Αν πιστέψουμε τους κυβερνώντες τον τόπο μας, ετούτον τον Αύγουστο η χώρα εξέρχεται του πολύχρονου και αλγεινού μνημονίου. Ακούγοντας όμως τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, μάλλον το αντίθετο προοιωνίζεται. Συνεπώς φαίνεται πως κάποια πράγματα δεν είναι πλήρως ξεκαθαρισμένα στην πολιτική ατμόσφαιρα, τουλάχιστον στο μυαλό των πολιτών.
Κατά πάσα πιθανότητα, η κυβέρνηση θα χρησιμοποιήσει το επιχείρημα της εξόδου από τα μνημόνια ως προεκλογικό όπλο. Από την άλλη μεριά τον τελευταίο καιρό οι Ευρωπαίοι, για τους δικούς τους λόγους, προσπαθούν να πείσουν με διάφορους τρόπους την ελληνική κυβέρνηση να δεχθεί κάποιας μορφής “ενισχυμένη επιτήρηση” και μετά το χρονικό όριο που προαναφέρθηκε για λόγους καθαρά “ανταγωνιστικότητας της οικονομίας”.
Κρίσιμος παράγοντας θα αποδειχτεί κατά τα φαινόμενα η ημερομηνία των εκλογών. Είναι ακόμα γνωστό, αλλά πρέπει να το υπενθυμίσουμε εδώ, ότι εκκρεμούν δύο σημαντικά οικονομικής φύσεως γεγονότα. Η μείωση των συντάξεων κατά 18% περίπου στις αρχές του επόμενου έτους και η μείωση του αφορολογήτου ορίου, τα οποία θα οδηγήσουν σε περαιτέρω μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος στα ελληνικά νοικοκυριά, τουλάχιστον κατά δύο έως τρεις μισθούς ετησίως.
Παράλληλα δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός, όλα αυτά τα χρόνια, ότι δίπλα στους ευρωπαϊκούς θεσμούς βρίσκεται το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το οποίο κάποιες φορές βρίσκεται σε πορεία θεωρητικά αντίθετη με την ευρωπαϊκή ένωση, παριστάνοντας την “καλή” παράμετρο στις όποιες παράλογες απαιτήσεις της Ευρώπης, και το αντίθετο, κοροϊδεύοντας στην πραγματικότητα διαρκώς αμφότεροι τον ελληνικό λαό ώστε οι κυβερνήσεις να περάσουν με λιγότερη αντίδραση από την ανήμπορη κοινωνία τα μέτρα που έρχονταν σε διάφορα χρονικά διαστήματα στο Κοινοβούλιο για ψήφιση από τα στελέχη των κομμάτων. Και για να είμαστε ειλικρινείς, έως εδώ καλά τα κατάφεραν όλοι!
Ο Αύγουστος του 2018, και η συνέχεια, όμως, έχουν μια περίεργη ιδιορρυθμία. Η ελληνική βάση στην κοινωνία της προεκλογικής Ελλάδας έχει φτάσει στα όρια “μεταρρυθμιστικής” κόπωσης. Αλλά και οι ίδιοι οι πολιτικοί μας, όσο προχωράει ο χρόνος προς τις εκλογές, τόσο θα φαίνονται αδύναμοι να δεχτούν και να υιοθετήσουν νομοσχέδια, τα οποία έως τώρα ψήφιζαν με κάποια σχετική ευκολία, αφού θα πρέπει σύντομα να δώσουν επαρκείς και λογικοφανείς εξηγήσεις στο εκλογικό ακροατήριο των περιφερειών τους για πολλές επιλογές τους.
