Η Ευρωπαϊκή Ένωση ξεκίνησε ως μία οικονομική κοινότητα: Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ). Μετά άλλαξε όνομα και έγινε απλώς Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.). Διεθνώς European Union(E.U.). Στην πραγματικότητα όμως έχει μείνει μία οικονομική κοινότητα στην οποία το μόνο σπουδαίο που συνδέει τα μέλη μεταξύ τους είναι το κοινό νόμισμα, το ευρώ, που το χρησιμοποιούν τα 19 μόνο από τα 28 μέλη της (ευρωζώνη).
Ουσιαστικώς τίποτε παραπάνω. Και δεν έχει ούτε κάποιον επισήμως διορισμένο αρχηγό που να την αντιπροσωπεύει. Απλώς η γερμανίδα καγκελάριος Άγγελα Μέρκελ αυθαιρέτως και αυτοβούλως κάνει τον αρχηγό μας, επειδή η χώρα της οικονομικώς είναι η πιο ισχυρή. Είναι ο Μεγάλος Αδελφός μέσα στην Ένωση. Και οι υπόλοιποι σιωπηρώς πειθαρχούμε.
Θα περίμενε κανείς μέσα στην Ένωση να επικρατεί πνεύμα αδελφικό. Πνεύμα αγάπης και βοήθειας προς τον ασθενέστερο. Αντιθέτως επικρατεί πνεύμα, θα έλεγε κανείς, αλαζονικό και εκδικητικό προς τον αδύνατο, που, επειδή δεν τα καταφέρνει, αναγκάζεται σε κάποια ζητήματα να απειθαρχήσει. Εμένα τέλος πάντων μου φαίνεται ότι κάτι στην Ένωσή μας δεν πάει καλά. Από τα 28 μέλη της συνολικώς, τα 5: η Ελλάδα, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και η Κύπρος σύντομα βρέθηκαν σε μεγάλο οικονομικό κίνδυνο. Και ποια ήταν η θεραπεία για να σωθούν;
Ας εξετάσομε την περίπτωση της Ελλάδας. Οχτώ χρόνια η Ελλάδα υποφέρει από την αρρώστια αυτή και ανάρρωση ακόμη να φανεί. Οι εταίροι μας σαν φάρμακο μάς επέβαλαν δυσβάστακτους φόρους και περικοπές των μισθών και των συντάξεων, και περικοπές δαπανών που είναι απαραίτητες για οικονομική ανάπτυξη, και capitalcontrols!
Οι άλλοι οικονομικώς κινδυνεύσαντες κάπως τα καταφέρνουν. Η χώρα μας όμως ακόμη χαροπαλεύει και κεφάλι δεν μπορεί να σηκώσει. Διότι έχει και τον κίνδυνο από Ανατολάς. Έχει την Τουρκία, που ενώ είναι σύμμαχός μας στο ΝΑΤΟ και ενώ θέλει να γίνει και αυτή μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μας απειλεί κάθε λίγο με πόλεμο εκδηλώνοντας αδελφοκτόνο μίσος: προβάλλει διεκδικήσεις στα νησιά μας και στην υφαλοκρηπίδα μας.
Και ενώ θα περιμέναμε μια έστω λεκτική συμπαράσταση από τους αδελφούς μας της Ένωσης, αντιθέτως ο Μεγάλος Αδελφός μας, η Γερμανία, συνεργάζεται με τον εχθρό μας: πουλάει όπλα στην Τουρκία, την βοηθάει στους εξοπλισμούς της με συνεργασία και παροχή τεχνολογίας… αντί να μας συμπαρασταθεί. Απίστευτο! Αυτό είναι ηθικώς επιλήψιμο και θα έπρεπε να απαγορεύεται. Εάν αυτή, η ίδια η Γερμανία, απειλούνταν από κάποιον άλλο, και εμείς βοηθούσαμε αυτόν τον άλλο, πώς θα της φαινόταν;
Αλλά τελευταία και άλλα μέλη της, που παλαιότερα ήταν χώρες οικονομικώς ισχυρές, εννοώ την Ιταλία και την Γαλλία, άρχισαν να κλονίζονται. Το μέλλον τους είναι άδηλο.
Όμως και η έξοδος της Μεγάλης Βρετανίας (Brexit) ήταν ένα μεγάλο πλήγμα για την Ένωση. Η Μεγάλη Βρετανία φυσικά από την αρχή ήταν μόνο με το ένα πόδι μέσα στην Ένωση και όλο έξω κοίταζε, αφού, όπως και η Δανία, δεν καταδέχτηκε να μπει στην νομισματική ένωση και χρησιμοποιούσε το δικό της νόμισμα, την βρετανική λίρα, και όχι το ευρώ.
Ας σημειωθεί ότι το άλλο σκανδιναβικό κράτος, η Νορβηγία, ήδη από την αρχή δεν καταδέχτηκε να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τελικώς ποια είναι τα κράτη που ωφελούνται από την Ένωση και ευημερούν; Γερμανία, Αυστρία, Ολλανδία… Οι υπόλοιποι ζούμε, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, σε ένα καθεστώς συνεχούς λιτότητας ή υποφέρομε από οικονομική κρίση και δυστυχούμε. Μήπως δεν πάμε καλά; Μήπως κάτι πρέπει στην Ένωσή μας να αλλάξει;