Μαυροβούνιους, τους Έλληνες με τους Τούρκους.
“Όπου ακούς τραγούδια να πηγαίνεις”, λέει ο λαός,”οι κακοί δεν τραγουδούν”. Πόσο δίκιο έχει.
* Ο Λευτέρης Σπανάκης είναι ερασιτέχνης φωτογράφος και συντάκτης στο viannitika.gr