Την περίοδο ετούτη, μερικές παρατηρήσεις είναι βασικές παράμετροι, οι οποίες ίσως αποδειχτούν σημαδιακές. Το θέμα της μείωσης του χρέους της χώρας, παραμένει ανοιχτό, παρά τις κατά καιρούς υποσχέσεις των γνωστών “θεσμών”, μαζί φυσικά με τη μείωση των συντάξεων και του αφορολογήτου ορίου που, όπως είπαμε, επίκεινται στο προσεχές διάστημα. Η κυβέρνηση θα βρει μπροστά της τόσο αυτά, όσο και μια σειρά άλλων υπεσχημένων. Η αντιπολίτευση, με τη σειρά της, δεν μας απεκάλυψε τι πραγματικά πρεσβεύει.
Εάν όπως δείχνουν οι σφυγμομετρήσεις είναι το πρώτο κόμμα στις εκλογές, θα έπρεπε ίσως να τοποθετηθεί προεκλογικά ποια είναι η δική της θέση πάνω σε αυτά τα κρίσιμα ζητήματα. Συμφωνεί δηλαδή με τα παραπάνω ή όχι. Γιατί είναι εύκολο μετεκλογικά αν σχηματίσει κυβέρνηση, να ισχυρισθεί ότι όλα εκείνα, τα οποία στην πραγματικότητα θα βολεύουν και την ίδια, δρομολογήθηκαν, ψηφίστηκαν και έγιναν από την σημερινή κυβέρνηση και έτσι να απομακρύνει τον εαυτό της από τις όποιες ευθύνες της αναλογούν.
Αποτελεί την εύκολη λύση, όμως, και φυσικά δεν θα της προσδώσει τον επιθυμητό αέρα της πολιτικής ανανέωσης που τόσο προσδοκά ο αρχηγός της, εκτός φυσικά δεν ενδιαφέρεται για κάτι τέτοιο, παρά μόνο πρόσκαιρα για την εκλογική της επιτυχία. Αν ακούσουμε τις Βρυξέλλες, πάλι, θα δούμε ότι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί συνεχίζουν να διατείνονται ότι θα απαιτηθούν ακόμα αρκετά χρόνια ώστε να δούμε απτά αποτελέσματα και καρπούς. Έτσι τώρα αρχίζουν να βαπτίζουν ανερυθρίαστα το μνημόνιο, το οποίο λένε δεν είναι απαραίτητο πια για τη χώρα μας, σε, άκουσον, άκουσον, βασικές και κρίσιμες μεταρρυθμίσεις!
Είναι προφανές ότι όποια κυβέρνηση έρθει στην εξουσία, κάποια πράγματα έχουν ήδη δρομολογηθεί για τη χώρα, τα οποία ούτε κυβέρνηση ούτε αντιπολίτευση επιθυμούν να ομολογήσουν ευθέως στον ελληνικό λαό. Ο Αύγουστος όμως ετούτος είναι κρίσιμος και για τους δύο πολιτικούς σχηματισμούς. Στους μεν κυβερνώντες να αποδείξουν έστω και τώρα ότι εμφορούνται από πραγματικά φιλολαϊκές πολιτικές τις οποίες ίσως ήθελαν αλλά δεν κατόρθωσαν να εφαρμόσουν, στους δε κυρίους της αντιπολίτευσης ότι διαφέρουν αισθητά από τους πρώτους, τους πολιτικούς τους αντίπαλους.
Κι αυτό να γίνει με ξεκάθαρες θέσεις στα παραπάνω θέματα. Μισόλογα, ταλαντεύσεις, ήξεις αφήξεις δηλώσεις δεν έχουν θέση στην ελληνική κοινωνία, η οποία ανέχτηκε ομολογουμένως πολλά όλα αυτά τα χρόνια και φυσικά τις παρελθούσες δεκαετίες που μας οδήγησαν έως εδώ στις αφιλόξενες ξέρες. Γιατί είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι οι γνωστοί εκβιασμοί από το ευρωπαϊκό ιερατείο των Βρυξελλών θα συνεχιστούν με διάφορα προσχήματα κάθε φορά και ανήμπορες πια δικαιολογίες!
Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη