Πολύ μεγάλη πλάκα έχει η συζήτηση περί κομμουνιστικών και ολοκληρωτικών καθεστώτων που ανοίγει η Ευρώπη και που άδραξε την ευκαιρία να συζητήσουν ευθέως ο Κοντονής με την Καϊλή!Ευθύς εξαρχής παρακάμπτω τα περί ναζισμού, διότι αποτέλεσε ένα ιδεολογικό καρκίνωμα, ένα οργανωμένο έγκλημα που πρόλαβε σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να αιματοκυλίσει την Ευρώπη και όχι μόνο.
Άρα ας εξαιρεθεί της συζήτησης η διεστραμμένη αυτή επινόηση κάποιων παρανοϊκών βρυκολάκων.Για να είμαστε ειλικρινείς η συζήτηση αφορά τη σύγκριση της αστικής-καπιταλιστικής πρακτικής της Δύσης με την προ εικοσιπενταετίας αποθανούσας πρακτικής των κομμουνιστικών χωρών.
Το «φάντασμα» του κομμουνισμού πλανάται ακόμα, και όσο ο καπιταλισμός έχει τα δικά του αδιέξοδα, τόσο θα επανέρχεται και θα αναβιώνει ως αντίδοτο της κρίσης η αντικομμουνιστική υστερία.Είναι αφελής ωστόσο εκείνος που μπαίνει στη συγκεκριμένη συζήτηση αγνοώντας κάποια βασικά πράγματα που υπερβαίνουν τις ιδεοληψίες του καθενός και δυστυχώς αποτελούν αναμφισβήτητη πραγματικότητα, όπως ακριβώς την αντιλαμβάνεται ο κοινός νους.Ήταν ολοκληρωτικό καθεστώς ο κομμουνισμός; Αναμφίβολα ναι!
Ένα καθεστώς που συγκεντρώνει όλες τις εξουσίες μια κάστα γραφειοκρατών, που δε διενεργούνται εκλογές, που δεν είναι ανεκτός ο πλουραλισμός, που δεν υπάρχουν ατομικές ελευθερίες, δεν μπορεί παρά να είναι ο ορισμός του ολοκληρωτισμού. Αυτό δεν καταδικάζει συλλήβδην τη μαρξιστική ιδεολογία –κάθε άλλο μάλιστα- αλλά αποκλειστικά τον κομμουνιστικό καθεστωτισμό, όπως τον γνώρισε η ανθρωπότητα τον 20ο αιώνα. Άλλωστε ο μεγαλύτερος εχθρός των κομμουνιστών ήταν τα ίδια τα κομμουνιστικά καθεστώτα! Κάθε ωραιοποίηση είναι περιττή και ανακριβής.
Αυτό βέβαια δεν μπορεί να είναι βαρίδι για κάθε κομμουνιστή που γοητεύεται από τη μαρξιστική θεωρία και μέσω αυτής προσβλέπει ακόμα και τώρα σε έναν καλύτερο κόσμο.Τώρα, ας είμαστε εξίσου ειλικρινείς και αντικειμενικοί με τους νικητές του Ψυχρού Πολέμου και τις αστικές δημοκρατίες που αντιπαρέβαλαν στις γραφειοκρατικές δικτατορίες των κομμουνιστών.
Η διενέργεια εκλογών και η έκφραση της λαϊκής βούλησης είναι από μόνες τους αρκετές για να τονίσει ο καπιταλισμός την υπεροχή του έναντι του κομμουνισμού; Αναμφίβολα όχι! Ο δυτικός καθεστωτισμός, στηριγμένος στη βαριά κληρονομιά της αποικιοκρατίας και στον αυταρχισμό του χρήματος, αποδείχτηκε εξίσου στυγνός και κυνικός.
Προφανώς δεν επιστράτευσε τα «γκουλάγκ» του Στάλιν, αλλά τα δικά του «θύματα» βρίσκονται στο κοινωνικό περιθώριο της ανεργίας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Δυστυχώς, οι νικητές του Ψυχρού Πολέμου ως υπέρτατη αξία αναγνωρίζουν το χρήμα και όχι τον άνθρωπο. Κι αυτό είναι σίγουρα ολοκληρωτισμός!
Άλλης μορφής, άλλου είδους, αλλά εξίσου απειλητικός για τον άνθρωπο.Πέρα απ’ αυτά όμως, τα «συστήματα» τα κάνουν οι ίδιοι οι άνθρωποι. Όσο απουσιάζει η Ηθική, η Δικαιοσύνη, η Αλληλεγγύη και όσο προτάσσεται το Συμφέρον, η Ματαιοδοξία, η Αδικία, οι διαχωριστικές γραμμές δεν έχουν καμιά αξία, καμιά σημασία. Όσο οι μισοί άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα και οι άλλοι μισοί από παχυσαρκία, τα συστήματα πάνε περίπατο!