….ΑΝΤΙΓΟΝΗ (στον ΟΙδίποδα):
Ο χώρος, όσο μπορώ να υποθέσω, είναι ιερός,
όλο δάφνες, ελιές, αμπέλια
ακούγονται
εκεί μέσα να γλυκοκελαηδούν
πυκνόπτερα
αηδόνια⋅ ακούμπησε σ’ αυτήν την απελέκητη
πέτρα⋅ για γέροντα έχεις κάνει
μακρύ δρόμο.
(Σοφοκλή, Οιδίπους επί Κολωνώ, 16-20)
Ούτε ελιές, δάφνες ή και αμπέλια, ούτε κελάηδημα αηδονιών. Μονάχα σπίτια, κτίσματα, αραδιασμένα στη σειρά, βυθισμένα σε βιοπάλης σιωπή, συχνά αγχωτική. Αυτός είναι ο Κολωνός του σήμερα, όπως, εξ άλλου, ολόκληρη η πόλη. Κι ήταν απλό και εύκολο για τον τυφλό Οιδίποδα να εύρει σ’ εκείνο το εξοχικό μέρος ήσυχο καταφύγιο για την υπόλοιπη ζωή του, μέχρι να περάσει στην επόμενη. Και… όταν η ζωή του τελειώσει, κάτω από τις ελιές, να αποθέσει το κορμί του, σκληρά δοκιμασμένο από ανομολόγητη αιμομιξία.
Καημένε μου βασιλιά Οιδίποδα… Αν ζούσες σήμερα και αποζητούσες τη λύτρωση σε κάποιο ξέφωτο του Κολωνού, όχι, δεν θα δεχόσουν την εντάφια αγκάλη του. Γιατί, ο Κολωνός, έχει ήδη στιγματισθεί από πάθη ανομολόγητα, ίσως, χειρότερα από τα δικά σου. Και συ, εξόριστος, ταπεινωμένος βασιλιάς, θ’ αποζητούσες ανάπαυση θανατική σ’ άλλους τόπους, τουλάχιστον επιφανειακά, ακηλίδωτους… Αλλά, πού; Σήμερα όπου, στο όνομα μιάς κακοποιημένης ατομικής ή/και ομαδικής απελευθέρωσης ηθών, όλα αποτολμούνται, πού θα εύρισκες λυτρωτική προσφυγή; Και εσύ μεν, διάπραξες τρομερά αιμομικτικά αδικήματα εν πλήρει αγνοία σου. Όμως, σήμερα, κυριαρχεί παντού η αδιάντροπη σεξουαλική συνεύρεση όπου φύλα, ορέξεις, ορμές, ηλικίες, όλα συγχέονται μέσα σ’ ένα ηδονικό σωματοκύλισμα…, «…δια το είναι αυτούς σάρκας» (Παλ. Διαθ. Ο Κατακλυσμός (6,13-7,16).
Όπως και αν συμβαίνει, τούτη η πανσεξουαλική καθημερινότητα, όλο και περισσότερο μας αποκαλύπτει μυστικές, ανομολόγητες διαστροφές, που, με κάθε ευκαιρία, διεκδικούν θέση διακριτής ισοτιμίας στην νομοτελειακή κοινωνική επιφάνεια. Και, κάθε σκεπτόμενο μέλος τούτης της πολύμορφης Κοινωνίας, εύκολα καταλήγει σε συμπεράσματα σταθερά: Όχι, αυτές οι σεξουαλικές κακογραφίες, δεν είναι καθόλου τυχαία συνακόλουθα παρορμήσεων της στιγμής. Είναι παράγωγα βαθιάς διαστροφής, ριζωμένης στο φαντασιοκοπικό ψυχολογικό πεδίο μεγίστου πληθυσμού. Και, σε κάποια άτομα αυτού του πληθυσμού διαπεδαγωγούνται από ένα «Υπερεγώ» και καταστέλλονται, αλλά δεν εξαφανίζονται.
