Τα πάντα σ’ αυτό τον κόσμο έοχυν το δικό τους περιορισμένο χρόνο. Τα ζώα, τα φυτά, οι άνθρωποι και κάθε ζωντανός οργανισμός. Γέννηση, φθορά και θάνατος. Όλα υπό τον έλεγχο του χρόνου. Ούτε ο άνθρωπος, η κορωνίδα της δημιουργίας, ξεφεύγει απ’ αυτή την πραγματικότητα. Είναι προσωρινός και όχι μόνικός κάτοικος της Γης. Είναι και αυτός αιχμάλωτος του χρόνου. Δεν γνωρίζει την ώρα και τη στιγμή που τελειώνει ο χρόνος του. Τα χρόνια, οι μήνες, οι μέρες, οι ώρες και οι στιγμές του χρόνου φεύγουν τόσο γρήγορα. Μοιάζουν σαν τα κύματα της θάλασσας, όπως μας λένε οι πατέρες της Εκκλησίας μας. Ύψιστο χρέος έχουμε να αξιοποιούμε την κάθε μέρα και ώρα. Όχι αναβολές. Όχι “Ες αύριον τα σπουδαία”.
Ο χρόνος της ζωής μας είναι μια στιγμή στην αιωνιότητα. Αρκετός όμως για την καταξίωση των θείων δωρεών. Εάν του κάμομε καλή χρήση, θα ζήσομε χαρούμενα. Εάν όχι, δυστυχισμένα. Εάν εργαστούμε και σπείρουμε στον κατάλληλο χρόνο, θα ‘χουμε πλούσια σοδειά. Εάν εργαστούμε και αξιοποιήσουμε το χρόνο, οποιασδήποτε προετοιμασίας, θα πραγματοποιηθούν τα όνειρα και οι προσδοκίες μας. Η προκοπή και σωτηρία μας κερδίζεται στον παρόντα κόσμο μόνο με την εργασία και την καλή χρήση του χρόνου. Ο βιολογικός μας θάνατος, με την Ανάσταση του Χριστού, γίνεται γέφυρα νέας ζωής.
Ο χρόνος της ζωής μας κοντά στο Θεό και τους ανθρώπους γίνεται δρόμος θριαμβευτικής πορείας. Μέσα στη φύση, για να ζήσει κάτι, πρέπει να δώσει τον εαυτό του και να πάρει από τον εαυτό των άλλων. Ό,τι κάνουμε στους άλλους, το κάνουμε στον εαυτό μας. Χωρίς τους άλλους χάνεται η χαρά. Οι άνθρωποι που έχουν την ευλογία και χαρά να αξιοποιούν το χρόνο και να γεμίζουν τη ζωή τους με δημουργικές και ευεργετικές πράξεις, πραγματοποιούν τα όνειρα, τις ελπίδες και προσδοκίες τους.
Δίδουν νόημα στη ζωή τους. Αισθάνονται το έργο τους, χρέος και αποστολή στους συνανθρώπους και τον εαυτό τους. Το εκτελούν χαρούμενα όσο κι αν τους κουράζει. Τρέχουν κάθε πρωί για να προλάβουν. Να μην χάσουν ούτε στιγμή. Νιώθουν ευτυχείς. Οι αντίθετοι, δεν ξέρουν τι να κάνουν το χρόνο τους. Τον κατασπαταλούν σε πράξεις επικίνδυνες για τους άλλους και απαξιωτικές για τους ίδιους. Την αξία του χρόνου μάς δίδαξε ο Χριστός με τα θαύματα και παραβολές του. Στο θαύμα του σεληνιαζόμενου νέου μάς δίδαξε ν’ αξιοποιούμε και να μην αμελούμε το χρόνο στην αντιμετώπιση των προβλημάτων μας.
Στην παραβολή των Δέκα Παρθένων, πως δεν είναι αρκετό να είμαστε μόνο καλοί αλλά και να αξιοποιούμε το χρόνο και να ‘μαστε πάντα έτοιμοι για θεάρεστα έργα. Στην παραβολή των Ταλάντων, πως ο χρόνος αξιοποιείται με εργασία, προσευχή και αγάπη. Χωρίς αυτές τις πνευματικές δυνάμεις ο άνθρωπος είναι ζωντανός – νεκρός.
Στην πατρίδα μας, ένα μεγάλο μέρος του λαού μας έχουμε παραμελήσει ή ποδοπατήσει τις προαναφερόμενες αλήθειες της ορθόδοξης πίστης μας. Γι’ αυτό ο κάθε χρόνος που φεύγει είναι δυσκολότερος του προηγούμενου. Η πλειονότητα του λαού μας ζει στα όρια της φτώχειας. Οι νέοι μας, προπαντός οι επιστήμονες, φεύγουν στην αλλοδαπή για να ζήσουν. Το δημογραφικό μας πρόβλημα, ο μεγάλος κίνδυνος της ύπαρξής μας.
Οι κουκουλοφόροι απειλούν και τρομοκρατούν. Καταλήψεις στα πανεπιστήμια και καταστροφές σε δημόσια κτίρια με λοστούς, σφυριά και μπογιές. Εχομε εξοικειωθεί με τα χειρότερα και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης μάς οδηγεί στον ατομικισμό. Ξεχνούμε τους άλλους. Ξεχνούμε το νόημα της ζωής μας που εκφράζεται με έργα αγάπης και θυσίας για τους συνανθρώπους. Ξεχνούμε ποιο είναι το πρόσκαιρο και ποιο το αιώνιο. Έχουμε κηρύξει πόλεμο στο “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή” μας.
Πόλεμο στην κοινωνικότητά μας, όπου μόνο εκεί καλλιεργείται το μυστήριο της αγάπης, η θριαμβευτική έκφραση της ζωής. Οι βουελυτές μας αλληλοαπαξιώνονται και δεν συνειδητοποιούν πως χωρίς συνεννόηση και κοινή γραμμή ο λαός μας θα υποφέρει και θα διαψεύδονται στον κάθε χρόνο τα όνειρα και οι ελπίδες του. Για τη δύσκολη εικόνα της πατρίδας μας μίλησε σε συνέντευξή του στην εφημερίδα “Καθημερινή” 30-31 Δεκεμβρίου 2017 ο Μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος.
Ο μεγάλος αυτός Έλληνας της Ορθοδοξίας, που με τα έργα του μεσουρανεί στο οικουμενικό στερέωμα, είπε για την ελληνική κρίση: “Παρακμή και διαφθορά υπάρχει σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Χρειάζεται αυτοκριτική και μετάνοια από τον ελληνικό λαό, γιατί αιτία της κρίσης είμαστε εμείς και όχι οι ξένοι” και συνέχισε: “Στη σημερινή μας παρακμή πρέπει ν’ αντισταθούμε. Να μην συμφιλιωθούμε με την παρακμή. Αντίσταση όπου κι αν βρισκόμαστε. Υπάρχει μια αδιαφορία που δεν είναι αθεΐα. Για να ξεπεραστεί χρειάζεται δουλειά. Πολλή δουλειά. Η ευθύνη της Εκκλησίας είναι πολύ μεγάλη. Καλές είναι οι τελετές, αλλά δεν φτάνουν.
Μετάνοια και αντίσταση, συνιστά ο μακαριότατος και όχι αδιαφορία, για να πραγματοποιηθούν τα όνειρα και οι προσδοκίες μας στον καινούργιο χρόνο.
Στις σκέψεις του Αϊνστάιν διαβάζουμε: “Ο άνθρωπος που αντιμετωπίζει την ίδια τη ζωή του και τη ζωή των συνανθρώπων του, με αδιαφορία και σαν κάτι χωρίς νόημα, δεν είναι μόνο δυστυχής αλλά και ανάξιος να ζει”.