Άγια μεταχείριση αγωνιστικά καταξιωμένη. Όμως, σε μεγάλο τμήμα του πληθυσμού εκείνες οι εσωτερικές παρορμήσεις, εκτοξεύονται ηφαιστειακά. Και ορμάει ο δράστης ανεξέλεγκτα, με ολότελα στομωμένη λογική και ορμάει όπου εύρει άτομο «μαγνητικό»: Θηλυκό, αρσενικό, κάθε ποιότητας, κάθε ηλικίας ακόμη και βρεφικής. Για πολλούς, η καλύτερη συνθήκη είναι η παιδοφιλική όπου η αντίσταση του θύματος είναι πρακτικά ελάχιστη ή ανύπαρκτη. Όμως, τα πράγματα δυσκολεύονται σε ηλικίες μετεφηβικές ή ώριμότερες: Εκεί, ο δράστης, ετερόφυλος ή αμφίφυλος, χρειάζεται δυνάμεις. Και παλεύει και προσπαθεί και αγωνίζεται και αφρίζει και ιδρώνει, μέχρι να σβήσει το πάθος το τυραννικό. Εκεί που η κόψη του μαχαιριού χαράζει και το αμυνόμενο κορμί του θύματος και τον τρόμο του ανώμαλου δράστη.
Αυτή είναι μία σκιαγραφία της παραβατικής μας ζωής σήμερα: Γεμάτη φαντασιώσεις σεξουαλικές, από τις πλέον ήπιες, μέχρι τις πλέον πυροφλεγείς. Και είναι αυτές οι τελευταίες που κατακαίνε θύτες και κατακόβουν θύματα, κάποτε θανατικά.
Να ήταν σύμπτωση; Μπορεί. Στην αρχαιότητα, ο Κολωνός του Σοφοκλή, πεδίο ανάκλησης των πλέον ανήκουστων ανοσιουργημάτων των Λαβδακιδών. Και σήμερα, πάλι ο Κολωνός πεδίο διακίνησης αφύσικης σεξουαλικότητας και μάλιστα, κερδοσκοπικής. Που, όμως, αυτή η φοβερή εκτροχίαση κάθε άλλο παρά τοπικό φαινόμενο είναι. Είναι περισσότερο από βέβαιο πως ολόκληρη η σιδηροδρομική γραμμή μιάς φυσιολογικής νομολογίας έχει συχνά ρήγματα. Και… δώστου εκτροχιάσεις παιδοφυλικές, αστυνομικές, θεατρικές, αθλητικές, μαστροπικές και δώστου κερδοσκοπικά κλειδιά των γραμμών για κάθε ενδεχόμενη αλλαγή πορείας των τραίνων της ενοχής… Και… ποιοί οδηγούν τούτα τα απόκρυφα τραίνα; Όχι σπάνια, πρόσωπα «πέραν πάσης υποψίας» πρόσωπα της διπλανής πόρτας με διαγωγή υποδειγματική.
Τον κοιτάζω στα μάτια τον μαστροπό του Κολωνού, εκείνα τα μάτια που, μέσα σ’ ένα σατανικό black- out, έχασαν κάθε σπίθα φωτός και απόμειναν σκοτεινά και δυσερμήνευτα. Και, φυσικά, ολόκληρο το προσωπείο έχει περιπέσει σε αδράνεια αφαιρετική, καθώς κάθε προηγούμενη προσήλωση στην οικογένεια ή στη Θρησκεία, αποδείχτηκε τελείως κάλπικη. Και… τί απόμεινε; Μία σατανική επιβεβαίωση, εφιαλτική για όλους, που έρχεται συνειρμικά: «Θα ξανάρθω. Όσα χρόνια κι αν περάσω στη φυλακή, θα ξανάρθω. Έτσι, πάντοτε παιδόφιλος, μαστροπός, κυνηγός ανηλίκων, κοριτσιών ή και αγοριών. Θα ξανάρθω. Είναι το μότο μου αυτό, δεν ξέρω αν φταίω ή όχι, μα θα ξανάρθω. Ίσως, περισσότερο ξαναμμένος και αυτοματικός, ύστερα από την τιμωρητική νηστεία του κελιού».
Και είναι φυσικό: Η Πολιτεία τιμωρεί σωφρονιστικά την πράξη, χωρίς όμως να τιθασεύει τα κίνητρα. Η ανθρώπινη μηχανική μεταχείριση, τυποποιημένη και αμετάβλητη, αφ’ ότου ο άνθρωπος διώχτηκε από τον Παράδεισο… Όπως ακριβώς με τις νεοπλασματικές κακοήθειες: Η Ιατρική, διαχρονικά, χτυπάει το αποτέλεσμα (δηλ. τον όγκο) ενώ αδυνατεί να χτυπήσει την καρκινικήν αιτία, γονιδιακή ή άλλη. Και, δεν φαίνεται να υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στη σωματική και ενστικτική διαφοροποίηση: Σεξουαλικά, πάντα ο ίδιος: Με τις ίδιες ορμές, με τα ίδια βιώματα των ονείρων της νύχτας, μοναδική του απόλαυση, πάντα δίπλα ή επάνω σε ανήλικα κοριτσάκια…. Και πάλι, και πάλι: Με μία συνείδηση ολότελα φιμωμένη, τόσο που, μπροστά στον Εσταυρωμένο που σήκωσε, της έκλεισε ασφυκτικά το λαιμό…
Καημένε μου Οιδίποδα… Και σύ, από παντοδύναμος Θηβαίος Κυβερνήτης, επαίτης του ελέους, εκεί, στο ειδυλλιακό περιβάλλον του Κολωνού… Με δυό βγαλμένα μάτια, εκεί, καθισμένος στο λιθάρι, κάτω από την ελιά, κατάστηθα χτυπημένος από το φοβερό ανοσιούργημα. Μοναδική σου συντροφιά και στήριγμα η Αντιγόνη, κόρη και αδελφή μαζί… Κι όμως: Η τραγική σου ιστορία δεν περιοριζόταν σε σένα: ΄Ηταν ένα ξέσπασμα αχαλίνωτης διαστροφής, που ασφαλώς, πυροδοτούσε δυναμιτικά πολλές (ίσως, όλες) σεξουαλικά παραμορφωμένες διεγέρσεις που αναστάτωναν πολλά αρχαία κορμιά, απαράλλακτα όπως και τα σημερινά. Και, μέσα από αυτό το συγχυτικό τσουνάμι, ο Κολωνός, τούτο το όμορφο προάστιο, θα παραμένει σύμβολο, θρύλος ανομολόγητων ολισθημάτων.
Και, να: Στον Κολωνό υπολόγισαν οι αρχαίοι τραγικοί και μέσα από τη γραφική του τη Φύση, ξεστόμισαν όλα, όσα δεν τολμούσε να ομολογήσει ο πλέον διεστραμμένος ψυχισμός της Πνύκας, της Ακρόπολης. Και τότε, όπως και τώρα, ίσως, όπως κάθε εποχή: Οπου, ο γιός πλαγιάζει με τη μάνα, ο δάσκαλος με την κόρη ή με το γιό, η μάνα Κλυταιμνίστρα τσεκουρώνει τον Αγαμέμνονα και, φιληδονικά, παραδίνεται ανενδοίαστη στις θυελώδεις ορμές του Αιγίσθου. Άγρια, ανήμερα πάθη, αχαλίνωτα συγκοιμήματα, όλα στη θεατρική σκηνή. Ό,τι ο σεξουαλικός νούς του ανθρώπου επινοεί, και, ασφαλώς, ό,τι μεθυστικά απολαμβάνει, το φέρνει στην σκηνική επιφάνεια με χλαμύδα μυθολογική. Και, βέβαια, ο βασιλιάς ο Οιδίποδας ασφυκτικά καταπιεσμένος από το ανομολόγητο ανοσιούργημα, τυφλώνεται και καταφεύγει στην «ξένη γη» ισόβιος προσευχητής της «κάθαρσης» αν και δεν έφταιγε σε τίποτε από όσα όργια διάπραξε. Όμως, ο βιαστής-μαστροπός του Κολωνού και οι διαστροφικοί του συνεργάτες είναι σε όλες τους τις κινήσεις ενσυνείδητοι, ακατάλυτα υποταγμένοι σε ανημέρωτες ορμές. Πάντοτε τα ίδια και τα ίδια, όσο υπάρχουν άνθρωποι…